Μια είναι η σταθερή αξία της περιοχής μας, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια που θυμάμαι, από τα 11 που επανέκαμψα στην περιοχή. Η κρεολίνη στο ΕΠΑΛ Αμφιλοχίας!
Ακούγεται μια συμβατική είδηση ή μάλλον μια είδηση χωρίς μεγάλη σημασία. Σε μια επαρχιακή πόλη κάποιοι -με ζηλευτή συνέπεια -εδώ και χρόνια ρίχνουν αυτό το επικίνδυνο για τα παιδιά χημικό της κτηνοτροφίας τουλάχιστον μια φορά ετησίως και, πάντως, κοντά σε γιορτές ή αργίες. Μικρό το κακό, εκτός από το ότι μια μέρα των ημερών μπορεί να θρηνήσουμε κανένα παιδί, έτσι δεν είναι; Σιγά τώρα, μην τα δραματοποιούμε κιόλας…
Κι όμως, φέτος κάτι άλλαξε. Μια τρισκατάρατη κάμερα που παγιδεύει τα ελεύθερα πνεύματα και μας προσφέρει βορά στον Μεγάλο Αδελφό έπιασε το μαλιαούρι με την κουκούλα, το καπέλο, τα γάντια και τη φόρμα. Σιγά-σιγά(πολύ σιγά όμως) και μετά από τόσα χρόνια, τώρα που το είδαν το μαλιαούρι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι υποψίες τους ήταν σωστές…Το ποιες είναι αυτές οι υποψίες δεν θα το μοιραστούν μαζί μας. Ούτως ή άλλως, ουδέποτε έκανε κανένας κάτι και η καημένη η διευθύντρια του σχολείου έβγαλε χτες ανακοίνωση/κραυγή αγωνίας για να θυμίσει ότι κάνει το καθήκον της με αυταπάρνηση(αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζει εχθρότητα από κάποιους) και ότι από το σχολείο έχουν κλαπεί υπολογιστές και το αλεξικέραυνο που ουδέποτε αντικαταστάθηκαν! Μέχρι και το «άγνωστος δράστης» σε εισαγωγικά έχει βάλει, για να δείξει ότι όλοι ξέρουν κατά βάθος…
Γιατί, αν θέλουμε να μιλήσουμε ειλικρινά, μέχρι να έρθουν οι σημερινές εποχές, κάτι τέτοια ήταν απλά ωραίος χαβαλές. Τα άγια και άβατα σχολεία ήταν «για τα παιδιά», που συνήθως σήμαινε για τους εξωσχολικούς. Τα προαύλια τις βραδινές ώρες ήταν «αφιερωμένα στην κοινωνία». Και αν κάποιος από τον ανθό της νεολαίας ξέφευγε λίγο, βρε αδερφέ, δεν θα του παίρναμε και το κεφάλι. Τι είναι λίγη κρεολίνη σε ένα σχολείο…Νορμάλ πράγματα.
Μέχρι που αποδείχτηκε ότι κάποιοι μπορούν να κάνουν κουμάντο. Να αποφασίζουν ποιος πάει σχολείο και πότε. Πότε έχει διακοπές. Σε ποιες καφετέριες θα πάνε τα παιδιά. Πότε να «ξεσηκώνονται».
Κάπως σαν τη Νομική που η Σύγκλητος, το Συμβούλιο της Σχολής, οι γονείς και όσοι θέλουν να σπουδάσουν λένε να ανοίξει η σχολή. Και από ντροπή και η ομοσπονδία των διοικητικών. Αλλά κάποιοι φοιτητές και «φοιτητές» περιφρουρούν ως άγρυπνοι φρουροί της επανάστασης. Ψηφίζουν και δεν μπορούν να βγάλουν αποτέλεσμα. Και όταν έρθουν τα δύσκολα λένε ότι θα φωνάξουν τους δικούς τους από τη δίπλα γειτονιά να το κάνουν κολυμπηθρόξυλο! Έτσι, αγνά, νεανικά, αγωνιστικά, προοδευτικά…
Ίδιες υποθέσεις ακριβώς είναι αν και η μια μοιάζει μια χαζή ενέργεια και οι άλλη ιδεολογικός αγώνας. Μια διαστρέβλωση είναι που λέει ότι επειδή, όντως, την εκπαίδευση τη χρησιμοποιεί το σύστημα, πρέπει τα σχολεία να είναι ένας χώρος όπου ο καθένας θα πάρει ότι μπορεί.
Υ.Γ. Να ‘ναι καλά ο κύριος Γιώργος Βουγιουκλίδης μας έφτιαξε τη μέρα. Είναι ο διευθυντής του δημοτικού στο Αγγελόκαστρο και πιο πάνω μπορείτε να διαβάσετε επιτέλους μια ανακοίνωση με λίγη αισιοδοξία…
Γ.Σ.