Διαβάζω ετεροχρονισμένα ένα άρθρο για το θέμα του Κώστα Βαξεβάνη (τον οποίο πολύ εκτιμώ) και νομίζω ότι είναι ένας καλός μπούσουλας για να ειπωθούν κάποια πράγματα.
Ο Βαξεβάνης στο κείμενό του που έχει δημοσιευτεί και σε τοπικά blog στέκεται σε τρεις άξονες: Πρώτον εξηγεί ότι τέτοιες δολοφονίες δεν κάνουν αγωνιστές και επαναστάτες αλλά παρακρατικοί. Αναφέρει μάλιστα πλήθος παραδειγμάτων και αμέσως έχουμε το πρώτο τεράστιο θέμα. Ο καλός δημοσιογράφος τοποθετείται ξεχνώντας ότι δημοσιογράφους δεν εκτελούν μόνο οι «παρακρατικοί» που δολοφονούν αγωνιστές αλλά εκτελούν και απολυταρχικά καθεστώτα κάθε είδους και απόχρωσης, δηλαδή φαιά, φαιοκόκκινα και ψευτοκόκκινα της παραφροσύνης και θεοκρατικά πάσης φύσεως. Επίσης να θυμόμαστε ότι παρακρατικοί και επαναστάτες δεν είναι μόνο όσοι εμείς θεωρούμε τέτοιους. Για την ακρίβεια ο Βαξεβάνης δεν το «ξεχνά» κυριολεκτικά. Απλά το δηλώνει με την φόρτιση των λέξεων που είναι αποδεκτές στη χώρα μας για το ποιος είναι «παρακρατικός» και ποιος «επαναστάτης». Για να μη μιλάμε με μισόλογα εδώ δεν είναι Μπέλφαστ για να θεωρείται επαναστάτης ένας καθολικός Ιρλανδός πατριώτης…
Ο δεύτερός του άξονας αφορά στη θέση του πως «όλο και περισσότερο η Ελλάδα του θυμίζει την Ιταλία των δεκαετιών του ’70 και του ’80 όταν η Gladio και οι μυστικές υπηρεσίες με επιθέσεις και βόμβες δημιούργησαν το κλίμα για να φαίνεται πως υπάρχει ανάγκη για ένα σκληρότερο κράτος». Τι λείπει από την παραπάνω εικόνα; Μα οι Ερυθρές Ταξιαρχίες!
Μια οργάνωση που θέρισε και αποδείχτηκε τελικά ότι είχε τόσο σαθρό ιδεολογικό υπόβαθρο όσο-περίπου-η δική μας 17Νοέμβρη. Σε σημείο που και οι Ιταλοί όπως και μεις έπεσαν από τα σύννεφα όταν είδαν ποιοι ήταν τελικά αυτοί που επέβαλαν το δικό τους νόμο για δυο δεκαετίες στη χώρα… Κάτι σαν εμάς που επικαλούμασταν τη 17Ν για χρόνια «να τους δώσει ένα μάθημα» για να δούμε στο τέλος ότι επρόκειτο για κάτι παπαδοπαίδια και κάτι ινστρούχτορες που ταίριαζαν γάντι στην εποχή τους και στην αισθητική συγκεκριμένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων-βιομηχανιών παραγωγής επαναστατών. Σημειώστε ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες εξαρθρώθηκαν όταν το (παρα)κράτος έστρεψε εναντίον τους τη Μαφία και ότι τα πιο ενεργά μέλη τους μάλλον έχουν μετανιώσει πια, γιατί είδαν την εικόνα ολόκληρη, σαν την επικεφαλής της εκτέλεσης του Άλντο Μόρο, την Άννα Λάουρα Μπραγκέτι.
Και ερχόμαστε στο, κατ’ εμέ, σημαντικότερο επιχείρημα με το οποίο διαφωνώ από αυτά που επικαλείται ο Βαξεβάνης. Λέει ότι δεν είναι δυνατόν αληθινοί επαναστάτες να αυτό-αναφέρονται ως «Σέχτα» και ότι μάλλον οι άνθρωποι προσπαθούν να βαφτιστούν στην αριστεροσύνη ή είναι επαγγελματίες προβοκάτορες. Αρχικά ποιος είπε ότι είναι αληθινοί επαναστάτες; Μήπως θα θέλαμε να είναι; Μήπως δεν κατανοούμε γιατί δεν είναι και απογοητευόμαστε; Και κατόπιν: όποιος διάβασε την περίφημη προκήρυξη-προάγγελο της δολοφονίας δημοσιογράφου που παίζει παντού θα είδαν ότι οι άνθρωποι γράφουν ότι «οι μπάτσοι είναι καλοί με μια τρύπα στην μέση σαν τα ντόνατς που τρώνε»!!! Δηλαδή μιλάμε ότι οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζουν στα έργα που βλέπουν και που συνήθως είναι αμερικάνικα γιατί αλλιώς δεν εξηγείται ότι δεν ξέρουν ότι οι δικοί μας «μπάτσοι» δεν τρώνε ντόνατς! Και εδώ η μεγάλη ερώτηση είναι αν ποτέ ένας προβοκάτορας θα έγραφε τέτοια ηλιθιότητα… Η δική μου απάντηση είναι όχι γιατί αν μη τι άλλο ο προβοκάτορας είναι σοβαρός και δεν μπορεί να υποδυθεί εύκολα τον ηλίθιο. Τον απολίτικο ναι, μόνο που τότε ποιος ο λόγος για προκήρυξη;…
Νομίζω ότι έδωσα το προσωπικό μου στίγμα για το ζήτημα με αφορμή τα γραφόμενα ενός δημοσιογράφου που όχι μόνο δεν έχει δώσει δικαιώματα αλλά που έχει δώσει μάχες και που οι αναφορές του για τις παρακολουθήσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Άλλωστε μιλάμε για τον συγγραφέα του «Άνθρωπος του Τείχους» που εξηγεί πως κινήθηκε ένας πρώην πράκτορας στην οικονομική ζωή της χώρας και άλωσε τα πάντα. Και τώρα οφείλω να εξηγήσω γιατί ο σκληρός τίτλος.
