Ακόμα δε βγήκαν επίσημα τα «νέα» απ΄τη συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Λουκά Παπαδήμο την Κυριακή το βράδυ της 5ης Φεβρουαρίου και να σου την επόμενη το πρωί τα δύο μεγάλα (;) κόμματα άρχισαν τον καυγά για το ποιο «έσωσε» τον 13ο και 14ο μισθό! Τη μείωση του κατώτατου, την έκαναν γαργάρα! Και τη στιγμή που γράφεται το παρόν – κι αφού προηγήθηκε η ολονύκτια νέα συνεδρίαση (8-9 Φεβρουαρίου) με τους δυο πολιτικούς αρχηγούς να «σκοτώνονται» για το ποιος θα ρίξει στον άλλον το πολιτικό κόστος για τη μείωση στην κύρια ή την επικουρική σύνταξη, λες και δεν είναι το ίδιο – στην πρωινή εκπομπή του Mega, τρεις βουλευτές (Γιαννακά του ΠΑΣΟΚ, Μανώλης της ΝΔ και Αϊβαλιώτης του ΛΑΟΣ) τρώγονταν κυριολεκτικά και χωρίς εισαγωγικά σε ρυθμούς προεκλογικής εκστρατείας! Οποία αξιοπρέπεια κι ενδιαφέρον για τον ελληνικό λαό δηλαδή !
Όσοι πιστεύαμε τελικά ότι δεν υπήρχαν επιχειρήματα με τα οποία, όλοι αυτοί οι σούπερ υπεύθυνοι για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα σα λαός, θα έρχονταν ξανά να μας ζητήσουν την ψήφο μας, πέσαμε έξω, όπως φαίνεται. Τι καλύτερο επιχείρημα απ’ αυτό δηλαδή! Με φλάμπουρο τη φράση: «Εγώ έσωσα το 13ο και 14ο μισθό κι εγώ έσωσα την κύρια σύνταξη ή την επικουρική» να κατέβουν στο λαό, στις πλατείες, στα καφενεία, στις εκλογικές τους περιφέρειες, να σφίξουν το χέρι του Έλληνα πολίτη, να τον κοιτάξουν κατάματα, και…. χωρίς υποκρισία να του ανακοινώσουν αυτό το μεγάλο τους κατόρθωμα! Θα γλιτώσουν έτσι το γιαούρτωμα και το λιθοβολισμό, με τα οποία πίστευαν και φοβούνταν ότι θα τους υποδέχονταν οι εξαθλιωμένοι ψηφοφόροι τους.
Κοίτα να δεις, φίλε μου, μυαλό που κουβαλάνε αυτοί οι άνθρωποι! Λες και δε ζούνε ανάμεσά μας, δε γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί έξω στην κοινωνία, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι όλοι τους είναι θύτες και υπεύθυνοι μιας κατάστασης καταρράκωσης της εθνικής μας περηφάνειας, της εξαθλίωσης, με μια εικόνα που κάνει το γύρο του κόσμου και μας δείχνει να τρέχουμε στη ζητιανιά, στα συσσίτια και στις δωρεάν πατάτες! Και να μιλάνε για εκλογές! Και να νοιάζονται για το ποιος θα γίνει αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας, το ποσοστό του οποίου έπεσε σε μονοψήφιο αριθμό! Και να πιστεύουν ακόμα ότι, όταν κι όποιοι έρθουν στην εξουσία, θα μπορούν να κυβερνούν αυτόν τον τόπο οι ίδιοι αυτοί κι όχι οι «απέξω» στους οποίους μας παρέδωσαν!
Ακούω τη λέξη εκλογές και ξαφνιάζομαι. Μου φαίνεται σαν κάτι το παράξενο αυτή τη χρονική στιγμή. Και σκέφτομαι και λέω κι αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν να στηθούνε κάλπες τούτη την ώρα, που δε γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο και να κληθεί ένας εξαθλιωμένος (απ’ αυτούς) λαός να ψηφίσει; Ρώτησε κανείς το λαό αν θέλει εκλογές, αν θα πάει στην κάλπη; Βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε – έστω και παρατεταμένη- προεκλογική περίοδο; Εδώ οι πολίτες προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, δίνουν αγώνα επιβίωσης, πεινάνε πραγματικά και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το αν θα υπάρξει μέλλον κι αν τελικά βγούμε ποτέ απ’ αυτήν την κρίση στην οποία μας οδήγησαν. Βλέπει κανείς σήμερα – και δεν το βλέπω εγώ- να μιλάει κάποιος απ’ τους πολίτες για εκλογές, για κόμματα, για ηγέτες, για υποψήφιους βουλευτές; Γίνονται πουθενά – στα καφενεία ή αλλού – τέτοιου είδους συζητήσεις, όπως γίνονταν παλιότερα; Ο λαός, όλους αυτούς τους έχει «γραμμένους» κανονικά, δεν τους ξεχωρίζει σε καλούς και κακούς, σε πράσινους, κόκκινους και γαλάζιους. Αν μπορούσε, θα τους έστελνε όλους στην κρεμάλα!
Εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου ωρύονταν ο κ. Σαμαράς πριν υπογράψει, για να ξεγελάσει τους ψηφοφόρους του και τον εαυτό του. Αργότερα τις μετέθεσε για πριν το Πάσχα, για μετά το Πάσχα και σε λίγο θα τις μεταθέσει για μετά το καλοκαίρι. Και τι να τις κάνει τις εκλογές; Για να βγει πρωθυπουργός; Ε, και; Πρόκειται να κάνει βήμα χωρίς την έγκριση των δανειστών και των ξένων γενικώς, έτσι που καταντήσαμε; Ο κάθε λογικός πολίτης αναρωτιέται αυτή τη στιγμή για το πώς μπορεί κάποιος σ’ αυτή τη χώρα να θέλει να γίνει πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής. Μα, αν έχει έστω και το σύνδρομο της εξουσίας ριζωμένο μέσα του και χρειάζεται αυτή την εξουσία για ψυχοθεραπευτικούς λόγους, τι του φταίνε οι πολίτες να τους ταλαιπωρεί χωρίς λόγο ουσιαστικό;
Αυτή η παλιά γενιά των πολιτικών, πρέπει να εξαφανιστεί! Η πολιτική τους καριέρα έκλεισε τον κύκλο της και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο και γι’ αυτούς (στο διάολο να πάνε αυτοί) και – δυστυχώς- και για μας. Ήθελα να’ ξερα από πού αντλούν το θράσος κάποιοι να βγαίνουν στα τηλεοπτικά «παράθυρα» και να χρίζονται από μόνοι τους ως υποψήφιοι, ακόμα κι ως αρχηγοί- πρωθυπουργοί! Και πώς τολμούν κάποιοι «φιλοξενούμενοι» διάφορων ζωντανών εκπομπών ή μέσω του Τύπου (εδώ στην επαρχία) να λένε με σιγουριά εκείνο το : «θα είμαι υποψήφιος βουλευτής…», χωρίς να γνωρίζουν καθόλου το ποιος θα είναι αρχηγός (στο ΠΑΣΟΚ) ή αν τον έχει στα υπόψιν του ο σίγουρος αρχηγός (στη ΝΔ). Και οι «οικοδεσπότες», σε τέτοιες περιπτώσεις, αντί να τους «κολλάνε στον τοίχο» με τις ερωτήσεις, τους περιλούζουν με κάτι ευγενικά κοπλιμέντα και με το «καλή επιτυχία», γεμίζοντάς τους με θάρρος (…. «για ν΄ανέβουν στο κρεβάτι», όπως το’ γραψε κι ο φίλος μου Θανάσης Κατερινόπουλος, για γνωστό πλέον πολιτικό, που θέλει να γίνει αρχηγός, παντελώς …. αδιάβαστος). Δηλαδή, μπορεί να έχει κάποιος, για παράδειγμα, σίγουρη την υποψηφιότητά του και να μπορεί να το διαλαλεί, ακόμα – ας πούμε – και με … Λούκα Κατσέλη αρχηγό; Γιατί κι αυτή εξέφρασε τέτοια επιθυμία (δώσε τους, Κύριε, λίγη φώτιση), αφού, τι Λουκάς (Παπαδήμος) τι Λούκα (Κατσέλη)! Το ίδιο δεν είναι;
Και πότε, λοιπόν, θα γίνουν εκλογές; Προσωπικά πιστεύω ότι, για να γίνει κάτι τέτοιο, πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να το επιθυμεί ο ελληνικός λαός. Κι αυτό θα γίνει, όταν κι εάν η κατάσταση ομαλοποιηθεί, κλείσουν όλες οι εκκρεμότητες και μπούμε (αν, λέω) σε μια σταθερή πορεία. Κι επιπλέον όλοι τους αυτοί που μας βούλιαξαν και πλούτισαν χωρίς να δουλέψουν ποτέ στη ζωή τους, μπουν στο περιθώριο. Δε γίνεται – είναι αδύνατο- να συναναστραφούν με τους πολίτες τα ίδια αυτά άτομα. Ποτέ πια! Καινούριο κόμμα; Ένα κόμμα αρίστων, υπό τον τωρινό Πρωθυπουργό, όπως είπε η Άννα Διαμαντοπούλου (ανεξάρτητα γιατί το είπε) ή οποιονδήποτε άλλον ικανό- να προσθέσω εγώ – χωρίς όμως κανέναν απ’ τους παλιούς κι αποτυχημένους; Θα ήταν κάτι τέτοιο καλό. Χωρίς να είναι αυτό, βέβαια, η μοναδική λύση. Σαν ουτοπία, μάλλον, μοιάζει κάτι τέτοιο κι όχι σαν πραγματοποιήσιμο εδώ στην Ελλάδα. Οτιδήποτε, όμως, προκύψει, θα είναι καλό, αρκεί ν’ αλλάξουν τα πρόσωπα. Νέα (και στην ηλικία) κι άφθαρτα στελέχη, με όρεξη για δουλειά και προσφορά στον τόπο, που υπάρχουν σε κάθε εκλογική περιφέρεια, να μπούνε στα ψηφοδέλτια για μια Βουλή των 200 και με ούτε έναν παραπάνω! Είναι το μοναδικό θετικό στοιχείο που θα (ξανα)φέρει τον ψηφοφόρο στην κάλπη. Αλλιώς, ας κάνουν εκλογές μόνοι τους και μεταξύ τους, όποτε τους γουστάρει, παρέα με τους κολλητούς τους, οι οποίοι δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν και να τους λιβανίζουν. Δυστυχώς!
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