“Μαζευτήκαμε εδώ λοιπόν σήμερα για να αποχαιρετήσουμε και να αφήσουμε στην αιώνια ανάπαυση…”. Κάπως έτσι ξεκινούν οι κηδείες στις, αγγλικανικής προέλευσης, κηδείες του Νέου Κόσμου. Έτσι και με τις σημερινές γιορτές για τα 39 χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η τελική προετοιμασία για τα σαράντα του χρόνου.
Πολλοί θα διαφωνήσουν. “Τι λες, είμαστε ζωντανοί φτιάχνουμε τον 3ο πόλο, την κεντροαριστερά, που όπως λένε οι γραφιάδες είναι απαραίτητη για να μη γίνει σύντομα η τελική μάχη με ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και Χρυσή Αυγή αξιωματική αντιπολίτευση!” Κατά βάθος όλοι ξέρουν ότι το ΠΑΣΟΚ ακόμα και αν κάνει το τελικό μαγικό και γλιτώσει την κατάρρευση έχει απολέσει την ψυχή του. Διότι πολύ απλά η ψυχή του υπάρχει αλλού ατόφια, δεν χάθηκε. Είναι εκείνη που έφτιαξε όλο τούτο το οικοδόμημα που πάρα πολλοί δεν θέλουν να χαθεί.
“Το ΠΑΣΟΚ είναι θεσμός της δημοκρατίας” είπε ο Βενιζέλος και δεν έχει άδικο αφού πράγματι ζει ανάμεσά μας. Κάποιος είπε ότι Βενιζέλος, Σημίτης και ΓΑΠ είναι εκπεσόντες άγγελοι! Διάολοι δηλαδή που άφησαν το σοσιαλιστικό παράδεισο. Για μας που ζήσαμε τα χρόνια της παντοδυναμίας του και δεν ήμασταν στο κόμμα το τι ήταν το ΠΑΣΟΚ είναι ξεκάθαρο: Ήταν το κόμμα που διαδέχτηκε το κράτος της Δεξιάς(όχι μια σοβαρή αστική παράταξη)και έπρεπε να αλλάξει την Ελλάδα. Και κάποιοι θυμίζουν πόσα πολλά είχε να κάνει. Αλλά στο τέλος αυτό που έκανε ήταν με ένα πανίσχυρο κρατικό μηχανισμό να επιτύχει την “σοσιαλιστική” εξίσωση προς τα κάτω! Αυτό που δεν θεραπεύεται από όσα έκανε είναι το κανάκεμα της καθημερινής ατομικής ανομίας αλλά και το έγκλημα ο αδιάφορος γιατρός που στις 11 “κάπου έχει πάει” και στις 12.30 “λείπει” να είναι ίσος με εκείνον που θυσιάζεται. Όχι μόνο για τον κρατικό μηχανισμό, αυτό ίσως να μπορούσε η κοινωνία να το αντέξει. Οι δυο περιπτώσεις είναι εξισωμένες στα αγωνιστικά πανό και τις διεκδικήσεις, αυτό είναι που δεν παλεύεται. Και ο “λαός”, οι πορείες και οι απεργίες δε ζητούν την επιβίωση του άξιου, του σωστού, του αγωνιστή αλλά τη “σοσιαλιστική” εξίσωσή του με τον μέτριο, το κακό, τον φαύλο. Αυτό μας άφησε το Κίνημα ως αιώνια(;) παρακαταθήκη.
Δυστυχώς οι εικόνες του Αντρέα να κρατά τη διακήρυξη, ο Κουτσόγιωργας από πίσω, ο Χαραλαμπόπουλος στην εικόνα και η κυρία που ανάβει τσιγάρο, δεν φτάνουν να αποτυπώσουν το φιλμ της εποχής από τα αποκόμματα της νοσταλγίας. Εμείς που το ζήσαμε ξέρουμε ότι εκείνη η εποχή γράφτηκε στο φιλμ της “Αυριανής” και εξηγεί μέσω του όρου “αυριανισμός” πως μετασχηματίζεις μια κοινωνία ανεπανόρθωτα και ασυγχώρητα.
Γ.Σ