Παρακολουθώντας το παιχνίδι της Τετάρτης διαπίστωσα πόσο αργά έφυγε από τον Παναιτωλικό ο Καραγεωργίου. Πόσος είναι ο χαμένος χρόνος και αν μπορεί ν’ αναπληρωθεί. Και δεν ήταν μόνο επειδή έβλεπα έναν Παναιτωλικό όπως ονειρεύονταν όλοι να είναι η φετινή ομάδα. Να τρέχει, να μαρκάρει, να παίζει με τη μπάλα κάτω, να συνδυάζονται οι παίκτες, να βγαίνουν αυτοματισμοί και ωραίες φάσεις. Να μπαίνουν γκολ, να κερδίζει.
Άλλη είναι η αφορμή αυτών των σκέψεων. Είναι επειδή παρακολουθούσα πώς πανηγύριζαν οι παίκτες, πως αντιδρούσαν γενικότερα. Ιδιαίτερα στο β’ ημίχρονο. Είναι εικόνες που δείχνουν ένα άριστο κλίμα. Ομαδικό, οικογενειακό. Πώς ο ένας εμψύχωνε τον άλλον, το “μπράβο δεν πειράζει” στο λάθος που γίνονταν, την επικρότηση του καλού. Η θετική αύρα που υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο.
Ακόμα και ο τρόπος που αποχώρησαν οι τρεις παίκτες που αντικαταστάθηκαν ήταν ενδεικτικός. Με τον προπονητή να τους περιμένει να τους σφίξει το χέρι, να τους αγκαλιάσει. