Δεν με νοιάζει αν κοιμήθηκε ο Θεός. Δεν με νοιάζει που κάναμε 24 τελικές. Δεν με νοιάζει που είχαμε 2 δοκάρια. Δεν με νοιάζει που παίξαμε την Δόξα στην περιοχή της σχεδόν για 70-75 λεπτά! Δεν με νοιάζει που είχαμε συντριπτική κατοχή μπάλας!
Δεν με νοιάζει καν αν παραιτήθηκε ο Τεννές. Με νοιάζει μόνο που χάσαμε σε ένα παιχνίδι που ήταν ο… τελικός των τελικών! Γιατί όλα τα άλλα έπρεπε να έχουν γίνει πολύ πιο πριν! Αυτοί οι παίκτες αδικούν εδώ και καιρό τον εαυτό τους που σε προηγούμενα ματς δεν… έπνιγαν τον αντίπαλο, δεν έβγαζαν φάσεις, δεν πίεζαν. Όπως πολύ πιο πριν έπρεπε να είχε… χαιρετίσει κι ο Τεννές.
Ίσως τότε να είχε και ψηλά το κεφάλι. Ίσως τότε να έμεινε έντονα στο μυαλό μας μόνο ως ο προπονητής της ανόδου μετά από 34 χρόνια (γιατί αυτό δεν αλλάζει ποτέ)! Δυστυχώς τώρα εκτός από την στάμπα του αποτυχημένου, έχει και αυτή του… δημοσίου υπαλλήλου.
Ενός ανθρώπου δηλαδή που αφού δεν τον έδιωχνε ο Κωστούλας δεν είχε κανένα πρόβλημα να βλέπει τον λογαριασμό του να γεμίζει «μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει» ακόμη κι αν ο Παναιτωλικός εδώ κι ένα δίμηνο δεν βλέπεται αγωνιστικά! Φαίνεται όμως ότι στο Αγρίνιο έζησε κι αυτός το… όνειρο του! Βίωσε κι αυτός το «διαφορετικό» που πρεσβεύει η ομάδα μας και είναι προφανές ότι το εκμεταλλεύτηκε!
Δεν είναι ο μόνος όμως. Γιατί τώρα το… μπαλάκι περνάει για τα καλά και στους παίκτες. Ο Τεννές πάει μας τέλειωσε. Θα τον βρίζουμε, θα τον αναθεματίζουμε, θα τον θυμόμαστε, ότι θέλετε πείτε. Πλέον όμως μπήκε… στο ταμείο ανεργίας.
Οι παίκτες όμως είναι εδώ και συνεχίζουν. Γιατί δεν είναι μόνο ευθύνη του Τεννέ όταν δεν βρίσκει δίχτυα ο Ονουάτσι σε 3 τετ α τετ. Δεν είναι ευθύνη του Τεννέ αν ο Ρότσα έχει… άχυρο μέσα στο μυαλό και «κατάφερε» να αποβληθεί στο 92′ ενός αγώνα που είχε κριθεί (σ.σ για την συγκεκριμένη περίπτωση περισσότερο η ευθύνη είναι και διοικητική καθώς το… αυτί θα έπρεπε να έχει τραβηχτεί εδώ και καιρό).
Δεν είναι μόνο ευθύνη του Τεννέ όταν στο πιο σημαντικό παιχνίδι της σεζόν και σε ένα ιδιαίτερο κομβικό για να κερδίσουμε μετά από 2 μήνες οι παίκτες μπαίνουν και πάλι με… στυλάκι στο γήπεδο. Χωρίς καύλα, όρεξη, πάθος. Χωρίς να πηγαίνουν πρώτοι στην μπάλα, χωρίς να τσαμπουκαλεύονται, χωρίς τίποτα.
Μόνο όταν ο Αραβίδης μας… πάγωσε για πρώτη φορά ξύπνησαν. Λες και ήταν κάποιο καλοκαιρινό φιλικό και πήγαιναν χαλαρά. Παίκτες που έχουν υποτίθεται προσωπικότητα, παίκτες που εκτός από τις αγωνιστικές τους δραστηριότητες δεν έχουν τίποτα άλλο να σκέφτονται. Όπως δηλαδή άλλοι συνάδελφοι τους που πηγαίνουν στην τράπεζα κάθε μέρα και ρωτάνε αν πληρώθηκαν!
Τώρα λοιπόν που ο Τεννές έφυγε (και προφανώς έγινε το… χατίρι πολλών σταρ των αποδυτηρίων)… κυματοθραύστης δεν υπάρχει για κανέναν! Ούτε το «μαύρο πρόβατο». Τώρα η… μπάλα τους παίρνει όλους. Τώρα η «καυτή πατάτα» είναι στα δικά τους χέρια και δεν έχουν χρόνο να το σκεφτούν.
Την Κυριακή υπάρχει ξανά η Δόξα και το… διπλό. Οτιδήποτε άλλο μας φέρνει ακόμη πιο κοντά στην Football League! Δεν γουστάρουμε άλλα λόγια. Δεν γουστάρουμε άλλους όρκους νίκης. Δεν γουστάρουμε άλλη κριτική μπροστά στα μικρόφωνα! Δεν γουστάρουμε άλλη ευθυνοφοβία!
Αν έχετε αρχίδια μπείτε και αλλάξτε την κατάσταση. Σώστε την ομάδα και το καλοκαίρι σε όσους δεν αρέσει το Αγρίνιο αντίο. Αν δεν μπορείτε… καληνύχτα από τώρα!
Τουλάχιστον ακόμη και μετά από τόσες σφαλιάρες φάνηκε πως ο Παναιτωλικός έχει έναν πυρήνα φιλάθλων και οπαδών που θα το… παλέψουν μόνοι τους ως το τέλος! Η τελευταία ελπίδα…
ΥΓ1 Η ομάδα θέλει προπονητή για να χειριστεί την κρίση και να αλλάξει την ψυχολογία. Να «πάρει» από τους παίκτες! Μόνο ως… αστείο μπορεί να ακούγεται αυτή την ώρα οποιοδήποτε σενάριο για Νταλακούρα! Εκτός αν το πήραμε απόφαση!
ΥΓ2 Την ώρα που η Ελλάδα… παραδίδεται ολάκερη στην Τρόικα, την ώρα που οι μισθοί και οι συντάξεις αφανίζονται, την ώρα που το ένα μαγαζί μετά το άλλο κλείνει, 3000-4000 άνθρωποι είναι εκεί και στηρίζουν. Πονάει η καρδιά τους για τον Παναιτωλικό. Μαυρίζει το βράδυ τους. Τρελαίνονται. Μια φορά φέτος ΠΑΙΞΤΕ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΡΕ!
ΥΓ3 Για τον Παναιτωλικό είμαι περήφανος γιατί τόσα χρόνια πάλεψε με τα… σκατά και επιβίωσε! Γιατί κόντρα στα στημένα τους στάθηκε όρθιος. Γιατί όσο κι αν πολεμήθηκε άργησε αλλά στο φινάλε τα κατάφερε. Για όλα αυτά είμαι περήφανος. Αν η ομάδα μείνει στην Σούπερ Λίγκα επειδή απλά… έβαλε λουκέτο η Football League θα χαρώ. Περήφανος δεν θα είμαι όμως…
ΠΗΓΗ: paneole