Κάποιοι ενθουσιάστηκαν και κάποιοι αηδίασαν από την εικόνα του πολιτικού ηγέτη ανάμεσα στα παιδιά στην προεφηβεία να κάνει νουθεσίες για στήριξη του αγώνα των εκπαιδευτικών. Γιατί “τίποτε δε χαρίζεται σε αυτή τη ζωή και όλα γίνονται με αγώνες” και “για να γυρίσουν πάλι στις τάξεις τους οι 20 δάσκαλοι που απολύθηκαν”. Προσωπικά δεν με εκπλήσσει τίποτε πλέον γιατί τα βιώνω καθημερινά πολύ πριν φτάσει στον πολύ κόσμο το μήνυμα των επερχόμενων απεργιών με τα παιδιά στη μέση. Πόσα αναπάντητα άρθρα έχουν περάσει από τα τοπικά ΜΜΕ για την επαναστατικότητα που πρέπει να αφυπνίσουμε στα παιδιά μας…Ακόμα και από εκπαιδευτικούς. Διότι κρίνουν ότι η ανατροπή της “σκλαβιάς και των μνημονίων” είναι ανώτερο αγαθό από τη διδασκαλία σε αδιαμόρφωτες ακόμα συνειδήσεις. Δεν πάει λίγος καιρός που διαβάζαμε άρθρα για το πόσο ψέμα και πόσο κατασκευή του νεοφιλελευθρισμού/καπιταλισμού είναι το bulying δηλαδή η βία απέναντι στα αδύναμα παιδιά στο σχολείο. Μέχρι που αποφάσισαν να ασχοληθούν γονείς και ψυχολόγοι και ησυχάσαμε…
Πιστεύω στο “ου γαρ οιδασι τι ποιούσι” καθώς είναι τόσο ζηλωτές κάποιοι που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χρησιμοποιείς το μεγάλο όπλο της δημοκρατίας, τη δημοσίευση, προκειμένου να είναι στο φως το τι πιστεύουν. Και καθώς δεν ξέρω τι είναι πιο εξοργιστικό, να παρακινείς 11χρονα σε αγώνες ή να πιστεύεις ότι κανένας δεν καταλαβαίνει πως μια μακρά απεργία -λόγω έλλειψης ταμείου αλληλεγγύης- δε βγαίνει πέρα αν δεν υπάρξουν…αυθόρμητες καταλήψεις, θέλω μόνο να κάνω μια υπενθύμιση γιατί έχω κι εγώ παιδιά στο σχολείο. Παλιότερα τα διάφορα καθεστώτα χρησιμοποιούσαν τα σχολεία για να περνάνε την προπαγάνδα τους. Τα παιδιά, εμείς, γίναμε πεδία ασκήσεων των τότε εξουσιών μέχρι και τα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού. Μετά ευτυχώς άλλαξε η πολιτεία μας και κανένας πια δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ως κυβέρνηση. Πως θα φαινόταν, λοιπόν, σε όσους ανακατεύουν τα παιδιά σε πράγματα που δεν αναγνωρίζει η πολιτεία ότι είναι ώριμα να ανακατευτούν, αν κυβερνητικά κλιμάκια πήγαιναν και εξηγούσαν στα παιδιά πόσο σημαντικό είναι για την…πατρίδα μας(την ποια;) να πετύχουν οι μεταρρυθμίσεις; Πως θα φαινόταν μια περιοδεία Σαμαρά στα σχολεία για να ζητήσει τη συστράτευση των γονιών και των παιδιών στον καλό αγώνα “για ανάκαμψη ώστε να φύγουμε νωρίς από τα δάνεια και να βγούμε στις αγορές”; Φρικτό ε; Ευτυχώς λοιπόν που δεν γίνεται…
Κλείνοντας αυτό το κείμενο που είναι γεμάτο αυτοσυγκράτηση και αυτολογοκρισία, για να μη γράψω την αληθινή μου άποψη για τους διάπυρους ζηλωτές που δεν διστάζουν να ανακατεύουν παιδιά στους δικούς τους αγώνες(όλοι ξέρουν ότι οι απολαβές ενός καλού και αξιολογημένου εκπαιδευτικού πρέπει να είναι τέτοιες που θα τον κάνουν να δουλεύει αφιερωμένος με ψυχή και σώμα), να πω ότι ζούμε ενδιαφέρουσες εποχές. Όλα αυτά που γίνονται είναι για καλό. Σύντομα όλοι θα καταφεύγουν στη νομιμότητα για να βρουν μια λογική και δεν θα μπορούν να κρυφτούν από τα παιδιά. το μόνο καταφύγιο θα είναι οι αρχές, οι διαδικασίες.
Άλλωστε τα παιδιά παλιά τα χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ, μετά οι οργανώσεις της ΝΔ, μέχρι σήμερα να υποστηρίζουν ότι τους φαίνεται πιο ακραίο και προκλητικό. Η απάντηση Αλαβάνου(!) στη Ρεπούση για τα Αρχαία δείχνει το δρόμο: Με Ελύτη της απάντησε αυτός ο ακραιφνής διεθνιστής και αντικαπιταλιστής. “Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.
Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση”
Όταν τελειώσουν οι επαναστάσεις, αυτά θα μείνουν και πάλι…
Γ.Σ.