Μοιάζει παράξενο αλλά συμπληρώθηκαν τρία χρόνια που έφυγε από τη ζωή ο Πάνος ο φίλος μας, ο Κουτσούκης. Σήμερα είναι το μνημόσυνο για τα 3 χρόνια από την αρχή της απουσίας του-ή την νέα του αρχή- και στο μεταξύ κανείς μας δεν έγινε σοφότερος σε τίποτε. Δεν ξέρω που να είναι, όσοι είναι θρήσκοι είναι βέβαιοι ότι είναι στον παράδεισο, ενώ όσοι από μας έχουν την ατυχία να ζουν στην αμφιβολία αναρωτιούνται περισσότερο εγκλωβισμένοι στο γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος σκοτώθηκε σε δυστύχημα μαζί με τον πατέρα στο δρόμο. Που να το συλλάβουμε κάτι τέτοιο, το μόνο που όλοι μαζί ξέρουμε είναι ότι αν υπάρχει κάτι μετά τους έχει κερδίσει όλους εκεί που βρίσκεται. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός που υπάρχει και αυτή εδώ η γωνιά, όπου μπορείς να πεις σε τόσους πολλούς ότι υπήρξαν παιδιά σαν τον Πάνο Κουτσούκη ανάμεσά μας.
Ο Πάνος ήταν παιδί της εκκλησίας, ψάλτης, μελλοντικός ιερέας(αυτό το “μελλοντικός” ακούγεται σαν η απόλυτη ειρωνεία) αλλά και bloger και ραδιοφωνικός παραγωγός και άνθρωπος που έγραφε και διάβαζε. Εγώ τουλάχιστον έτσι τον γνώρισα στην “Πολιτεία” και έτσι άρχιζα να τον θαυμάζω. “Ευδρομούντων Αλείπτης” λεγόταν το blog του και όλοι ψάχναμε τι να σημαίνει. Κάναμε κουβέντες που θα έβγαζαν από τα ρούχα του έναν θρησκευόμενο άνθρωπο και ήταν από τις λίγες φορές που ένιωθα ανακούφιση. Επιτέλους ένας Χριστιανός δεν με έκρινε και με χαμόγελο και με το “όχι ρε Γιαννάκο, μη λες τέτοια…” φαινόταν να απολαμβάνει κουβέντες που είχαν βάση την άγνοια και την αγωνία. Δεν είναι παράξενο που σε όσους τον γνώρισαν λείπει τρομερά ο Πάνος. Όλοι ξέραν ότι θα έκανε μεγάλα πράγματα σαν άνθρωπος της Εκκλησίας αλλά και σαν πολίτης. Είναι οι μέρες τέτοιες, οι γεμάτες φαγωμάρα και διχόνοια, που άνθρωποι σαν αυτόν θα ήταν παρηγοριά και βοήθεια να συνειδητοποιήσουμε τι ζούμε. Γιατί δεν ξέρω άλλον άνθρωπο τόσο νέο να έχει επηρεάσει με το φως του, με την καλή του διάθεση και με την καλή του ψυχή τόσο κόσμο. Τουλάχιστον εμένα δεν με έχει επηρεάσει ξανά τόσο πολύ μια γνωριμία λίγων μόλις χρόνων.
“Αυτοί που αγαπούν οι θεοί, πεθαίνουν νέοι” έλεγαν οι αρχαίοι. Ήταν 33 ετών και στην κηδεία του θυμάμαι καλά ότι, ενώ ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή με λιακάδα και ζέστη, ξαφνικά για πολύ λίγο, μόλις βγήκαν τα δύο φέρετρα, ο ουρανός είχε σύννεφα και μερικές σταγόνες βροχής έπεσαν στο έδαφος. Κοίταξα τον ουρανό με ανακούφιση γιατί παρότι αποφεύγω να πιστεύω σε σημάδια και σε θαύματα ήταν προφανές. Η ζωή γύρω μου έλεγε ότι ο Πάνος δεν πάει χαμένος και είναι πάντα εδώ τριγύρω.
Γ.Σ.