Έχετε προσέξει τις μέρες αυτές την είσοδο των σχολείων; Διάφοροι νέοι-και μη- άνθρωποι προσπαθούν να δώσουν σε γονείς ή σε παιδιά το διαφημιστικό τους φυλλάδιο για την εταιρία που τους πλήρωσε ή και για την ίδια τους την εταιρία, μερικές φορές.
Ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω τίποτε με τα άνεργα παιδιά που προσπαθούν να βγάλουν ένα υποτυπώδες χαρτζιλίκι, ειδικά αυτές τις μέρες. Αλλά, λυπάμαι, δεν μπορώ να απολογηθώ στον μικρό που θα με ρωτήσει αν θα του αγοράσω αυτό που βλέπει στις 8.10 το πρωί, πριν την προσευχή, και μπορεί να είναι ένα αυτοκινητάκι, μια φόρμα ή ένα dvd player. Δεν “έχω”, πώς να το πω αλλιώς; Όπως έλεγε κι ο μεγάλος φιλόσοφος- χωρίς πολλά δόντια- Γιώργος Γεωργίου οι γονείς βάζουμε το χέρι στην τσέπη και πιάνουμε παπούτσι!
Ξέρω, συνήθως αυτοί που κάνουν αυτού του είδους την προώθηση είναι οι μικρότεροι που δεν έχουν τα λεφτά να βάλουν και να πληρώσουν διαφημίσεις. Ναι, αλλά χέρι με χέρι στο 6χρονο; Δεν θέλω να κάνω καν αναφορά στην αίσθηση της αγοραπωλησίας που δημιουργείται, το μποτιλιάρισμα έξω και μπροστά από μια πόρτα, την εικόνα ότι ο καθένας προσεγγίζει ένα σχολείο έτσι μέσα σε ένα γενικό μπάχαλο.
Παιχνίδια, χοροί, σύλλογοι, ρούχα, φροντιστήρια, παραστάσεις όλα με ένα διαφημιστικό στην πόρτα του σχολείου. Και περιέργως εκείνοι που είναι και πολύ σκληροπυρηνικοί με την… δωρεάν και τη δημόσια Παιδεία να μην λένε κουβέντα! “Καλά ρε φίλε, έξω από το σχολείο τα μοιράζουν”, ήδη πρέπει να λένε κάποιοι. Συγγνώμη «φίλε» ο περιβάλλων χώρος ενός σχολείου δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Δεν μπορείς έξω από ένα σχολείο να πουλάς πράματα και δεν μπορείς κοντά σε ένα σχολείο να ανοίξεις ότι μαγαζί θες, αν με εννοείς τι εννοώ. Είναι μια αυτονόητη σύμβαση αυτή που δεν θα τη ανατρέψουμε τώρα επειδή «όλοι κάπως πρέπει να δουλέψουμε».
Ναι, τα κίνητρα για τούτο το σημερινό σημείωμα είναι ταπεινά, αν και κάθε άλλο παρά κατά της εμπορικής δράσης είμαι γενικά. Αλλά όλα έχουν ένα όριο. Χιλιάδες «στριμωγμένοι» γονείς εξηγούν την αφραγκία τους σε κοριτσάκια με κοτσιδάκια που κραδαίνουν πρωινιάτικα το διαφημιστικό με την τελευταία παιδική κολεξιόν για τα Χριστούγεννα. Έλεος, θεοί του εμπορίου, η ανάκαμψη έρχεται, στο δρόμο είναι, αλλά κι εδώ να ήταν πάλι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να την τσεκάρουμε στο δωρεάν δημόσιο σχολείο μας!
Καλά για τη ρύπανση, τα σκουπίδια και την πλαστικούρα στο έδαφος μετά από κάθε εξόρμηση τέτοιου μάρκετινγκ ας μην πω γιατί θα γίνω γραφικός. Πάλι. Όπως για τα πανό, τα άγια, έξω από σχολεία όπου έχουν ξεμείνει από όταν ήταν εκλογικά κέντρα. Όπως για τα τοιχοκολλημένα διαφημιστικά ή τα flayer στο δρόμο. Όπως, όπως… Άλλωστε, δεν είναι για το εμπόριο που επιτρέπεται στην Ελλάδα κάποιος να δίνει ένα χαρτί στο χέρι ενός παιδιού στην είσοδο του σχολείου. Από τη «διακίνηση των ιδεών» και τη «δημοκρατία» ξεκίνησε αυτό. Δεν προϋπήρχε…
Γ.Σ.