Τότε δεν υπήρχε σκεπαστή εξέδρα, αλλά σακούλες πλαστικές για την βροχή. Τότε δεν υπήρχαν καθίσματα, αλλά μαξιλαράκια από φενιζόλ! Τότε δεν υπήρχε εσπρέσο και φρέντο στο μπαρ του γηπέδου αλλά κωκ, σάμαλι και πορτοκαλάδα με το ασημένιο καπάκι.
Τότε δεν υπήρχαν τουαλέτες με φωτοκύτταρο, αλλά το… κάτουρο του προηγούμενου αν δεν είχε σημαδέψει σωστά το πάταγες! Τότε δεν υπήρχε πάνω διάζωμα στην θύρα 6, αλλά ένας πέτρινος τοίχος «κίνδυνος-θάνατος»!
Τότε δεν υπήρχε μπουτίκ με κασκόλ υψηλής ποιότητας αλλά ένα φθαρμένο από τον Γάκη ή τον Κανάτα στην Παπαστράτου που φυλάσσονταν ως… κόρη οφθαλμού. Τότε δεν υπήρχε μπουτίκ για αγορά φανέλας. Γινόταν μετά το ματς… ντου στον αγωνιστικό χώρο ή έξω από τα αποδυτήρια και οι τυχεροί «τσίμπαγαν» το λάφυρο.
Τότε οι αθηναϊκές εφημερίδες δεν είχαν δισέλιδα αφιερώματα στον Παναιτωλικό. Τα ραδιόφωνα και τα sites δεν είχαν μόνιμα καλεσμένους προέδρους, παίκτες και προπονητές της ομάδας. Στα μονοστηλάκια των μικρών κατηγοριών 150-200 (το πολύ) λέξεις ήταν η αναφορά στον Τίτορμο!
Δεν μιλάμε για 50 χρόνια πριν. Για δέκα λέμε. Το πολύ δεκαπέντε. Κι όμως άλλαξαν τόσα πολλά. Εκτός από ένα. Εκτός από εκείνα τα παιδιά. Εκεί απέναντι στην 6 που αρνούνται να… πειθαρχήσουν. Αρνούνται να γίνουν μοντέρνοι φίλαθλοι.
Αρνούνται να φορέσουν το μοδάτο γυαλί, να πάρουν το φρέντο στο ένα χέρι και να χαμουρέψουν την γκόμενα από το άλλο! Αρνούνται να… πλευρίσουν την διοίκηση για να πάρουν ένα μεροκάματο. Αρνούνται να στριμωχτούν για ένα φωτογραφικό καρέ. Κάθε μέρα και μια φιέστα ήταν ο Μάης στο Αγρίνιο. Κι όμως αυτοί ήταν εκεί που έπρεπε. Δεν έτρεξαν δίπλα στις κάμερες και στα φλας όπως οι… πολιτηκάντηδες που μυρίστηκαν δόξα και έσπευσαν!
Άνθρωποι που δεν ήξεραν καν που… πέφτει το κλουβί! Όπως κάποιοι όψιμοι «Παναιτωλικοί(;)» που πανηγύρισαν την άνοδο μόνο και μόνο επειδή του χρόνου θα μπορούν να πάρουν αυτόγραφο και να φωτογραφηθούν με τον Μιραλάς και τον Καραγκούνη! Εκείνα τα παιδιά «από την μικρή» προτίμησαν να κάνουν αυτό που έχουν μάθει χρόνια τώρα. Μακριά από την… λάμψη και κοντά στον Παναιτωλικό!
Αυτό άλλωστε πρεσβεύει η ΘΥΡΑ 6 είτε μιλάμε για WARRIORS, είτε για GUERREROS. Ένα αιώνιο συμβόλαιο πίστης με την Παναιτωλική ιδέα. Ένας όρκος τιμής και αγάπης με… το κίτρινο, το μπλε! Ποτέ δεν ζήτησαν από τον Παναιτωλικό. Ποτέ δεν… κέρδισαν υλικά αγαθά από τον Παναιτωλικό.
Αντίθετα έδωσαν πολλά. Είτε βρίσκονταν στο Αγρίνιο, είτε στην Αθήνα είτε σε οποιαδήποτε άλλη πόλη που υπάρχει «αίμα κυανοκίτρινο». Έχασαν πολλά. Έχασαν δουλειές, έχασαν λεφτά, έχασαν φίλους, έχασαν γκόμενες, τσακώθηκαν με τις οικογένειες τους, τραβήχτηκαν σε αστυνομικά τμήματα, άνοιξαν τα κεφάλια τους σε επεισόδια, έβαλαν σε κίνδυνο την ζωή τους με τα «λεωφορεία-καρμανιόλες» που γύρισαν όλη την Ελλάδα!
Γιατί αυτοί οι Παναιτωλικοί δεν περιμένουν το ΟΑΚΑ, την Τούμπα και το Καραϊσκάκη. Αυτοί πήγαν στην Άμφισσα για να δουν τον Παναιτωλικό να χάνει από τον Φωκικό. Αυτοί πήγαν στην Βάρδα για να δουν την ομάδα τους να ταπεινώνεται από ένα χωριό! Αυτοί πήγαν στο πέταλο της Λιβαδειάς με τρένο και το χιόνι να φτάνει ως το γόνατο.
