Από το 2001 υπάρχει νόμος στο ελληνικό κράτος σχετικά με την αναγραφή των επιγραφών στα κάθε είδους εμπορικά και άλλα καταστήματα. Αναφέρει το εξής απλό: Πήξαμε στα αγγλικά και γενικά τα ξενόγλωσσα και άρα βγάζουμε ένα νόμο που υποχρεώνει τους επιχειρηματίες να αναγράφουν στα Ελληνικά τον βασικό τίτλο και το είδος της επιχείρησής τους. Αν θέλουν μπορούν να έχουν και το κατοχυρωμένο τους λογότυπο σε όποια γλώσσα θέλουν, ακόμα και στα καραγκούνικα, αρκεί να είναι μικρότερου μεγέθους από τη ελληνική πινακίδα. Φυσικά, ένας ακόμα νόμος δεν τηρήθηκε ποτέ και γράφτηκε κανονικά στα παλιά τα παπούτσια του ελληναρά. Το 2006 ο νόμος επικαιροποιήθηκε και ανατέθηκε η τήρηση της νομιμότητας στους δήμους οπότε τα υπόλοιπα είναι ευκόλως εννοούμενα… Πριν λίγο καιρό όμως και μετά από οχλήσεις οργανισμών και ενώσεων το υπουργείο εσωτερικών αναγκάστηκε να αποστείλει έγγραφο στα Επιμελητήρια που να τους ζητάει να ενημερώσουν τους επιχειρηματίες της περιοχής για το νόμο, παράλληλα με υπενθύμιση στους δήμους να πράξουν τα δέοντα…
Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για το τι θα επακολουθήσει τις επόμενες μέρες αφότου βγουν ενημερωτικά δελτία που να υπενθυμίζουν το νόμο. Άντε να πείσεις χιλιάδες επιχειρήσεις για τέτοια καίρια μεταβολή, μέσα στην κρίση, για ένα νόμο που ισχύει από το 2001. Θα πάει η καταγγελία και το αντάρτικο σύννεφο και φυσικά οι δήμοι θα νίψουν τας χείρας των. Οπότε ερχόμαστε στο αιώνιο ερώτημα, που μοιάζει με το θέμα με τον κότα και το αυγό: Η λύση είναι “κι άλλοι νόμοι” ή “εφαρμογή όσων έχουμε”; Και ποιος κακόμαθε τον άλλον; Ο νομοθέτης ή ο απείθαρχος πολίτης;
Πάντως όπως και να έχει στο θέμα αυτό, στο Αγρίνιο δεν έχει εξαλειφθεί ένα άλλο φαινόμενο, αυτό των κάθετων διαφημίσεων που επίσης απαγορεύονται. Οι πολλοί συμμορφώθηκαν, αλλά κάποιοι εκπέμπουν στο δικό τους μήκος κύματος και τους γράφουν όλους κανονικά, ίσως ως πιο μάγκες. Το κακό, δε, είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις στο κέντρο της πόλης οι εξόφθαλμοι παραβάτες είναι και καταστήματα που κάνουν “μπαμ” και προκαλούν ακόμα και με το αντικείμενό τους…
Γ.Σ.