Το φθινόπωρο του 1998 οι μετοχές της ΠΑΕ Παναιτωλικός περνούν από τα χέρια του Γιάννη Χαρδαλιά (και των συνεργατών του) σε εκείνα του Χρήστου Ρούσσου και της εταιρίας ΛΗΔΡΑ που εκπροσωπούσε. Ο Παναιτωλικός μέχρι τότε βασίζονταν στα «τρομερά μωρά» του Πάρη Μεϊντάνη, ο οποίος είχε φέρει σχεδόν τζάμπα τον Μπάρκογλου, Παπουτσή, Πυρένη, Γεωργίου. Και άλλους, που στη συνέχεια έπαιξαν για χρόνια στην Α’ Εθνική.
Η «νέα τάξη» είχε άλλες προτεραιότητες. Με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» έκανε ντου στο μεταγραφικό παζάρι του Δεκεμβρίου. Φέρνοντας στο Αγρίνιο τον Στοΐνοβιτς (με μεταγραφή απ’ τον Άρη, παρακαλώ), Παναγιωτίδη, Καλούδη, Αγγέλη, Μαυρόπουλο, Μπακογιάννη, Κάσπερτσακ, Σίμοβιτς, Καλλή (από Κύπρο), Κιπιάνι και άλλα ονόματα με εμπειρία από τη μεγάλη κατηγορία.
Από τις μεταγραφές που ξεπέρασαν τις 15 εκείνο τον χειμώνα, οι μόνοι άγνωστοι ήταν τότε οι Αχαιοί Κώστας και Πάνος Σπυρόπουλος. Κι όμως. Παρά τις μεταγραφές, χρειάστηκαν στο τέλος οι… μεγάλες δυνάμεις να παραμείνει η ομάδα στη Β’ Εθνική.
Για να διορθωθεί η κατάσταση έγιναν άλλες τόσες μεταγραφές το καλοκαίρι. Πάλι στην ίδια λογική. Παίκτες έμπειροι, έτοιμοι να βοηθήσουν τον Παναιτωλικό ν’ ανέβει. Γιακόβλεβιτς, Κούτουλας, Αντωνάκος (που δεν έπαιξε ποτέ), Κρούνιτς, Ανδριαδάκης, Αναστασιάδης, Ροτζέριο. Πάλι δεν έγινε τίποτα, η ομάδα δεν περπατούσε…
Νέα ενίσχυση τον χειμώνα του 2000 με έλληνες, αλλά και ξένους αμφιβόλου προέλευσης και αξίας, όπως Ναρούσεβιτς, Σέρμπιν κ.α. Αφού ολοκληρώθηκε και εκείνη η απόπειρα ενίσχυσης, προστέθηκαν και δύο μεταγραφές, έτσι για να ικανοποιηθεί το τότε προπονητής Γιάννης Νταλακούρας, που επέμενε να έρθουν στην ομάδα δύο νέα παιδιά από ομάδες της περιοχής.
Ο Φίλιππος Δάρλας και ο Χρήστος Κουτσοσπύρος ήταν αυτά τα παιδιά. Με ελάχιστα ανταλλάγματα για τη Δόξα Καινούργιου και τη Θύελλα Παραβόλας στις οποίες αγωνίζονταν. Με μόνη ανταμοιβή για τους ίδιους την πρόκληση να φορέσουν την κυανοκίτρινη φανέλα πριν συμπληρώσουν τα 17 ο πρώτος, τα 19 ο άλλος. Βέβαια, μέσα σε τέτοιο γαλαξία αστέρων, δεν είχαν πολλές ευκαιρίες.
Ο Δάρλας πωλήθηκε το καλοκαίρι του 2001 στον Παναθηναϊκός, πριν συμπληρώσει 30 συμμετοχές στον Παναιτωλικό. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκαν χρήματα στα ταμεία της ΠΑΕ από ποδοσφαιριστή. Ένα χρόνο μετά και ενώ ο Παναιτωλικός όδευε στη Δ’ Εθνική μετά από δύο διαδοχικούς υποβιβασμούς, ο Χρήστος Ρούσσος, λίγες μέρες πριν αποχωρήσει οριστικά από την ΠΑΕ, πούλησε και τον Χρήστο Κουτσοσπύρο στην Παναχαϊκή.
Μέχρι τότε είχαν εκταμιευτεί εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές για μεταγραφές. Κανένας δεν έμεινε στην ομάδα, κανείς δεν του επέστρεψε ούτε μια δραχμή. Με εξαίρεση τους δύο νεαρούς, άγνωστους Αγρινιώτες, που όσα μπόρεσαν έδωσαν στην ομάδα στη σύντομη θητείας τους, πριν κάνουν καριέρα σε άλλες ομάδες Α’ Εθνικής. Οι μόνοι που αντί να κοστίσουν, άφησαν χρήματα στην ΠΑΕ του Αγρινίου.
Και όμως, είχε και τότε κι άλλα τέτοια παιδιά η περιοχή για να εμπιστευτεί ο Παναιτωλικός. Και τότε και στη συνέχεια. Και σήμερα.
Δάρλας και Κουτσοσπύρος είχαν επαφή όλα αυτά τα χρόνια. Αρκετές φορές βρέθηκαν αντίπαλοι, και συχνά τα έλεγαν, διατηρώντας τη φιλία που ανέπτυξαν πριν έρθουν πιτσιρικάδες στον Παναιτωλικό. Έμπειροι ποδοσφαιριστές πια, επιστρέφουν την ομάδα που τους ανέδειξε. Προσθέτοντας περισσότερο «αγρινιώτικο αίμα» στην ομάδα του Αγρινίου. Σ’ αυτή τη δεκαετία της απουσίας τους, ο Παναιτωλικός δεν μπόρεσε να πουλήσει άλλον ποδοσφαιριστή. Ίσως με την επιστροφή τους του φέρουν γούρι…
Του Χρήστου Στούμπου-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