Αυτοί έκαναν τόσα χιλιόμετρα για δουν τον Τίτορμο στα Γρεβενά. Αυτοί αποκλείστηκαν από την κακοκαιρία στα Γιαννιτσά. Αυτοί βρέθηκαν στην Λαμία και πήγαν να μπλέξουν όταν ο Κούγιας τους «έδινε» στην αστυνομία. Αυτοί γύρισαν πικραμένοι και προδομένοι από το Άργος και έτρωγαν τα χημικά των ΜΑΤ στα επεισόδια με την Ελευσίνα!
Αυτοί έτρεχαν στο Κορωπί, το Μαρκόπουλο, στο Μενίδι, την Σαλαμίνα και κάθε άλλη γειτονιά της Αθήνας χωρίς να πάρουν χαρές! Αυτοί δεν άφησαν την ομάδα μόνη της ακόμη κι όταν στην απαξίωση της Δ΄εθνικής έφτασε να παίζει με τον ΠΑΣ Αβέρωφ, τον Απόλλωνα Θέρμου, το Ελαιόφυτο, το Ροδοτόπι και την Πάργα.
Αυτοί που με ιδρώτα και κόπο στεγάζουν το club στο Αγρίνιο. Αυτοί ήταν που σε… πέτρινα χρόνια, πήραν την μεγάλη απόφαση να βάλουν λεφτά από την τσέπη τους, χρήματα που στερήθηκαν για να ανοίξουν μια «κυανοκίτρινη» φωλιά στην Αθήνα κάνοντας ένα όνειρο πολλών ετών πραγματικότητα. Μάλιστα όχι έναν σύλλογο-σφραγίδα αλλά με συνεπή παρουσία, παντού και πάντα!
Όλα αυτά τα χρόνια, όλα αυτά τα παιδιά πέρασαν πολλά. Όχι μόνο τα όσα είπαμε παραπάνω. Πέρα από τα λεφτά υπήρχε και το ψυχικό κόστος. Κατηγορήθηκαν άδικα για πολλά. Τους είπαν πρεζάκια, αληταράδες, χουλιγκάνους και ότι άλλο θέλετε.
Οι «καθωσπρέπει» τους κοιτούσαν με μισό μάτι. Οι… αδιάφοροι τους κοιτούσαν σαν εξωγήινους όταν κυκλοφορούσαν με φανέλα του Παναιτωλικού. Βλέπετε είχαν μάθει να βλέπουν στο Αγρίνιο… πράσινες, κόκκινες και κίτρινες! Πήγαν κόντρα και σε αυτούς. Είπαμε και παραπάνω. Ήταν και είναι παιδιά που αρνήθηκαν τα πάντα για τον Παναιτωλικό.
Ήξεραν ότι στο τέλος και όλοι αυτοί οι… τιμητές των πάντων θα βρεθούν στο δικό τους πλευρό. Γνώριζαν ότι θα κέρδιζαν. Αφού όλα αυτά τα χρόνια επιβίωσαν τώρα λίγο πριν πέσει με επιτυχία η καρό σημαία του τερματισμού δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί η κούρσα.
Όλο το Αγρίνιο έγινε μια «6». Εκείνοι οι 50-60 που υποδέχτηκαν την ομάδα μετά τον Πιερικό, έγιναν 2000 μετά την Ηλιούπολη. Εκείνοι που σε όλη την χρονιά φώναζαν «καθίστε κάτω να δούμε μπάλα» έκαναν με τον Διαγόρα «χιαστί». Εκείνοι που στο πρώτο μπινελίκι στραβοκοίταζαν, το απόγευμα της απονομής φώναζαν «τώρα τα παγούρια είναι τάβλα, πω πω καύλα, πω πω καύλα»!
Όλα αυτά οφείλονται στο μεγαλύτερο ποσοστό στα όσα πέτυχε η ομάδα. Όμως εξίσου μεγάλο ποσοστό έχουν κι όλοι αυτοί που στα… πέτρινα χρόνια με την τρέλα τους και το σθένος τους επέτρεψαν να υπάρχει ο Παναιτωλικός. Στα χρόνια της… χολέρας.
Χωρίς να περιμένουν κάτι πίσω. Χωρίς να στριμωχτούν για την φωτογραφία της φιέστας. Χωρίς να τρέξουν να γλείψουν κανέναν παράγοντα. Και ξαναλέμε χωρίς κανείς να γυρίσει προς το μέρος τους να τους πει ένα ευχαριστώ.
Άλλωστε κι όταν η… μόδα περάσει, κι όταν κάποια χαστούκια στα μεγάλα σαλόνια θα έρθουν αυτοί εκεί θα είναι πάλι. Δεν θα εγκαταλείψουν το γήπεδο. Δεν θα σταματήσουν να βάφουν τα χέρια τους και τα ρούχα τους για να φτιάξουν ένα πανό. Δεν θα σταματήσουν να τρέχουν να οργανώσουν μια εκδρομή. Δεν θα σταματήσουν να σκαρφίζονται συνθήματα και τραγούδια.
Τους φτάνει ένα πράγμα. Που το ταξίδι του Τίτορμου, μετά από 85 χρόνια πίκρας, αλλά και δόξας, συνεχίζεται με… πούλμαν πολυτελείας αυτή την φορά. Βέβαια γι’ αυτούς υπάρχει πάντα η γαλαρία. Δεν την αλλάζουν με τίποτα. «ΠΡΩΤΟΙ ΜΑΓΚΕΣ» έγραφε ένα πανό στην φιέστα με τον Πανιώνιο. Όντως είναι… Ραντεβού στο πέταλο!
Πηγή: paneole.blogspot.com