Κάθε άνθρωπος έχει τις εμμονές του και αυτά που τον κατατρύχουν ανάλογα με το πως μεγάλωσε. Στο Αγρίνιο τον τελευταίο καιρό δεν κινούμαι πολύ πάνω από κάποιους δρόμους κι έτσι έχασα μια από τις ιστορικότερες στιγμές για μένα προσωπικά. Το “μαγαζί” που εδώ και χρόνια ήταν άδειο και δεν λειτουργούσε, το παλιό “Αίθριο”(για όσους θυμούνται) και μετά Delmar απέναντι από το Ελληνίς -δεν υπάρχει πια ούτε ως κατασκευή. Γκρεμίστηκε και αν δεν έχουμε καμιά τρελή έκπληξη νομίζω ότι γίνονται οι πρώτες εργασίες για κάποια οικοδομή εκεί. Δεν υπάρχει χώρος για να περιγράψω πως ήταν να ζεις σε κάποιες άλλες εποχές δίπλα σε μαγαζιά αυτού του μεγέθους της όχλησης. Έχω ξαναγράψει πως όταν οι άλλοι υποκρινόταν κατάνυξη τη Μεγάλη Παρασκευή, στη δική μου γειτονιά είχε καθιερωθεί dj set(όχι ένα και δύο…)των 140 ντεσιμπέλ, μέχρι τις 10 το πρωί του Μ. Σαββάτου, συνήθως από της Μις Λευκή! Τα θυμάμαι και μου έρχεται να τραβήξω τώρα πίσω-πίσω δυο τρεις αγωγές αναδρομικά για παράβαση καθήκοντος σε διάφορους εξουσιαστές.
Αλλά κάποτε όλα τελειώνουν -αρκεί να αντέξεις. Σε όποιον έρχεται από τη νεκρική ησυχία της γειτονιάς του να πιει “τα ποτάκια” του και τρελαίνεται που κάποιοι δεν τον αφήνουν στις 2 να ακούσει τα μπιτάκια του κάποτε θα απαντήσω με την ιστορία ενός τύπου που είχε εγχειριστεί σοβαρά και ένα βράδυ πήγε σπίτι του. Και από το μετατραυματικό στρες δεν μπόρεσε το πρώτο βράδυ να κοιμηθεί λόγω θορύβου! Με αποτέλεσμα να ψάχνει δωμάτιο σε ξενοδοχείο στην ίδια την πόλη του! Που να πάρει και να σηκώσει…(σε άλλη χώρα θα αποζημιωνόταν ακόμα και κάποιοι θα είχαν μείνει χωρίς δουλειά).
Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα που βλέπω ότι κάθε βράδυ η αστυνομία βγαίνει και ζητά άδειες και άλλοτε δεν υπάρχει για μουσική και άλλοτε καν για μαγαζί. Ήταν άλλες εποχές εκείνες. Τότε κανείς δεν ζήταγε τίποτε γιατί υπήρχαν λεφτά και έπρεπε να ξοδευτούν, βλέπεις. Και μεγάλωσαν δυο γενιές τόσο λάθος που τι να πουν τώρα στους 18ρηδες και πιο κάτω; Για την αξία της εργασίας και του πρωινού ξυπνήματος; Όχι πως τώρα μπήκε σειρά ενός ευνομούμενου κράτους, και πάλι “υπεύθυνοι¨πιάνονται, να μη γελιόμαστε. Αλλά δεν είναι πια η εποχή της αστακομακαρονάδας. Αιωνία η μνήμη, λοιπόν σε ένα βασανιστήριο τόσων και τόσων ψυχών εκεί όπως πας για τον Παναιτωλικό…
Υ.Γ. Πρόκειται για μεγάλη αδικία να είσαι στο Αγρίνιο τέτοια εποχή. Το χτεσινό βράδυ, λέει το ρεπορτάζ νυχτερινών μαγαζιών, ήταν από τα χειρότερα όλων των εποχών. Έχουν φύγει όλοι. Κι ενώ έκανε ένα από τα πιο ήπια καλοκαίρια χωρίς ούτε έναν(!) καύσωνα μέχρι τώρα, αποφάσισε ο Θεός της Ελλάδος να ρίξει τον πρώτο από αύριο μέχρι το Σάββατο εδώ στα δυτικά(αν δεν αλλάξει κάτι). Για του χρόνου βάζω ένα στόχο από σήμερα: εγκαταλείπω τη μάχη και θα προσπαθήσω μέχρι τελευταίας ρανίδος που λέγαμε και στον απίθανο ελληνικό στρατό, να μην είμαι αυτή την εποχή σε τούτη την πόλη. Αρκετά το παλέψαμε! Δεν αντέχεται η πυρασφάλεια…
Γ.Σ.