Γράφτηκε σωστά ότι για μια ακόμα φορά είμαστε εκτός σχεδιασμού του υπουργείου Παιδείας, αφού στα 56 νέα πρότυπα πειραματικά σχολεία 7 είναι στην Περιφέρειά μας και τα 7 στην Πάτρα. Το «εκτός σχεδιασμού» όμως και το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχει έδρα πανεπιστημίου στη περιοχή(κατά προτίμηση με ειδικότητες παιδαγωγικές) για να εντάξεις ένα τέτοιο σχολείο, δεν αναιρεί κάτι άλλο: πως τα σχολεία ζητούν τα ίδια να γίνουν πειραματικά και φτιάχνουν φάκελο που προωθούν την ένταξή τους. Το ενδιαφερόμενο δηλαδή σχολείο παρουσιάζει το προφίλ του και μετά το θέμα προωθείται από την τοπική διεύθυνση, την περιφερειακή μέχρι το υπουργείο. Εκεί μετράνε και οι καινοτόμες δράσεις που έχει αναλάβει ένα σχολείο, οι επιδόσεις του σε προγράμματα αριστείας κλπ, πάνω κάτω όλα αυτά που όταν ανακοινώνονται σε κανένα σχολείο της περιοχής μας βγαίνει κάποιος σύλλογος ή κάποιος πολιτικός χώρος και τα κράζει…Δηλαδή ότι έτσι καταργείται η «εξίσωση προς τα κάτω», (όταν δηλαδή ενθαρρύνεται ο μέσος όρος και όχι η αριστεία) κάτι που με… κόπο καθιερώθηκε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια μετά το όμορφο ’81.
Η φράση του Αρβανιτόπουλου «ολοκληρώσαμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών των Πειραματικών Προτύπων Σχολείων, συστήσαμε 400 ομίλους αριστείας και δημιουργικότητας, και εφαρμόσαμε νέο ωρολόγιο πρόγραμμα και καινοτόμους μεθόδους» είναι για ανακοίνωση καταδίκης…επιτόπου, όπως τα ξέρουμε εμείς τα πράγματα, τουλάχιστον.
Ναι, το πανεπιστήμιο στην περιοχή είναι σχεδόν προαπαιτούμενο αλλά κατ΄ εξαίρεση παλιότερα είχε ενταχθεί το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου στα πειραματικά. Όμως βγήκε από τους καταλόγους όταν άρχισε να κόβεται η χρηματοδότηση και να έχει τα γνωστά προβλήματα. Η μείωση του ενδιαφέροντος των καθηγητών οριστικοποιήθηκε όταν καταργήθηκε μια ευεργετική διάταξη που περιόριζε στις 16 τις ώρες διδασκαλίας των καθηγητών σε πειραματικά σχολεία. Γενικά, μετά από αυτή την κατάργηση ήταν πλέον βέβαιο ότι πειραματικά θα γινόταν ή σχολεία που επιδιώκουν τις επιδόσεις και τις δράσεις ή σχολεία με παράδοση…
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
κ. Γ.Σ. για να φτάσουμε στα Πειραματικά σχολεία, θα έπρεπε να προχωρήσουν διαδικασίες απασχόλησης του διδακτικού προσωπικού στα σχολεία,ολόκληρο το 7ωρο τουλάχιστον, με ένταξη στο αναλυτικό πρόγραμμα δράσεων και λειτουργιών που ενθαρύνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Σήμερα το μεν Υπουργείο με την αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας δημιούργησε ένα κλίμα μέσα στα σχολεία εκπ/κών, που τρέχουν από αίθουσα σε αίθουσα, θεωρώντας ότι μόνο αυτό είναι το έργο τους. Με μαθητές που σε μεγάλο ποσοστό προέρχονται από διαλυμένες ή ανύπαρκτες οικογένειες – κοιτάξτε πως μεγαλώνουν τα παιδιά τρέχοντας πίσω από μία μπάλλα στις πιλοτές των πολυκατοικιών παρατημένα από γονείς – και όταν δημιουργηθεί πρόβλημα στο σχολείο αντί να ενημερωθούν και μαζί με το σχολείο να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, κάνουν το πιό απλό, τα βάζουν με το σχολείο πετώντας τις ευθύνες δίπλα τους για να μην έχουν και τύψεις. Άλλο θέμα που θα έπρεπε να έχει λυθεί από χρόνια είναι το θέμα της αξιολόγησης των εκπ/κών, αυτό θα έπρεπε να το απαιτούν οι ίδιοι οι εκπ/κοί. Άν παρακολουθήσετε , τί παει να γίνει τώρα θα απαγοητευθείτε, ενώ υπάρχουν έρευνες-εργασίες από φωτισμένους δασκάλους για το θέμα κανείς δεν ασχολείται με αυτές, ενώ οι κατα τόπους συνδικαλιστές ακολουθούν την τακτική “μη μου τους κύκλους τάρατε”. Δεν είναι τυχαίο που στην τοπική ΕΛΜΕ αποφασιζουν 15-20 άτομα για 1000.
Εγώ προσωπικά παρότι δεν είμαι απαισιόδοξος, δεν βλέπω, πώς μπορεί να αναστραφεί αυτή η κατάσταση.