Αυτή την ώρα ανάβουν τα λαμπάκια στον σεισμικό ηλεκτρονικό χάρτη σαν φωτορυθμικά από παλιά ντισκοτέκ ή μάλλον σαν τον πίνακα στο αυτοκίνητό μου όπου όλες οι ενδείξεις είναι αναμμένες γιατί ούτε σέρβις έχει γίνει, ούτε βενζίνη έχει, συν μερικά ακόμα στραβά που τα φέρνει η πλημμελής φροντίδα.
Την ώρα του σεισμού, όμως, χτες και καθώς πετάχτηκα από τη θέση μου προς τα παιδιά, διαπίστωσα ότι δεν διέφεραν και πολύ οι στιγμές από ανάλογες καταστάσεις που είχα ζήσει στη δεκαετία του ’80 σε κοντινούς σεισμούς.
Η τηλεόραση δεν έπιανε ή μάλλον είχε φτιάξει κάπως και μια έπιανε μία δεν έπιανε! Έχουμε digea βλέπετε και εκείνη την ώρα είχε πιάσει πάλι μια έντονη βροχή. Δεν κάνει να βρέχει άμα έχεις digea, είναι ψηφιακή και δεν πιάνει ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε εδώ και μερικά χρόνια στο Αγρίνιο και το νομό. Τώρα πως έχουν ψηφιακή στη Σουηδία ή την Αγγλία δεν ξέρω να σας πω ούτε εγώ αλλά ούτε και η digea, που και να την πάρεις τηλέφωνο και να την αρχίσεις στα μπινελίκια(«δεν είναι πια δικό μας θέμα κύριε») τα νεύρα σου θα σπάσεις, δεν θα βγάλεις άκρη.
Δεν θα μου φαινόταν περίεργο να μαθαίναμε μετά από μερικούς μήνες ότι δεν πιάνουμε τηλεόραση γιατί κάποιος παίζει με τα καλώδια στα Ελληνικά ή γιατί κάποιος που έχει δώσει άδεια εκπομπής στον εαυτό του τους έχει πετάξει όλους παραπέρα! Κι αυτό που με τρελαίνει πιο πολύ είναι δεν είναι τα «ιδιωτικά» αλλά που δεν πιάνω το κρατικό κανάλι που το πληρώνω (και πάλι) για να μου λέει την αλήθεια…
Επανέρχομαι στη στιγμή του σεισμού. Ούτε τηλεόραση είχα, ούτε ίντερνετ! Δεν ξέρω γιατί αλλά για κάποια λεπτά δεν είχα και σύνδεση στο ρούτερ, να μπω στο Γεωδυναμικό να μάθω πόσο κοντά ήταν αυτό το πράγμα. Βλέπετε ο πάροχός μου είναι μια εταιρία που έχει στο μετοχικό της κεφάλαιο Άραβες και δυο άλλες εταιρίες τηλεφωνίας της χώρας αλλά όλοι μαζί έχουν το δίκτυο του ΟΤΕ! Και όποτε πήρα να τους πω ότι δεν είμαι ικανοποιημένος από τις γραμμές μου είπαν ότι αυτό «συμβαίνει ανά περιοχή»…
Βρήκα ένα τρόπο να επικοινωνήσω για να μάθω νέα. Η κατάσταση έμοιαζε με όταν ήμουν νεότερος μόνο που είχαν μεσολαβήσει πολλά και κυρίως οι ανάγκες της εποχής. Κάποτε δεν μας ένοιαζε να πληροφορηθούμε τόσο άμεσα, δεν μας ένοιαζε δευτερόλεπτα μετά το σεισμό να ανταλλάσσουμε «εμπειρίες» μέσω facebook. Βγαίναμε έξω και το συζητάγαμε με τη γειτονιά. Τώρα στην Κεφαλονιά κάποιοι έφυγαν το βράδυ για τα χωριά τους γιατί σου λέει αν συμβεί κάτι να είμαι ανάμεσα σε γνωστούς ανθρώπους, στην πόλη δεν ξέρεις αν μπορείς να στηριχτείς σε κάποιους που είναι στην ουσία άγνωστοι.
Κι άλλη διαφορά μας με τους λαούς που δεν κουνιούνται πολύ, τώρα που το σκέφτομαι. Αυτοί μπορούν να φτιάχνουν ότι κοινωνίες θέλουν, εμείς εδώ χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο γιατί κουνάει και το ρημάδι το έδαφος…
Όταν ξανάρθε η εικόνα στην τηλεόραση κοίταξα την πρώτη σύνδεση από τα αθηναϊκά κανάλια. «Αισθητή και στην Αθήνα η δόνηση» έλεγε λες και αυτό ήταν το μείζον! Όλοι θα τους βρίζουν τώρα εδώ στη δυτική Ελλάδα, σκέφτηκα. Αλλά μετά, όταν θα φτιάξει η εικόνα, πάλι αυτούς θα βάλουν να δουν…Ή Τρέμη ή Τράγκα…
Γ.Σ.