Πρέπει να ομολογήσω ότι τον Κώστα Κάππα τον ξέρω ή για να είμαι ακριβέστερος τον ήξερα. Σχεδόν απίθανο να με θυμάται εκείνος. Βλέπετε, δεν ξέρω αν μπορεί να θυμηθεί τα χρόνια του δημοτικού, αρχές γυμνασίου -εγώ ήμουν και δυο χρόνια μικρότερος- όταν ερχόμουν από άλλη γειτονιά για παιχνίδι εκεί που τότε έμενε μια θειά μου κοντά στο πατρικό του. Αν κατάλαβα καλά από τα όσα δήλωσε για το Αγρίνιο δεν πρέπει να τρελαίνεται κιόλας να θυμάται εκείνα τα χρόνια. Αυτό όμως δεν με πειράζει προσωπικά. Βρείτε μου έναν Αγρινιώτη που να μην έχει κράξει το Αγρίνιο. Προσωπικά, γυρνώντας μετά από χρόνια στην πόλη, τα πρώτα άρθρα μου τα έγραφα για το πόσο χάλια είναι εδώ!
Δεν έχω κατασταλάξει γιατί συμβαίνει αυτό, μάλλον πρόκειται για μια πόλη που φτιάχτηκε από εσωτερικούς μετανάστες που δεν βρήκαν κάτι να αγαπήσουν. Που δεκαετίες πριν είχε φτάσει στο σημείο να έχει «σύλλογο γηγενών»! Όλες οι πόλεις έχουν συλλόγους μεταναστών ή προσφύγων, εμείς είχαμε σύλλογο ντόπιων! Λάθος, όχι «εμείς» γιατί και η αφεντιά μου από εσωτερική μετανάστευση έφτασε στο μαρτυρικό Αγρίνιο. Τώρα που είπα τη μαγική λέξη «μαρτυρικό» σκέφτηκα τον δεύτερο λόγο που πάντα έκανε τη ζωή εδώ κλειστοφοβική και την μετάβαση στην Αθήνα λυτρωτική(πέραν δηλαδή του αναμενόμενου, να φύγω, να πάω να σπουδάσω, να κάνω ότι γουστάρω, με πρώτο και καλύτερο το σεξ…). Η πόλη ετούτη έχει μερικά απίστευτα στεγανά στα πάντα. Στην ιστορία, στην ελίτ της, στην εργατική τάξη και τον συνδικαλισμό της, στην Εκκλησία της. Στα πάντα.
Υπ’ αυτή την έννοια δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις τον Κώστα, που θυμήθηκε τη λαχτάρα με την οποία έφυγε από δω. Όλοι έτσι φύγαμε με λαχτάρα και οι πιο πολλοί γυρίσαμε ηττημένοι. Αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα…
Όμως υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να το συγχωρήσω σε όσα διάβασα. Όλα καλά ρε Κώστα αλλά κακοντυμένες οι Αγρινιώτισσες; Εντάξει να σε πνίγει ο συντηρητισμός, άλλωστε γνωστό το ρητό «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» κι ας φτάσαμε πια τις 100 χιλιάδες πληθυσμό. Αλλά κακοντυμένες οι Αγρινιώτισσες; Είχα να νιώσω έτσι αδικημένος από την εποχή που μας είχε πει κάτι ανάλογο ο Χαριστέας ρε Κώστα. Κι εσύ, όπως τουλάχιστον σε θυμάμαι, ήσουν καλός αθλητής και μαζί μαθητής του 19,5, δεν είσαι Χαριστέας. Δεν θα άνοιγες ποτέ αθλητικό κομμωτήριο(!), ούτε θα τραγούδαγες ποτέ σαν σε πανηγύρι στη Στράτο.
Ναι, στα χρόνια που εμείς ήμασταν πιτσιρικάδες υπήρχε πρόβλημα. Ήμασταν ελαφρώς βλαχοτιράντες ή μάλλον ήταν εκείνοι που έπαιζαν το παιχνίδι με τη μόδα γιατί οι πιο πολλοί φρικοφέρναμε και με το πρόσχημα του ροκ τρόπου ζωής αποφεύγαμε τον σκόπελο. Και τα κορίτσια είχαν παρεξηγήσει την έννοια της βάτας και του μαλλιού με «κοκοράκι» Όμως το Αγρίνιο άλλαξε και μαζί και οι γυναίκες του ρε Κώστα. Έκανε βήματα… προόδου έστω ως κακέκτυπο της Αθήνας. Με τις ίδιες κάρτες ξαμολιούνται στα μαγαζιά και οι Αγρινιώτισσες, ρε Κώστα, έχοντας διαβάσει και ακούσει στα δίκτυα ότι και οι Αθηναίες…
Και σήμερα δεν έχει καμιά διαφορά ο νεαρός κόσμος εδώ από τον νεαρό κόσμο του Βόλου ή της Καλαμάτας έτσι δεν είναι; Οι παλιότεροι ναι, μπορεί να μας θυμίζουν την καταγωγή μας. Αλλά οι νέοι ομογενοποιήθηκαν ικανοποιητικά, δεν νομίζεις; Εδώ δεν ήσουν πριν λίγο καιρό σε παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ, δεν τα είδες;
Θέλω να πω ότι προσωπικά ούτε ένιωσα προσβεβλημένος ούτε τσαντίστηκα, όπως κάποιοι άλλοι συντοπίτες μας, που σου είπαν τα πάντα στα δίκτυα. Όμως έχω παράπονο ρε συ Κώστα. Αν δεν βοηθήσεις εσύ το Αγρίνιο, που πήγες λίγο παραπέρα, ποιος θα το κάνει; Αν δεν γλυκάνεις εσύ τις αναμνήσεις σου ποιος περιμένεις να το κάνει; Που ξέρεις, μπορεί ακριβώς επειδή έχει τόσο απαξιωμένο παρελθόν το Αγρίνιο να είναι ιδανικό για ένα καλό μέλλον, σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά. Μπορεί εδώ να είναι πιο εύκολο να τα διαγράψουμε όλα…
Γ.Συμψηρής
1 Σχόλιο
ΕΙΜΑΙ ΑΓΡΙΝΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΧΩΡΙΟ.ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ 1967,ΔΕΝ ΝΤΡΑΠΗΚΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΟΥ.ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΛΕΓΕΙ ΝΤΥΝΟΝΤΑΙ ΩΡΑΙΑ.ΕΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΟΥΜΑΙ ΤΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ,ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ,ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΕΣ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ.ΕΞΑΛΛΟΥ ΚΑΙ Ο Κ.ΚΑΠΠΑΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟ ΑΤΟΜΟ..ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟΝ ΗΞΕΡΑ ΚΑΘΟΛΟΥ.ΑΓΡΙΝΙΟ ΚΑΙ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.