Κακό προηγούμενο και φόβος για συνέχεια…
Γράφει ο Γιάννης Συμψηρής
Η απεργιακή κινητοποίηση που είχε εξαγγελθεί για τις 11 Μαΐου φαινόταν από την προηγούμενη μέρα ότι θα είχε παρατράγουδα. Το ΠΑΜΕ που είχε προγραμματίσει την συγκέντρωσή του στην πλατεία Δημοκρατίας είχε καταστήσει σαφές ότι δεν επιθυμεί άλλες παρατάξεις και οργανώσεις μαζί του στη συγκέντρωση αυτή. Μάλιστα δεν είχε απαντήσει καν στις καταγγελίες, των ημερών που μεσολάβησαν από την απεργιακή κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς, διαφόρων πλευρών για την στάση του στη συγκέντρωση εκείνης της μέρας. Τότε είχαν υπάρξει εντάσεις με αντεξουσιαστές για να αποτραπεί η παρουσία τους στη συγκέντρωση, ενώ κάτι ανάλογο είχε συμβεί και μέλη της ΚΟΑ και της μειοψηφίας του Εργατικού Κέντρου, Εργατικής Πάλης Οικοδόμων που στη συνέχεια εξέδωσε και ανακοίνωση όπου ζητούσε από το ΕΚΑ να απαντήσει γιατί δεν επιτρέπει στις μειοψηφίες να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις του και κάτι τέτοιο επιτρέπεται μόνο στο ΠΑΜΕ.
Όπως προαναφέραμε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έδειχνε ότι κάτι δεν θα πάει καλά αφού μέλη του ΠΑΜΕ επρόκειτο να περιφρουρούν τη συγκέντρωση και το χώρο από την προηγούμενη της 11ης «για να αποφευχθούν προβοκάτσιες», κι όλα αυτά παρότι αφίσες στην πόλη έδειχναν ότι αντεξουσιαστικές συλλογικότητες είχαν, επίσης προγραμματίσει τις δικές τους συγκεντρώσεις με θέμα μάλιστα την αλληλεγγύη στους μετανάστες. Τελικά μόλις εμφανίστηκαν κάποιοι αντεξουσιαστές στο χώρο της συγκέντρωσης χτες το πρωί και ενώ επιχειρούσαν να ανοίξουν τα πανώ που έφεραν, μέλη του ΠΑΜΕ κινήθηκαν εναντίον τους και για λίγο υπήρξαν μικροσυμπλοκές. Μάλιστα όσοι ήταν παρόντες φοβήθηκαν ότι θα είχαμε σοβαρό θέμα αφού επιστρατεύτηκαν ξύλα, κοντάρια κλπ. Οι διαπληκτισμοί δεν πήραν μεγάλη έκταση τελικά, ήταν όμως σαφές ότι τα μέλη του ΠΑΜΕ θέλησαν να στείλουν μήνυμα ότι πρόκειται για τη δική τους συγκέντρωση και δεν θέλουν συμμετοχή από κανένα άλλο. Η δική τους εκδοχή είναι ότι υπήρξαν φραστικές προκλήσεις για το ρόλο τους ενώ η απέναντι πλευρά κάνει λόγο για απρόκλητη επίθεση που είχε σχεδιαστεί από πριν. Μετά τη συμπλοκή στο χώρο συγκεντρώθηκαν μερικοί ακόμη από τον αντεξουσιαστικό χώρο αλλά το θέμα δεν πήρε άλλη έκταση. Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ έγινε κανονικά με ομιλίες και ανάγνωση κειμένων που ακουγόταν από τα μεγάφωνα για να ακολουθήσει πορεία στο κέντρο της πόλης. Εικόνα μπορείτε να δείτε στο σχετικό βίντεο, όπως και από τη… συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Ειρήνης που όμως είχε πολύ μικρή συμμετοχή, κάτι που συμβαίνει για πολλοστή φορά. Εκεί για να είμαστε ειλικρινείς ένας ομιλητής απευθυνόταν σε πέντε έξι επίσης μέλη συνδικαλιστών και κάποια στιγμή πρέπει να δουν και οι διοργανωτές τη χρησιμότητα τέτοιων εκδηλώσεων.
