Καμία σχέση το κλίμα που επικρατεί πλέον με αυτό που θα ανέμενε κανείς λίγο πριν από μια συμφωνία που έχει και χαρακτηριστικά υπενθύμισης υποχρεώσεων, δηλαδή… μνημονίου. Γιατί; Διότι πολύ απλά αυτοί που κυβερνούν τώρα κατάλαβαν ότι οι λέξεις έχουν τεράστια σημασία. Κι αν από τον Πάνο τον Καμμένο θα το περίμενε κανείς(«ξεχάστε τα μνημόνια, αυτά τα λένε οι Γερμανοί γιατί ηττήθηκαν»!) από έναν νεαρό πρωθυπουργό που δεν ήταν και το φόρτε του η γλωσσολογία δεν το περίμενε κανείς εύκολα. «Ακούσατε τη λέξη Μνημόνιο; Είπε κανείς Memorandum;», ρώτησε ο πρωθυπουργός.
Κι όμως αποδεικνύεται ότι- τουλάχιστον αυτοί που είναι στις διαπραγματεύσεις γιατί για άλλους στο Αζερμπαϊτζάν δεν παίρνουμε όρκο- κατάλαβαν πόσο σημαντικό είναι να μην πιαστεί η αντιπολίτευση από μια λέξη και τη χτυπάει για χρόνια-παράλληλα βέβαια με μια σχετική ελάφρυνση των υποχρεώσεων. Έγραψα «μία λέξη»; Μπα περισσότερες είναι. Και δικαιωνόμαστε όσοι λέγαμε πως, λόγω έλλειψης επαφής με την ελληνική πραγματικότητα ο Παπανδρέου και, λόγω έλλειψης στελεχών ο Σαμαράς, δεν κατάλαβαν αμφότεροι πόση σημασία είχε το πώς θα σερβιριστούν κάποια πράγματα. Δείτε πόσο πιο αποδεκτά είναι τα «τεχνικά κλιμάκια» για να συνομιλείς με τον Ντάισελμπλουμ. Πόσο ανακουφιστικό ακούγεται να πηγαίνουμε εμείς για έλεγχο από «θεσμικά όργανα» κι ας είναι μπροστά κι ο Τόμσεν. Πόση σημασία έχει να μην τη λέμε τρόικα, να μιλάμε για «γέφυρα» και «συμφωνία». Μπράβο τους πάντως. Αλλά έχω και μερικές προτάσεις, έτσι για να ευθυμήσουμε και λίγο κάποιες ώρες πριν το ράλι του χρηματιστηρίου, για το οποίο τώρα δεν χρειάζεται κάθε τρεις και λίγο να λέμε ότι «οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς». Σημειώστε:
-Γιατί να παιδευόμαστε για όνομα για το «τέως» Μνημόνιο; Να το λέμε Θανάση! Μια χαρά όνομα είναι. Και προσέξτε, στα αγρινιώτικα έχει το εξής καλό. Ας πούμε ότι έρχεται ένας Γερμανός τουρίστας και μας πουλάει μαγκιά λέγοντας: “Thanasi?”. Εμείς μπορούμε να τον στείλουμε αδιάβαστο απαντώντας: «Θα να ‘μαι!» ή ακόμα καλύτερα “Θα να ‘μι!”.
-Με τον ΟΟΣΑ-που ήταν ο απόλυτος διάβολος παλιά-μπορούμε να προσπεράσουμε τους άσχημους συνειρμούς μη χρησιμοποιώντας τη λέξη «εργαλειοθήκη». Μπορούμε να τη λέμε «παπουτσοθήκη» ή «αποθήκη» ακόμα καλύτερα, που κάνει και πιο ωραίο γκελ!
-Τέλος, στο μείζον ζήτημα για το πώς θα πούμε την τρόικα. Αφού δεν θα είναι πια τριμερής και επειδή δεν μπορούμε να την πούμε «τετράικα», μπορούμε να θυμηθούμε την ρωσική καταγωγή της λέξης και να την πούμε… «μπαλαλάικα»! Ή να βάλουμε σαν σήμα μια σκυλίτσα και να τη λέμε Λάϊκα! Να είναι και το εγχώριο «ρωσικό κόμμα» ικανοποιημένο…
Νομίζω ότι οι προτάσεις μας είναι χρήσιμες. Πέρα από την πλάκα πάντως αποδεικνύεται ότι μερικά πράγματα στην Ελλάδα η κοινωνία μπορεί να τα ακούσει μόνο από αριστερά χείλη. Για να αλλάξει μια τόσο φαύλη και μονοπωλιακή οικονομία και να γίνουν μεταρρυθμίσεις χρειάζεται η απαραίτητη πίστωση από την κοινωνία, αλλιώς δεν γίνεται. Δεν είναι κακό αυτό, μπορούμε όλοι να ζήσουμε με αυτή την «καθ’ ημάς» ιδιαιτερότητα αν είναι για καλό. Και υπ’ αυτή την έννοια ίσως να έχουν δίκιο όσοι λένε ότι τώρα βλέπουμε πράγματα με χρονοκαθυστέρηση. Μιας βδομάδας τουλάχιστον. Για να μην πούμε και μερικών μηνών.
Γ.Σ.