Δύσκολη μέρα η σημερινή. Άλλη μια, έξι χρόνια μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και με τους λογαριασμούς να μην έχουμε ακόμη καταφέρει να τους κλείσουμε. Και με το θέμα του Ρωμανού να εκκρεμεί κατά τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Θα μου πεις εδώ δεν ξεκαθαρίσαμε τους λογαριασμούς μας ούτε με τις γιορτές μας και με τους δημόσιους χώρους μας. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κουβέντα στην πόλη αν τελικά όσα φτιάχνονται στην πλατεία Δημάδη θα επιβιώσουν το διάστημα μέχρι τα Χριστούγεννα. Μήπως είναι κάποια κρυφή «ατζέντα» όλα αυτά; Δεν υπάρχει έλεος ούτε για τα Χριστούγεννα σε τούτη τη χώρα όπως τα έχουμε κάνει.
Το νιώθεις στον αέρα όμως. Σήμερα πιο πολλά νεαρά παιδιά περπατάνε στους δρόμους του Αγρινίου κάπως διαφορετικά από τις άλλες μέρες, έτοιμα για ένα έναυσμα που θα δώσει αξία στα χρόνια τους. Δεν έχουν απαραίτητα κατασταλαγμένη ιδεολογία αλλά τους φτάνει που μπορεί να τους δοθεί η ευκαιρία να ξεφύγουν από τη βαρεμάρα του φροντιστηρίου και του σχολείου αλλά και της καφετέριας.
Κάποιοι νομίζουν πως τα ξέρουν τα παιδιά και πως θα είναι μαζί τους στην ίδια όχθη του ποταμιού αν «μια έκρηξη βάλει φωτιά στα πάντα και φωτιστεί όλος ο τόπος». Κάνουν φριχτό λάθος. Τα παιδιά δεν θα είναι ποτέ μαζί τους, ειδικά με εκείνους που έχουν κομματική ταυτότητα και ειδικότερα με εκείνους που κυβερνούν. Νομίζουν κάποιοι ότι σήμερα μπορούν να καλοπιάνουν τα παιδιά και αύριο που θα είναι στα πράγματα να είναι εκείνα μαζί τους. Ε, λοιπόν τα παιδιά τότε θα είναι κάτι άλλο μόνο και μόνο για να πηγαίνουν κόντρα σε αυτούς που σήμερα κάνουν πως τα καταλαβαίνουν. Ναι, μερικά θα μπουν στο τρένο και θα αποτελέσουν τις επόμενες «γενιές της μεταπολίτευσης». Τα υπόλοιπα θα γίνουν κάτι άλλο για να τους τρομάζουν.
Χτες δεν έγινε μάθημα σε πολλά γυμνάσια-λύκεια. Καθιερώθηκε από μόνη της σαν αργία η μέρα στη συνείδηση παιδιών αλλά και κάποιων καθηγητών. Δεν είναι λίγες οι ενώσεις των διδασκόντων ανά τη χώρα που έβγαλαν ανακοινώσεις που καλούσαν σε άμεση αντίδραση απέναντι στον τρόπο που χειρίζεται πολλά θέματα η σημερινή Πολιτεία, ανάμεσά τους και το θέμα του Ρωμανού, με τη λέξη «αντίσταση» μάλιστα μέσα. Δεν μπορείς να το επικρίνεις a priori. Και οι καθηγητές είναι πολίτες και αρκετοί πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να γίνει άμεσα. Αλλά μάλλον δεν διάβασαν αυτό που έγραψε ο Ρωμανός όταν έμαθε την τελεσίδικη απόρριψη του αιτήματός του για άδεια. «Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι…(αναφέρει οπαδούς κόμματος)και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα χωρίς διάλογο»
Εν ολίγοις, δεν καταλαβαίνουν κάποιοι ότι δεν είναι η εποχές πια που παίρνουμε ένα κομμάτι από την εξέγερση κάποιου και μετά πάμε για μάθημα ή κυβερνάμε την Ελλάδα. Υπάρχει το ενδεχόμενο που θα τους φανεί εφιάλτης: να συμβεί η έκρηξη, η οργή, η επανάσταση και να μην τους ρωτήσει ούτε και να τους συμπεριλάβει. Και το χειρότερο; Να είναι στην από δω μεριά του ποταμιού ως φανερή εξουσία…
Επί του (τοπικού) πιεστηρίου: Πριν λίγη ώρα μια μικρή ομάδα νεαρών πήγε να κάνει κατάληψη στο δημαρχείο αλλά βρήκε τα στόρια κλειστά. Συγκεντρώθηκε κόσμος από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους αντιδρώντας στην εμφάνιση της αστυνομίας και των ΜΑΤ στην κεντρική πλατεία. Η αστυνομία-όσο και να πει ότι προκλήθηκε-κακώς αποφάσισε να διαλύσει τους συγκεντρωμένους μπροστά από το κεντρικό γωνιακό καφέ, με αποτέλεσμα να υπάρξει συμπλοκή και να υπάρξουν φθορές, βία και συλλήψεις. Οι άνθρωποι του μαγαζιού έκαναν χώρο για να μπουν μέσα οι πολλοί που δεν ήθελαν να μπλέξουν με όλα αυτά. Η συνέχεια κατέληξε με την αστυνομία να φυλάσσει την τάξη μεν αλλά να έχει χειριστεί το θέμα υπερβολικά κατά τη γνώμη μου. Αν αναρωτιέστε ναι, εκεί ήμουν και όχι δεν ξέρω να σας πω τι θα γινόταν αν δεν εμφανιζόταν καθόλου η αστυνομία. Επίσης όχι δεν έχω καμιά δουλειά να περιγράψω από ποιους χώρους ήταν οι συγκεντρωμένοι, εφόσον δεν έχουν κάνει κάτι παράνομο.
Γ.Σ.