Πάντως είναι σαφές ότι υπάρχει διχαστικό κλίμα σε μια πόλη όπου όλοι γνωρίζουν όλους. Μετά και το νέο γεγονός με τον τραυματισμό στην Αθήνα του 31χρονού που κινδυνεύει η ζωή του αλλά και με τα παρατράγουδα της δολοφονίας του 44χρονου που έβγαλε στο δρόμο πολίτες για διαμαρτυρία, μαζί με κάποιους που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός, βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Το ΠΑΜΕ όπως και το ΚΚΕ σε όλα τα άλλα επίπεδα, έχει καταστήσει σαφές ότι θέλει αυτόνομη πορεία διακριτή από οποιονδήποτε άλλο. Όμως πως μπορείς να εμποδίζεις κάποιον άλλο από το να διαδηλώσει στην πλατεία σε μια μικρή πόλη μάλιστα όπως είναι το Αγρίνιο; Πρέπει οι υπόλοιποι να περιχαρακωθούν αλλού και μέχρι ποιου σημείου φτάνει η υποψία για «προβοκάτσιες»; Δυστυχώς πολλοί χώροι υπέκυψαν στη γοητεία των «δικών τους» χώρων και των δικών τους εκδηλώσεων που αποκλείουν τους υπόλοιπους, ενώ στην πραγματικότητα και οι πλατείες και οι τοίχοι είναι για όλους και για κανένα. Που μπαίνουν αυτά τα όρια σε μια πανεργατική απεργία που μάλιστα τελεί και υπό την αιγίδα του Εργατικού Κέντρου, αυτό πρέπει να απαντηθεί. Ειδικά στις μέρες που ζούμε η ενότητα και ο σεβασμός του άλλους θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα από τη περιχαράκωση. Όμως τελικά φαίνεται ότι όλοι θέλουν μια δική τους ζώνη ελευθερίας και αυτονομίας στην οποία αποκλείονται διάφοροι άλλοι. Αυτό είναι μια ακόμη στρέβλωση της μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας» που φτιάξαμε όλοι μας.
Πέρα πάντως από το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής της υπόθεσης υπάρχει και το καθαρά πρακτικό αφού υπάρχουν φόβοι ότι η όλη κατάσταση θα παγιωθεί και θα έχουμε απαντήσει και ανταπαντήσεις ανάλογης βίας. Η κοινωνία του Αγρινίου σε κάτι τέτοια έχει αποδειχθεί μικρή και είναι πιθανό να δούμε τη συνέχεια αυτών των γεγονότων. Το κακό είναι πως μυρίζει μπαρούτι γενικότερα η κατάσταση στη χώρα και μια σπίθα αρκεί να φέρει την έκρηξη. Εμείς αν και ακούμε πολλά δεν θα μεταφέρουμε εδώ φήμες. Οι πληροφορίες πάντως μεταδίδονται παντού πλέον και εύκολα παίρνουν πανελλήνιες διαστάσεις…
Οι αντισυγκεντρώσεις, δυστυχώς, είναι στη κουλτούρα μας πια ενώ με τα τελευταία γεγονότα στον παρανομαστή άρχισαν και μπαίνουν και ομάδες που μέχρι τώρα δίσταζαν, όπως αυτές που διαμαρτύρονται για την-υπαρκτή πάντως- έλλειψη ασφάλειας στους δρόμους. Χρειάζεται σύνεση και κυρίως η κατανόηση ότι οι δικές μας επιδιώξεις δεν μπορεί να στερούν από κανένα τα δικαιώματα, ούτε είμαστε εμείς οι υπέρτατοι κριτές των απόψεων των άλλων. Όμως εδώ που φτάσαμε κανένας δεν ομολογεί ότι η ανεκτικότητα καταπατήθηκε σαν έννοια και ο λογαριασμός δεν έχει έρθει ακόμα.