Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή από την περιφέρεια του Αγρινίου. Σε δήμο λοιπόν που έχει συνενωθεί μετά τον Καλλικράτη με το Αγρίνιο, ένας παππούς που σήμερα είναι 91 ετών είχε δώσει σε συντοπίτη του πριν από κανα-χρόνο(ίσως και περισσότερο) ένα λογαριασμό νερού να τον πληρώσει σε μια εποχή που ο ίδιος έλειπε από το σπίτι. Ο συγχωριανός του, δυστυχώς, αποδείχτηκε κάπως αφερέγγυος και παντελόνιασε τα χρήματα κατά το κοινώς λεγόμενο ή τα ενθυλάκωσε για να είμαστε και πιο κοντά στη πολιτικά αποδεκτή φρασεολογία στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή ο σημερινός 91χρονος-ζωή να ‘χει-επέστρεψε και βρήκε έναν λογαριασμό που είχε υπερδιπλασιαστεί όλο αυτό το διάστημα όχι λόγω κατανάλωσης αλλά λόγω των προσαυξήσεων. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος μιλάμε για ένα λογαριασμό της τάξης των 30 ευρώ που έγινε πάνω από 90.
Ο ήρωάς μας αρχικά πήγε στη δημοτική κοινότητα της περιοχής του και αποτάνθηκε αλλά στη συνέχεια κατάλαβε ότι για να λυθεί οριστικά το πρόβλημά τους έπρεπε να έρθει στη ΔΕΥΑΑ στο κέντρο του Αγρινίου. Ήρθε, έμαθε τι ακριβώς συνέβη και πλήρωσε το λογαριασμό σαν κύριος. Βγαίνοντας από το χώρο όπου πλήρωσε είπε σε έναν δυο εργαζόμενους ότι πλήρωσε γιατί είναι μεγάλος άνθρωπος και δεν ήθελε να αφήσει εκκρεμότητες πίσω του! “Τόσων χρόνων είμαι, ποιος ξέρει αύριο μπορεί να πεθάνω και δεν θέλω να χρωστάω στο Ελληνικό κράτος”! Ήταν τα λόγια του παππού.
Η ιστορία είναι σίγουρα διδακτική αν και οι απόψεις διίστανται κάπως: Πλήρωσε και δήλωσε αυτό που δήλωσε από κάποιου είδους εκπλήρωση χρέους προς την κοινωνία; Θέλησε να ανταποδώσει κάτι στο κράτος ή να το ενισχύσει λίγο ακόμα τώρα που φεύγει ο ίδιος από το προσκήνιο της ζωής; Ή-όπως μας είπε κάποιος-θέλησε να αποκλείσει τη περίπτωση να κυνηγάει το ανάλγητο κράτος και τα εγγόνια του ή να τραβιούνται άλλοι στη θέση του; Θα ήθελα να είναι η πρώτη, αν και δεν μπορώ να αποκλείσω και την τρίτη εκδοχή. Όπως και να ‘ναι όμως δεν μπορεί να κριθεί με τα στάνταρντ μιας εποχής όπου κυριαρχεί η άποψη ότι αυτό που ζούμε είναι ότι χειρότερο έχει βρει την Ελλάδα από όταν ιδρύθηκε. Ο παππούς που έχει ζήσει πολέμους και εμφύλιο ξέρει τι είναι κρίση και τι δεν έχει γυρισμό και ξέρει αν αυτό που ζούμε είναι το υπέρτατο δράμα. Γι’ αυτό και οι παλαιότεροι πολίτες, ειδικά αυτοί που είναι πάνω από 70 έχουν άλλη νοοτροπία. Οι νέοι νομίζουν ότι είναι συμβιβασμός, αλλά είναι τελικά συσσωρευμένη εμπειρία, γιατί θυμούνται πως είναι να μην έχεις όχι νερό και ρεύμα, αλλά να μην έχεις που να ζήσεις, που να κάνεις την ανάγκη σου ή πως είναι η πείνα.
Γ.Σ.