Καταγγελίες για κάθε γούστο μεταξύ συμπολιτών…
Γράφει ο Γιάννης Συμψηρής
Ο λαός λέει ότι «η φτώχεια φέρνει γκρίνια» καθώς και μια άλλη πιο hardcore παροιμία για το διάολο που δεν είχε δουλειά και τα παιδιά του… Μάλλον κάτι τέτοιο ισχύει στις υποθέσεις και μεταξύ των πολιτών, παρά η φημολογούμενη αλληλεγγύη που ΘΑ επιδεικνύαμε στις δύσκολες εποχές που ζούμε.
Σύμφωνα με πληροφορίες μας ένα σωρό υποθέσεις εκκρεμούν στα δικαστήρια της πόλης από διαφορές πολιτών, που τον τελευταίο καιρό όλο και αυξάνονται. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση δικομανούς συμπολίτη μας που έχει…περιλάβει ένα δύσμοιρο γείτονά του και τον έχει σύρει πάνω από δέκα φορές στα δικαστήρια. Ο μόνος λόγος που σταμάτησε τον τελευταίο καιρό είναι τα 150 ευρώ που χρειάζεται πλέον σαν παράβολο για να ξεκινήσει μια δίκη. Όπως φυσικά και η αποζημίωση που πληρώνει πια όποιος αποδειχτεί ότι απασχόλησε χωρίς λόγο τη δικαιοσύνη.
Καταγγελίες παντού
«Το μέτρο των 150 ευρώ ειδικά, ίσως συγκράτησε τον δικομανή Έλληνα γενικότερα από το να τραβάει τη μια μήνυση μετά την άλλη στο γείτονά του» μας είπε γνωστός δικηγόρος της πόλης με μεγάλη πείρα από μεγάλες και…αστείες υποθέσεις. «Πιστεύω», συνέχισε ο συνομιλητής μας «ότι αν δεν υπήρχαν αυτά τα δύο μέτρα θα είχαμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που θα είχε μπλοκάρει όλο το δικαστικό μας σύστημα».
Η όλη τάση όμως δεν αφορά μόνο σε δίκες αλλά επεκτείνεται σε κάθε είδους καταγγελία. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ειδικά τώρα την περίοδο των ισχνών αγελάδων στην οικοδομή η κατάσταση που επικρατεί στην πολεοδομία είναι για…γέλια και για κλάματα. Αν υπάρχουν αυτή τη στιγμή 60 υποθέσεις που αφορούν μια πόλη σαν το Αγρίνιο(και εννοείται ότι για μια πόλη 100 χιλιάδων είναι τραγικά λίγες) είναι ζήτημα αν οι νέες άδειες είναι οι δέκα όλες κι όλες. Από τις υπόλοιπες κάποιες είναι μετατροπές και αλλαγές χρήσεις και οι υπόλοιπες είναι…αβέρτα καταγγελίες. Καταγγελίες για πολεδομικές παραβάσεις, για κατασκευές εκτός συντελεστή, για…κοτέτσια μέσα στην πόλη και για…λυόμενα και τσίγκινα μαγαζιά!
Είναι λοιπόν ο Αγρινιώτης και κατά συνέπεια ο Έλληνας τόσο κακεντρεχής που αφού δουλειά και λεφτά δεν έχει ενοχλεί τον διπλανό του;
Λοιπόν, το θέμα έχει δυο αναγνώσεις. Ισχύει και η δικομανία του αλλά και η νοοτροπία του να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Η άλλη ανάγνωση όμως λέει πως ήταν τέτοιο το όργιο παρανομίας που συνόδευσε την περίφημη «ανάπτυξη» που τώρα βγήκαν οι σκελετοί από τις ντουλάπες σύμφωνα με μια παλιά ρήση. Γιατί πράγματι μέσα στο κέντρο της πόλης λειτούργησαν για χρόνια μαγαζιά καλυμμένα με τσίγκο όπως και άλλα από προκάτ κατασκευή με κορμούς δέντρων που καμιά σοβαρή πολεοδομία δεν θα είχε αδειοδοτήσει. Ε, όλα αυτά βγήκαν τώρα στον αφρό και…μύρισαν. Να μην σταθούμε περαιτέρω στις κάθε λογής… ιδιοκατασκευές και απίθανες χρήσεις καλυμμένων και ακάλυπτων χώρων.
Δεν έχω να πληρώσω
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή της ένδειας που οδηγεί σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ακόμα και αυτά τα έξοδα παράστασης ή η οργάνωση μιας υπόθεσης υπόκειται πλέον στη λογική του «δεν έχω να πληρώσω» και «θα στα δώσω όταν μπορέσω» που προκαλεί έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο στην απονομή δικαιοσύνης. Από την άλλη όμως αποτρέπει τον ατέλειωτη πελατεία των δικαστηρίων που οι άνθρωποι της δικαιοσύνης έχουν συνηθίσει να βλέπουν. Και ίσως είναι ένας παράγοντας που μας γλιτώνει από τα χειρότερα, από το να δείξουμε δηλαδή ποιοι πραγματικά είμαστε σε συνθήκες κρίσης. Διαφορετικά αν βάζαμε και τις καταγγελίες που γίνονται για περιβαλλοντικούς όρους ή για προστασία του τοπίου αλλά και τις διάφορες εδαφικές διεκδικήσεις ακόμη και δίπλα σε δάση, δεν θα τελειώναμε ποτέ….