Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψη πολλών, αλλά θάφτηκε στα τάρταρα φυσικά (τέτοια θέματα είναι απολύτως αντίθετα στην ανθρωπιστική κρίση και την μιζέρια για να μην πω και ύποπτα γιατί καθυστερούν τις εξελίξεις…)το άρθρο που έγραψε η Ζωή Ρηγοπούλου για την φετινή της εμπειρία στο θέατρο της πόλης εδώ στο Αγρίνιο. Άρθρο που αναφέρεται στο πως βλέπει τα πράγματα εδώ η γνωστή ηθοποιός με την οικογενειακή παράδοση, κόρη του Κώστα Ρηγόπουλου και της Κάκιας Αναλυτή.
Μπορείτε να το βρείτε στη στήλη των blog στο rockyourlife.gr με τίτλο «Από το Αγρίνιο στην Άνδρο», ανάμεσα σε άρθρα πολλών γνωστών σας προσώπων. Παρουσιάζει ένα Αγρίνιο όπως δεν το είδε ποτέ ο Χαριστέας και ως εκ τούτου η δική της γνώμη ουδέποτε θα αποκτήσει τη δημοσιότητα εκείνης του γίγαντα παίκτου που μας βρήκε «χωρίς κουλτούρα» αμέσως μετά από ένα ματς που τράβηξε ένα τέτοιο «μύτο» που η μπάλα παραλίγο να σκοτώσει το σκυλί του φίλου μου του Φασούλη στην αυλή του σπιτιού του, πίσω από το ένα τέρμα του Παναιτωλικού!
Αν διαβάσετε το άρθρο θα δείτε μια θετική εικόνα για την πόλη με μερικά καρφάκια ασφαλώς. Επισήμανση ότι η κρίση δεν είναι όπως την ξέρει από την Αθήνα, οι άνθρωποι δεν έχουν το βλέμμα της απελπισίας, τα μαγαζιά που κλείνουν τα διαδέχονται κάποια άλλα, ο νεαρόκοσμος υπάρχει, το άγχος το πολύ λείπει. Αναφορές και στα σινεμά και στο πάρκο και στην πινακοθήκη την καινούρια αλλά και στις κακές μας συνήθειες για τα ντουμάνια παντού, αφού όπως λέει «Ουδέποτε έφτασε εδώ η πληροφορία ότι το κάπνισμα βλάπτει»! Ένας κόσμος που είναι καλός για να ζεις…
Όλα αυτά μου θυμίζουν την πηγή του προβλήματος. Το θέμα δεν είναι αν έχουμε κουλτούρα αλλά τι ξέρουμε για εκείνα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν. Μιλάμε για τις πόλεις μας λες και θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο από αυτό που είμαστε εμείς. Ποιοι; Εμείς που δεν ξέρουμε λέξη από ότι έχουν πει οι κλασικοί μας. Που δεν απαιτήσαμε ποτέ μαζί με «το δικαίωμα στο όνειρο» να μας πει κάποιος γιατί στο εξωτερικό ακόμα και οι πιο ριζοσπάστες φιλόσοφοι λένε ότι αν προσπαθήσεις να σκεφτείς πιο πέρα από κει που σκέφτηκαν οι δικοί μας κλασικοί απλά δεν μπορείς!
Πάνε έξω φίλοι μας και καταλαβαίνουν τι φταίει. Ρίχνουμε και την «κουλτούρα» στα κρατικά λεφτά και τις αρχές.
Ένας φίλος μου-κάθε άλλο παρά πωρωμένος με την ιδέα της πατρίδας- κάποια εποχή στη Σουηδία άρχισε να μαθαίνει αρχαία ελληνικά! Πριν πολλές δεκαετίες. Ο λόγος ήταν πως όταν πρωτοπήγε εκεί από το Αγρίνιο η καθηγήτρια φιλοσοφίας που είχε, τόσο πολύ ενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι είναι Έλληνας που του έγραψε μια παράγραφο του Σωκράτη στα αρχαία και του ζήτησε να εξηγήσει στους υπόλοιπους τι έλεγε. Και ο ίδιος δεν ήξερε να διαβάσει λέξη!
Τόσο πολύ ντράπηκε, βλέποντας την απογοήτευση της καθηγήτριάς του, που τουλάχιστον έμαθε τα βασικά όσο έμεινε στη Σουηδία! Αυτοκριτική λοιπόν, γιατί είναι απαραίτητη πια…
Γ.Σ.