Τυπικά αυτό που γράφουμε σήμερα δεν μοιάζει να έχει σχέση με το μικρόκοσμο της επαρχίας που λέγεται Αγρίνιο, ούτε με την μεγάλη χτεσινή απορία «που είναι η οργή στη ΔΕΘ;».
Στις Κάννες ένας Έλληνας ο Αλέξανδρος Αβρανάς κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα μέσα σε αποθέωση ενώ ο πρωταγωνιστής του Θέμης Πάνου το πρώτο αντρικό βραβείο. Αν σκεφτείς ότι μια φορά ακόμα, το 1984 με το τοπίο στην ομίχλη είχαμε ξαναπάρει ανάλογο βραβείο, πρόκειται για μια τεράστια επιτυχία.
Μέχρι που μαθαίνεις τι ακριβώς πραγματεύεται η ταινία. Κάτι μακρινό, κάτι εξαποδώ! Θεωρητικά, πρόκειται για μια κοινωνία σε κρίση σαν τη Μνημονιακή Ελλάδα. Λες, πάει στο διάολο, κάποιος θα θίξει την καθημερινότητα. Αμ, δε. Θα μπορούσε, λέει, να είναι μια ταινία για μια οικογένεια Γερμανική(!), Γαλλική, Σουηδική, αν έχεις το θεό σου…Έχει αναφορές για αρρωστημένες ενδοοικογειακές σχέσεις, φυσικά. Για περιπτώσεις σαν του Γιόσεφ Φρίστλ που κακοποιούσε τις κόρες του για 40 χρόνια και ασφαλώς είναι «μινιμαλιστική με επιρροές από τον εικαστικό χώρο που προέρχεται ο σκηνοθέτης…». Είναι ένα σχόλιο στην απάθεια της κοινωνίας και βάλε και λίγο Λάνθιμο μέσα να σου βρίσκεται.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ο καθένας βγάζει από μέσα του αυτό που έχει και μακάρι όταν θα παιχτεί το έργο στο Αγρίνιο σε έναν από τους δυο δημοτικούς σινεμάδες να έχει ουρές ατελείωτες. Αλλά θα μείνω πάντα με την απορία…
Κάτι ενδιαφέρον στον αληθινό κόσμο δεν έχει αυτή η χώρα; Κάτι που να παρακινήσει έναν άνθρωπο της τέχνης να πάει στην Κατοχή ή τη Ματαράγκα και να πει μια σημαντική ιστορία εκεί; Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές μου φαίνεται απίστευτο ότι εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια δεν υπάρχει μια ρεαλιστική ιστορία από τη ελληνική ζωή στο σινεμά μας εκτός ίσως από το πολύ καλό «Από τη άκρη της πόλης» του Γιάνναρη, που και πάλι δεν μιλάει για γηγενείς Έλληνες, συμπτωματικά(;).
Να εξηγηθούμε: Φοβάμαι ότι ήμασταν τόσο σάπιοι που πάψαμε να έχουμε ενδιαφέρον. Ζήσαμε τόσο ψεύτικα που τώρα που έχουμε απώλειες ούτε η τέχνη μας δε θέλει να μας ξέρει. Δεν έχουμε ιστορίες να πούμε πλην κάποιων τσακωμών, λίγης πολιτικολογίας, γκρίνιας και παραπόνων… Λένε ότι οι κρίσεις βγάζουν το πιο δημιουργικό κομμάτι των κοινωνιών. Στο Αγρίνιο όλες μαζί οι δράσεις, διεκδικήσεις, απεργίες, τσακωμοί, συγκρούσεις, πολιτικές προτάσεις είναι ζήτημα αν αφορούν συνολικά 200 άτομα! Βάλε μαζί με τα social media 800 ή 1000 και όχι σε σύνολο 60 χιλιάδων, αλλά κάπου 90 χιλιάδων πλέον, μαζί και με τους εκτός νομού. Γίνονται εικαστικές προσπάθειες θα μου πεις…Ναι, εποχιακά. Υπάρχουν εθελοντές, θα μου πεις…Ναι, κάποιους μήνες και για κάποιους σκοπούς.
Καφές, μπάνιο, μια βόλτα, αποστασιοποίηση και απορία «καλά γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος»; Αλλά δεν είναι αυτό το ερώτημα. Το αληθινό ερώτημα είναι «γιατί δεν έχουμε πλέον μια σοβαρή ιστορία να πούμε;». Τα οράματα και οι μεγάλες αλλαγές θέλουν ειλικρίνεια. Αλλά κυρίως θέλουν να έχεις αληθινή οργή(ή απελπισία)ή ειλικρινή αγάπη για τον τόπο που ζεις. Δε φτάνει η αγάπη για όλη την ανθρωπότητα, θέλει και λίγη παραπάνω για τη γειτονιά σου…
Γ.Σ