Συνήθως τα καλοκαίρια δε γράφω. Το καυτό δίμηνο Ιούλιο – Αύγουστο, όπως και να το κάνουμε, όλοι μας προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε το «σκάσιμο» και να… ξεσκάσουμε σε κάποια κοντινή παραλία ή στο κάπως ανέξοδο χωριό μας. Οι μόνοι που φέτος «ψόφησαν» στη δουλειά και χωρίς διακοπές ήταν οι πολιτικοί μας! Ό,τι θέλησαν πέτυχαν, ό,τι θέλησαν ψήφισαν κι ο λαός στις παραλίες ή στους… καναπέδες. Ήξεραν αυτοί τι έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Πρώτα έστειλαν το λαό στα συσσίτια, πρώτα τον ξεζούμισαν, τον εξαθλίωσαν, τον εξευτέλισαν, τον πείνασαν, για να μη μπορεί να σταθεί στα πόδια του, να διαδηλώσει και να φωνάξει και μετά φέρανε (ή μας πήρανε…) και τα «μέτρα». Κι έτσι έμειναν στις πλατείες να διαδηλώνουν, σχεδόν όσοι χρειάζονταν να κρατάνε κοντάρια με πανό! Και σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις ακόμα! Όσο για το φετινό καλοκαίρι, τα είχε όλα: Καλά, κακά κι άσχημα, περίεργα και παράξενα!
Είχε γάμους και γιορτές, πανηγύρια και χαρές (καλό αυτό) και μας δόθηκε η ευκαιρία να γκαρδαμώσουμε και λίγο! Όπως τον παλιό καιρό που πηγαίναμε σε κάτι τέτοια για να γεμίσει το άδειο μας στομάχι με κρέας και μακαρόνια μπλουμ μέσα απ’ τα μεγάλα καζάνια με τις μεγάλες ξύλινες κουτάλες…
Είχε αυτοκτονίες πολλές, ληστείες, καταδιώξεις και σκοτωμούς (κακό αυτό), για να κάνουν και οι δημοσιογράφοι κανένα ρεπορτάζ καλοκαιριάτικα. Άλλους τους σκότωναν αστυνομικοί (Κόλα κ.τ.λ.), άλλους τους σκότωνε το ίδιο το κράτος (πολιτικοί χωρίς ίχνος συνείδησης για να’ χουνε και τύψεις) στους δρόμους καρμανιόλες που δε συναντούνται ούτε στα τελευταία χωριά της Ευρώπης…
Είχε Σόιμπλερ και Μέρκελ (άσχημο αυτό), για να κάνουν την προεκλογική τους καμπάνια στη δική μας (τρόπος του λέγειν…) χώρα και πάνω στις δικές μας πλάτες. Τα πλατιά χαμόγελα και τα «γλυκά» λόγια δε λογαριάζονται, γιατί έτσι είναι το έθιμο…
Είχε διαδηλώσεις δημοτικών αστυνομικών που τους ήρθε απότομα η διαθεσιμότητα ή κινητικότητα, καβάλησαν υπηρεσιακές μηχανές κι αυτοκίνητα (περίεργο αυτό) κι έκαναν βόλτες – διαδηλώσεις με τις σειρήνες στο τέρμα. Άσχετα με το αν είχαν δίκιο, αλλά διαδηλωτές εποχούμενους δεν είχαμε συνηθίσει ως τώρα. Ήταν και οι ταξιτζήδες παλιότερα, αλλά τα αυτοκίνητα και τα καύσιμα ήταν δικά τους. Φανταστείτε τώρα να κατέβουν σε διαδήλωση οι αστυνομικοί με τα περιπολικά κι ο στρατός με τα τανκς … Θου, Κύριε!
Είχε και δημάρχους διαδηλωτές (παράξενο αυτό), πεζοί αυτοί και χωρίς τα πολυτελή τους υπηρεσιακά, αφενός για να δώσουν το καλό παράδειγμα στους δημοτικούς τους αστυνομικούς – υπαλλήλους, αφετέρου δε, γιατί τα δικά τους αυτοκίνητα ήταν όλα πάνω από 1.400 κυβικά, πράγμα που απαγορεύεται από Νόμο του κράτους που δεν τηρήθηκε ποτέ! Έλεγαν ότι συμπάσχουν με αυτούς που είχαν διορίσει οι ίδιοι και τώρα τους καταργούν οι κεντρικοί συνάδελφοί τους, αλλά μάλλον το άτιμο «παρατηρητήριο» τους έτσουξε! Αυτοδιοίκηση χωρίς… ελευθερία κινήσεων και με ελέγχους γίνεται; Δε γίνεται!
Είχε, τέλος, τώρα τελευταία – και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα – και τη μεγάλη κόντρα για το πάρκο (παράλογο αυτό) που ήταν παρατημένο για δεκαετίες και προσφέρονταν περισσότερο ως υπαίθρια τουαλέτα για σκύλους! Και δεν θα υπήρχε καμία κόντρα – αφού όλοι μας θέλουμε ένα πάρκο καλύτερο κι όχι παρατημένο – αν τα πράγματα δεν πήγαιναν ανάποδα. Αν, δηλαδή, πρώτα ενημέρωνε λεπτομερώς η Δημοτική Αρχή τους πολίτες ( σ’ αυτούς ανήκει το πάρκο κι όχι στους εκάστοτε δημάρχους), ζητούσε τη γνώμη τους και τις προτάσεις τους σε δημόσιο διάλογο διαρκείας και μετά να εκπονούσε τη Μελέτη. Τέτοιας ιστορικής σημασίας έργα απαιτούν μεγάλη προσοχή και σεβασμό προς όλους τους δημότες. Τώρα θα έχει – λέει – οποιαδήποτε ενημέρωση θελήσει κάποιος, με τα μηχανήματα όμως να δουλεύουν! Οπότε, μάλλον μας «δουλεύουν»!
Αυτά μου έκαναν εμένα εντύπωση, αυτά έγραψα. Άλλος μπορεί να γράψει και για άλλα. Για την Παναιτωλικάρα, ας πούμε (αθλητικογράφος), για τα εγκαίνια του νέου – διαχρονικού νοσοκομείου της πόλης μας (.. Σαλμασογράφος ή κάτι παρόμοιο) για την ταύτιση απόψεων Σεβασμιοτάτου κι Αντιπεριφερειάρχη για τον… εκκλησιασμό της Κυριακής (έξι ήμερες εργά…) αν και – κατά τον Αντιπεριφερειάρχη – ο ανθρώπινος νόμος είναι ανώτερος του Θείου Νόμου.
Το τι θ’ ακολουθήσει τώρα μετά το καλοκαίρι, ας κάνουμε υπομονή μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Όλα μετά θα πάρουν το δρόμο τους. Είμαι σίγουρος ότι – ως Έλληνες – για τίποτε δε θα μας «πέφτει» λόγος! Όλοι οι άλλοι ισχυροί, Ευρωπαίοι και μη, θα μας βλέπουν ως έναν ωραίο «μεζέ»! Θα μας βάζουν να τον μαγειρεύουμε καλά καλά και μετά θα τον χλαπακιάζουν. Θα δίνουν και σε μας από λιγάκι, γιατί θα μας έχουν ανάγκη ως καλούς «μαγείρους» και για άλλους «μεζέδες» που θα παράγει η «περήφανη» χώρα μας…
Κι εμείς θα το χάψουμε! Δυστυχώς!