Μέχρι και τα exit poll έπεσαν έξω σε μια πρωτόγνωρη εκλογική διαδικασία όπου τίποτε δεν είναι όπως φαινόταν, όμως μερικά συμπεράσματα μπορούν να βγουν.
Στο Αγρίνιο τα 3,5 τελευταία χρόνια αποδείχτηκε ότι κόστισαν στον κ. Μοσχολιό και μέσα στην πόλη αλλά και στην περιφέρεια του δήμου. Τα πολλά ανοιχτά μέτωπα, που προήλθαν όχι απαραίτητα από τον νικητή του πρώτου γύρου τον κ. Παπαναστασίου, αλλά κυρίως από θέματα όπως η εμπλοκή με το πάρκο ή η ευταξία στην πόλη, έφεραν μεγάλη φθορά μέσα στο Αγρίνιο. Αντίθετα ο κ. Παπαναστασίου, που είχε τελικά την κομματική συσπείρωση που χρειαζόταν, δεν είχε «βαρίδια» πολύ απλά γιατί δεν είχε διοικήσει. Θεωρήθηκε δηλαδή η περίπτωση του «ας τον δούμε κι αυτόν» από εκείνους που δεν πολυασχολούνται, την ώρα που εκείνοι που ασχολούνται πάρα πολύ, επίσης δεν ήταν προνομιακό πεδίο για τον αντίπαλό του.
Πρέπει να σημειωθεί ότι από τον κ. Παπαναστασίου κερδήθηκαν οι πιο πολλοί περιφερειακοί δήμοι κάτι που σημαίνει ότι ο σχεδιασμός για συνεχή προβολή του έργου του κ. Μοσχολιού δεν απέδωσε. Ίσως για πρώτη φορά άλλωστε ο χώρος-δεξαμενή από όπου αντλούσε ψήφους ο κ. Παπαναστασίου ήταν πιο συμπαγής από τον χώρο της κεντροαριστεράς και μάλιστα ο δεύτερος δεν ήταν σε θέση να δώσει και επίσημη στήριξη να μην ξεχνάμε για πολλούς λόγους.
Σε ότι αφορά τον κ. Τραπεζιώτη τα πήγε καλά ως προς την φθορά προς τον κ. Μοσχολιό μέσα στο Αγρίνιο αφού τα μέτωπα που συντηρούσε για πολύ καιρό πριν τις εκλογές απέδωσαν. Αλλά, παρότι έπιασε ένα καλό ποσοστό, υπολείπεται κάπου 7 μονάδες από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 στο ευρύτερο Αγρίνιο (και σίγουρα παραπάνω από την τωρινή αίσθηση που υπάρχει), πράγμα που δύσκολα χρεώνεται ως επιτυχία. Τα ποσοστά του πάντως στην περιφέρεια του δήμου, που είναι σε μερικές περιπτώσεις μονοψήφια, έχουν να κάνουν τόσο με το ψηφοδέλτιο όσο και με τον συνδυασμό της οργανωτικής ικανότητας του κόμματός του με τη δική του επιρροή σε αυτό .
Η Λαϊκή Συσπείρωση έμεινε στις δυνάμεις της χωρίς πάντως να καταγράψει την άνοδο που υπήρξε αλλού, ενώ το Ανυπότακτο Αγρίνιο οριακά φαίνεται να μη βγάζει σύμβουλο.
Σε ότι αφορά την Περιφέρεια τώρα, μεγάλη έκπληξη και οι δύο που περνούν στον επόμενο γύρο αλλά και η χαμηλότατη επίδοση του κ. Χατζηλάμπρου. Για τον τελευταίο πρέπει να πούμε πως το περιμέναμε καθώς ο κόσμος ήθελε να ψηφίσει Περιφερειάρχη που θα διαχειριζόταν(ο ίδιος και όχι το Περιφερειακό Συμβούλιο!) 500 εκατομμύρια και όχι μια ακόμη «αντίσταση». Άσε που αντίσταση με όλη την ΑΔΕΔΥ μέσα δύσκολα περνάει στον κόσμο.
Η υποψηφιότητα Σώκου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα ακόμα και ως επίδοση στο νομό μας. Σε ότι αφορά Κατσιφάρα και Κατσανιώτη θα δώσουν μεγάλη μάχη στο δεύτερο γύρο με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, αλλά στον μεν πρώτο πιστώνονται πολύ αποδοτικές επιλογές προσώπων(όπως στο νομό η Χ. Σταρακά) ενώ στον δεύτερο η αμέριστη στήριξη του κόμματός του μαζί με την ενδιαφέρουσα παρουσία του.
Συνοπτικά, κανένας δεν μπορεί να πανηγυρίζει στην Ελλάδα και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Οι νέοι μοιάζουν να ψηφίζουν αλλιώς από τους πιο μεγάλους και οι πόλεις αλλιώς από την επαρχία. Αλλά το δίλημμα «ή με εμάς ή με τους προδότες», θα πρέπει να φεύγει από ο μυαλό των ιθυνόντων του ΣΥΡΙΖΑ για να μην τους συγχέουν, πλέον, με διάφορους μισότρελους που κυκλοφορούν. Γενικά το μήνυμα είναι «δουλέψτε κι αφήστε τα δημοψηφίσματα». Το μήνυμα είναι ότι το χαρτομάνι δεν πιάνει σαν διαφήμιση και τα συμφέροντα δεν είναι πάντα «μνημονιακά». Είναι πως μπορεί να ενωθεί ένας εφοπλιστής με τις ευλογίες μιας πανίσχυρης Μητρόπολης και να παίζουν στα ίδια μέσα με μια «ριζοσπάστρια», συμπεριλαμβανομένων αθλητικών εφημερίδων με όνομα ψαριού. Και είναι πως, παρότι στην υπόλοιπη χώρα φάνηκε μόνο ως σιωπηλό στήριγμα του Μπέου, στην Αθήνα η Χρυσή Αυγή μάλλον δυνάμωσε κάτι που πρέπει να προβληματίσει όσους την αναλύουν επιδερμικά.
Γ.Σ.