Όπως θα είδατε δεν στάθηκα καθόλου στο δράμα του ανθρώπου που χάθηκε και της οικογένειάς του γιατί τα θεωρώ δεδομένα. Και δεν τα θεωρώ αντικείμενα συζήτησης όπως κάναν αρκετοί συνάδελφοι που ΤΟΛΜΗΣΑΝ να μπουν σε κρίσεις του στυλ αν ήταν μαχητική η δημοσιογραφία του εκλιπόντος ή αν ήταν κοντά στο life style. Αν ήταν άνθρωπος του Τριανταφυλλόπουλου ή αν έμοιαζε στον Αναστασιάδη… Και φυσικά αν οι ιδέες του ήταν κάπως… συντηρητικές και όχι αρκούντως αριστερές. Να μην ξεχάσουμε και μια κυρά κρατικοδίαιτη(φυσικά) που έγραψε ότι το πρώτο που σκέφτηκε είναι «ποιος μ…κας τον έκανε ήρωα;».
Παράλληλα δεν έχω καμιά κρίση και καμιά συμπάθεια για τους ασυνήθιστα πολλούς που έγραψαν υπαινιγμούς για σχέσεις με τη αστυνομία και φυσικά τη συνήθη παλαβομάρα που στοχοποιεί όποιον δεν μας αρέσει με ανώνυμες αναρτήσεις και μπλογκοσφαιρικές δημοσιολογίες της δεκάρας. Ανέξοδες, απαίδευτες και κρυφές.
Για όλους, άλλωστε τους παραπάνω λόγος δεν διατηρώ προσωπικό ιστολόγιο αν και ξεκίνησα από τους πρώτους να ασχολούμαι με το θέμα. Και θα ανοίξω ένα καινούριο blog μόνο αν χρειαστεί να απαντάω σε προσωπικές επιθέσεις ή αν χρειαστεί να μπω στο πολύ κακό παιχνίδι συμφερόντων που διαπνέει ΚΑΙ τα blog πια, εκτός από τα παραδοσιακά διαπλεκόμενα ΜΜΕ.
Θεωρώ ότι κάνουν λάθος όσοι ταυτίζουν τα blog με την ελευθερία του Τύπου. Για να υπάρχει η δεύτερη πρέπει να υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό και στην Ελλάδα οι ανώτεροι σκοποί συχνά είναι οι φαντασιώσεις κάποιον γκρουπούσκουλων που είναι όλη μέρα στο άραγμα και στη καλή ζωή οραματιζόμενοι μια κοινωνία χωρίς δουλειά, χωρίς σύνορα, χωρίς παιδιά παρά μόνο με τα παιδιά των άλλων. Τα blog(και όχι τα blogs, δεν μπαίνει πληθυντικός στα αγγλικά όταν υπάρχει στο άρθρο)είναι υπέροχες ατομικές προσπάθειες. Είναι εκφράσεις ελευθερίας. Δεν είναι όμως δημοσιογραφία. Λυπάμαι.
Ως εκ τούτου ο τίτλος για τη συνενοχή μας έχει μια απλή εξήγηση. Θα κρατηθεί στη μνήμη μας ο θάνατος του Γκιόλια ή μήπως σε κάποιους εμφανίστηκε κάποια χαιρεκακία; Θα θωρακίσουμε τις κοινωνίες μας για να έχουμε καλούς δημοσιογράφους ή θέλουμε να γράφουν μόνο ότι μας βολεύει-εμάς και τους «αγώνες» μας; Και, τέλος, θα παραδεχτούμε ότι έχουμε φτιάξει ένα παράξενο υβρίδιο δημοκρατίας όπου νόμος είναι το δίκιο διαφόρων, όπου ανεχόμαστε τη βία κάποιων που «μετράνε» πιο πολύ από άλλους και όπου υπάρχουν αποδεκτοί θάνατοι ανθρώπων ή θα συνεχίσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και από «αγώνες»;
Υ.γ. Ας αναρωτηθείτε όσοι θέλετε. Πόσοι από σας θα χαιρόσασταν αν νεκρός ήταν π.χ. ο Πρετεντέρης; Πόσοι ξέρετε κάποιον που θα χαιρόταν; Είναι δημοκρατία αυτό; Είναι υγιές;
Ζητώ συγγνώμη για την έκταση. Γ.Σ.