Πριν τις πρώτες εκλογές του 2012 είχαμε μαζευτεί τοπικοί δημοσιογράφοι να παρακολουθήσουμε μια συνέντευξη Τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ στην παλιά αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου στο Αγρίνιο. Ήταν μια εποχή που ότι και να ψήφιζες είχες μια προσμονή από το εγχείρημα αυτό, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά μήπως και μπορέσει να μπει ανάμεσα στην παλαβομάρα της εποχής και τους πελατοκράτες που κυβερνούσαν μόνιμα. Επρόκειτο τελικά για ένα σόλο του κυρ-Φώτη που προσωπικά με νύσταξε και με απογοήτευσε. Και στην εισαγωγή αλλά και στις απαντήσεις του διέκρινα αυτό το νυσταλέο σοβαροφανές παράγωγο της πολιτικής της Μεταπολίτευσης που προοδευτικό ονομάζει ότι εθεωρείτο τέτοιο στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Όμως δεν μπορούσα να μην διακρίνω ότι πολλοί ήταν εκείνοι που ονειρεύτηκαν μια Αριστερά που δεν θα έκανε μόνο καταγγελίες. Τελικά η κατάληξη και του κυρ-Φώτη και της ΔΗΜ.ΑΡ ήταν η γνωστή. Και δεν προήλθε ούτε από τη διάψευση αριστερών προσδοκιών, ούτε όπως λένε διάφοροι χαροκαμένοι από το γεγονός ότι αποτέλεσε «δεκανίκι του συστήματος». Η φθορά άρχισε όταν φάνηκε ότι αμφότεροι ότι δεν άντεχαν να υπάρχουν σε μια κυβέρνηση και έφυγαν με πρόσχημα την ΕΡΤ. Συνεχίστηκε όταν τελικά αποκαλυπτόταν διαρκώς ότι βρισκόταν σε ένα διαρκές νταραβέρι ποσόστωσης σε θέσεις. Και ολοκληρώθηκε όταν έγινε αντιληπτό ότι κόμμα που αποτελείται από μερικούς ανθρώπους που μαζεύονται σε ένα καφενείο ή ένα γραφείο δεν μπορεί να υπάρξει.
Βέβαιοι εκείνοι που νομίζουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει μόνο ένα μιντιακό «σύστημα» και δεν καταλαβαίνουν ότι ο καθεστωτισμός και ο αυριανισμός την ίδια πίτα διεκδικούν, λένε ότι «τον χρησιμοποίησε το σύστημα και τον πέταξε». Ότι είναι κάτι σαν τον Θεοδωράκη. Αλλά όχι κάτι σαν τον αρχισυντάκτη του καθεστωτικού ΜΜΕ, για δεκαετίες, που τώρα σχεδιάζει την Ελλάδα του μέλλοντος. Ή τον οικονομολόγο με το πτυχίο από τη Γιουγκοσλαβία που έκανε κάποτε πειράματα πάνω μας και θέλει να ξανακάνει.
Πρέπει να διδαχτεί στο Πανεπιστήμιο του μέλλοντος η περίπτωση της ΔΗΜ.ΑΡ. Όπως λένε όλες οι πληροφορίες ο Αλέξης Τσίπρας σκόπευε να δώσει ρόλο στον Κουβέλη και να προχωρήσει τη συνεργασία, αλλά οι Λαφαζανικοί πρώτα με τα τροχιοδεικτικά από το iskra.gr και κατόπιν με τα αιτήματα γι α να βγουν τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ να αποκηρύξουν το…μνημονιακό παρελθόν τους(δήλωση μετανοίας δηλαδή), έδωσαν τη χαριστική βολή σε μια σχέση που την είχε προαναγγείλει επισήμως ο ίδιος ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια χώρα λοιπόν που ο πιο καταζητούμενος πολίτης της κυκλοφορεί με κίτρινη(!) περούκα, τον πιάνουν αστυνόμοι που προσποιούνταν ότι μάζευαν χόρτα(γέλιο μέχρι δακρύων)και ο μισός πληθυσμός είναι βέβαιος ότι όλα είναι στημένα για να κλείσει η ψαλίδα(ίσως η ψαλίδα στο μαλλί του Χριστόδουλου), σε μια τέτοια χώρα λοιπόν δύο πράγματα πρέπει να μας μείνουν από την υπόθεση ΔΗΜ.ΑΡ. Πρώτον, ότι κόμματα με τον κόσμο τους να μην ξέρει τι πραγματικά πρεσβεύουν δεν μπορούν να σταθούν πλέον. Και δεύτερον, η βεβαιότητα κάποιων για το ποιος θα κάνει το κουμάντο αν κυβερνήσει αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πατάει σε στέρεες βάσεις και μάλλον εκφράζει ευχές.
Υ.Γ1. Η κόρη του Μηλιού, λέει, ήταν στο Γκστάαντ για τις γιορτές. Πρώτον, επειδή είναι κόρη του Μηλιού σημαίνει ότι είναι πολιτικά ότι κι ο πατέρας της; Γιατί; Ταμένη την είχε; Όπως λένε κάποιοι δηλαδή «οι απόγονοι των φασιστών» λες και ξέρουμε τι είναι κάθε ένας που είχε πρόγονο φασίστα; Αλλά και ΣΥΡΙΖΑ να είναι η κόρη του Μηλιού, μήπως έπρεπε να κυκλοφορεί με τραγιάσκα και τσαπί κι όπου βρίσκει χέρσο χωράφι να το φυτεύει;
Y.Γ.2 Έκλεψαν το περίστροφο της γυναίκας του Χαϊκάλη που είναι αστυνομικός. Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό. Είμαι όμως βέβαιος ότι αν πάρετε τηλέφωνο τον Λαζόπουλο θα έχει μια εξήγηση έτοιμη για κατανάλωση.
Γ.Σ.