Έφυγε ο Νίκος Σιάμος χθες στα 58 του χρόνια και κηδεύεται σήμερα στις 2 το μεσημέρι στο χωριό του Αγία Βαρβάρα.
Δάσκαλος στο επάγγελμα, πολυγραφόταος και κυρίως ενεργός πολίτης.
Το περιοδικό Άποψη, που εξέδιδε στο Αγρίνιο, άφησε εποχή για το θάρρος της αγωνιστικής και ειλικρινούς γνώμης.
Να πως αυτοβιογραφείται στην ιστοσελίδατου:
Γεννήθηκα το 1953 στο χωριό Αγία Βαρβάρα (πρώην Λυκοχώρι) της ορεινής Τριχωνίδας, από γονείς αγρότες. Ώσπου να τελειώσω το Γυμνάσιο (ενιαίο τότε), εργάστηκα: ως βοσκός, ως σκαφτιάς, ως φυτευτής, μαζωχτής και αρμαθιαστής καπνoύ· ως φορτοεκφορτωτής, ως ψαράς στην Τριχωνίδα, ως μπετατζής, ως κηπουρός και ως πωλητής στις λαϊκές αγορές του Αγρινίου.
Πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαμίας (1975), παρακολούθησα για 2 χρόνια μαθήματα Πολιτικής Επιστήμης στην Πάντειο, την οποία και εγκατέλειψα, όταν διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα το «μέσον» ή η εγγραφή σου στην κομματική επετηρίδα και όχι τα πτυχία, είναι εκείνα που σου εξασφαλίζουν το εργασιακό μέλλον.
Πριν και μετά από τη στρατιωτική μου θητεία, κι ώσπου να διοριστώ, εργάστηκα κατά σειράν: ως πωλητής σε πολυκατάστημα, ως εργάτης σε υφαντουργία, ως τηλεφωνητής, ως φροντιστής, ως αναπληρωτής δάσκαλος σε χωριά της Ηπείρου και της Αιτωλ/νίας ― όπου και γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, της πνέουσας τα λοίσθια ελληνικής υπαίθρου― ως «πλασιέ» βιβλίων.
Υπηρέτησα την (δημόσια) πρωτοβάθμια εκπαίδευση για 32 χρόνια. Συνταξιοδοτήθηκα το 2009, αηδιασμένος από τον κομματισμό, την προπαγάνδα των σκοταδιστών και την έλλειψη αξιοκρατίας.
Από το 1988 ασχολούμαι και με τους Η/Υ, παρακολουθώντας πολύωρα (και αυτοχρηματοδοτούμενα) σεμινάρια.
Είμαι νυμφευμένος και έχω τέσσερα παιδιά.
Για περισσότερα από 30 χρόνια διετέλεσα τακτικός συνεργάτης επαρχιακών και αθηναϊκών εφημερίδων.
Δίδαξα δημοσιογραφία και δημόσιες σχέσεις σε Εργαστήρια Ελευθέρων Σπουδών, ενώ χρημάτισα παραγωγός και παρουσιαστής στην τοπική ραδιοφωνία.
Το 1996 εξέδωσα και διηύθυνα το πολιτικό περιοδικό «άποψη»· το πέμπτο μου παιδί. Έκλεισε το 2000, από έλλειψη κονδυλίων. Θέλοντας να διατηρήσω την ανεξαρτησία του, αρνήθηκα να επιβιβαστώ στο βαγόνι της τότε εξουσίας. Η «άποψη», ήταν, ίσως, το μοναδικό εν Ελλάδι περιοδικό, το οποίο δεν δημοσίευσε ούτε μία κρατική διαφήμιση· όταν, ακόμη και έντυπα των απανταχού «αδελφοτήτων», ήσαν γεμάτα από διαφημίσεις Oργανισμών (ΔΕΚΟ), του ελληνικού Δημοσίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το 1994 εκλέχτηκα κοινοτάρχης στη γενέτειρά μου και στη μετά τον «Καποδίστρια» εποχή, δημοτικός σύμβουλος. Υπηρέτησα, συνολικώς, την Τοπική Αυτοδιοίκηση για οκτώ (8) χρόνια.
Η ασυμβίβαστη στάση μου, όσον αφορά αρχές, αξίες και ιδέες, όσο και οι αγώνες μου για την απελευθέρωση της νεολαίας ―και γενικότερα του ανθρώπου― από τις αλυσίδες που τους πέρασαν οι μηχανισμοί της εξουσίας και του ιερατείου, με οδήγησαν σε σφοδρές συγκρούσεις με το κατεστημένο αυτού του τόπου και τους εγκαθέτους των κομματικών μηχανισμών στη δημόσια διοίκηση, που το υπηρετούν και το στηρίζουν. Το αποτέλεσμα; Μακροχρόνιοι δικαστικοί αγώνες και νομιμοφανείς αποκλεισμοί. (Όσοι μελετήσουν τα παρατιθέμενα άρθρα μου θα αντιληφθούν το γιατί).
Ώσπου, το ελεγχόμενο από τον σκοταδισμό σύστημα, να πάρει είδηση το τι εξέφραζα από του βήματος, καλούμουν ως εισηγητής σε ημερίδες και ως ομιλητής σε διάφορες εκδηλώσεις. Εδώ και κάποια χρόνια βρίσκομαι σε «καραντίνα».
Ενασχολήσεις: Μελετώ Έλληνες και Λατίνους κλασσικούς, Φιλοσοφία, Ιστορία και Ποίηση. Στις ελεύθερες ώρες μου, γράφω, φουσκώνω ένα κλαρίνο, κυματοδρομώ στο διαδίκτυο, φροντίζω τις κυψέλες μου, υπηρετώ τη μάνα Γη και αφουγκράζομαι τ’ αηδόνια.
Μου αρέσουν οι ελεύθεροι και ερωτικοί άνθρωποι, οι επισκέψεις σε μουσεία, το καλό κρασί, η πνευματώδης παρέα, τα δημοτικά τραγούδια(και ειδικώς τα ηπειρώτικα) η jazz, το ποδόσφαιρο και το διάχυτο στη Φύση κάλλος.
Απεχθάνομαι: τους ανέραστους, τους ασελγούντες επί της Φύσεως, τις ιππεύουσες ευμεγέθη καλάμια μετριότητες των γραμμάτων και της τέχνης· τους επαγγελματίες πολιτικούς, τα κομματόσκυλα και τους «δήθεν»· τους σιτιζόμενους στο πρυτανείο της εξουσίας, ψευτοδιανοούμενους· το ζάμπλουτο ιερατείο, που σκαρφίζεται θαύματα κι άλλες απατεωνιές, για να κρατάει υπό τον έλεγχό του την αμαθή μάζα· τις θεούσες και τους θρησκόληπτους εκπαιδευτικούς, που από την έδρα ενσταλάζουν στις ψυχές των μαθητών μισαλλοδοξία, φοβίες, προλήψεις, δεισιδαιμονίες και το μίσος προς ό,τι έχει σχέση με το σώμα και τον έρωτα· τις κυβερνήσεις, που τους καλύπτουν, όταν δεν τους ενισχύουν ποικιλοτρόπως.
Μα, κυρίως, τους εξωνημένους δημοσιογράφους, οι οποίοι, από αντίπαλοι της εξουσίας, κατέστησαν φερέφωνα και απολογητές της.
ouranos.gr