Η Μεγάλη Παρασκευή του 1944 , ο απαγχονισμός στην Κεντρική Πλατεία των Αναστασιάδη, Σούλου, Σαλάκου και η εκτέλεση των 120 στην Αγία Τριάδα πέρασε από πολλές φάσεις.
Η πρώτη ήταν η φάση της σιωπής ( με εξαίρεση την επίσκεψη Βασιλιά Παύλου στο Αγρίνιο το 1948 που πραγματοποίησε επιμνημόσυνη δέηση). Όποια δημόσια αναφορά η ανέγερση μνημείο αποφεύγονταν διακριτικά.
Στη σιωπή βοήθησε και το γκρέμισμα των φυλακών που έριξε πρόσκαιρα βέβαια στα έγκατα της ένοχης μνήμης τα γεγονότα αυτά.
Τη φάση της σιωπής ακολούθησε η φάση της ανάδειξης με την ανέγερση των μνημείων στην Πλατεία και φυσικά στην Αγία Τριάδα. Η “επωνυμία” ενέταξε τη θυσία των 120 στον πολιτικό λόγο και στις όποιες πολιτικές προσεγγίσεις και τοποθετήσεις.
Σήμερα, το 2015, θυμίζουμε ότι η μαύρη επέτειος περνά μια νέα εποχή. Η Μεγάλη Παρασκευή γιορτάζεται σε ένα έτος όπου οι τόποι ιστορικού μαρτυρίου αξιοποιήθηκαν στην πολιτική επικαιρότητα. Στο 2015 έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό η κατάθεση στεφάνου από το σημερινό πρωθυπουργό σε προεκλογική του ομιλία στο μνημείο της Πλατείας και στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής αμέσως μετά τις εκλογές. Κίνηση που κρίνεται ποικιλοτρόπως από τον κάθε πολιτικό χώρο.
Η Μ. Παρασκευή φαντάζει λοιπόν επίκαιρη όσο ποτέ. Όλοι θυμούνται εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα, ο καθένας συνδέει τους τότε εχθρούς με το τώρα ανάλογα με τη σκοπιά που έχει στα γεγονότα. Και μέσα σε αυτή την επικαιροποίηση της θυσίας των 120, την συσκοτίζει η αλλότρια εικόνα της βεβήλωσης των μνημείων μνήμης με σπρέι και μπογιές. Δείγμα καθαρά της τωρινής ιστορικής αμνησίας με απολιτίκ επί της ουσίας χαρακτηριστικά.
Όσο για τα θύματα της Μ. Παρασκευής 1944 εμείς αυτό που μένει είναι να βροντοφωνάξουμε ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Άγριος