Δυο πράγματα κάνουν τη μεγαλύτερη εντύπωση σε αυτές τις εκλογές αν είσαι αυτό που λέμε «του επαγγέλματος»(όχι του αρχαιότερου αν και δεν παίρνουμε όρκο…). Πρώτα η σύγχυση του κόσμου. Δεν είναι ούτε καν βέβαιος αν πρέπει να ψηφίσει τιμωρητικά και τις δύο Κυριακές ή τη δεύτερη μόνο. Ή αν πρέπει να τιμωρήσει μόνο αυτούς που κυβερνάνε.
Μοιάζει να τα έχει με όλους -και κάποιοι θα επωφεληθούν σίγουρα- αλλά από την άλλη η κρίση τον έχει κάνει να μην θέλει να χαλάσει και την κάρτα με τον διπλανό του. Στα αυτοδιοικητικά από τη μία θέλει να στείλει και μήνυμα αλλά από την άλλη-κάπως αντανακλαστικά- θέλει να έχει την αίσθηση ότι ο γνωστός του που κατεβαίνει να πολιτευτεί ίσως να είναι εκεί αν τον χρειαστεί. Ή οι τοπικές αρχές να τον προστατεύσουν από την κεντρική κρατική ασυδοσία.
Αλλά εκτός από τη σύγχυση υπάρχει και κάτι άλλο. Είναι η προέλευση της πιο σκληρής αντικυβερνητικής ρητορικής. Διότι αυτή προέρχεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, από τη λεγόμενη αντιμνημονιακή Δεξιά. Όχι στην Αθήνα όπου τα τραστ παίζουν το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εδώ στη γραφική μας επαρχία.
Η ρητορική που προέρχεται από αριστερά ίσως θεώρησε αυτονόητη την παρουσία της και τις θέσεις της αλλά, πάλι κατά τη γνώμη μου, δεν είπε ούτε τα μισά από αυτά που είπαν στο Αγρίνιο ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης ή ο Νικολόπουλος ή ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος. Ο πρώτος και ο δεύτερος στο Αγρίνιο διέσυραν τον Σαμαρά, ο δεύτερος πριν λίγο στο ράδιο είπε ότι έκατσε η κυβέρνηση «στα τέσσερα» και ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος είπε ότι είχε νεκρό στην οικογένειά του από αυτήν!
Ίσως στην επαρχία βρήκαν βήμα που το στερούνται από τα κεντρικά ΜΜΕ. Ίσως έχουν δίκιο που καταγγέλλουν τους δωσίλογους και τους προσκυνημένους οι οποίοι για κάποιο λόγο προτιμούν να βάζουν πιο… διπολικούς τσακωμούς.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι η λεγόμενη «αστική παράταξη» είναι ο πιο σκληρός κριτής των κυβερνώντων την ώρα που μάλιστα ζητά και την ένωση του χώρου πάνω στα οράματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Θα μου πεις «είναι αστική παράταξη ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος;». Γιατί είναι εργατική τάξη ο κ. Μητρόπουλος ο εργατολόγος;
Δεν είναι τυχαίο το φαινόμενο. Η γιαλαντζί αστική τάξη έχασε τα πιο πολλά στην Ελλάδα και θέλει να έχει συνθήματα και ήρωες, όμως αυτοί είναι καπαρωμένοι. Οπότε το γυρνάει σε πατριωτική αντίσταση και φουστανέλα μετά υπερηφάνειας.
Ξέχασε πόσο καλά έζησε. Ξέχασε αυτό που είπε στην εκπομπή μας στο ράδιο ο Θύμιος Σώκος, που ήταν η πιο βαθιά κουβέντα αυτών των εκλογών(από τη στιγμή που δεν αρνήθηκε τις δικές του παραλείψεις, όχι όμως τις ευθύνες του κράτους της Αθήνας). Ότι στο Αγρίνιο, μέχρι το 1995(!) τα σκουπίδια μας τα βγάζαμε χύμα έξω στο δρόμο. Μετά μάθαμε τι είναι ο κάδος απορριμμάτων…
Αστοί, όχι αστεία…
Γ.Σ.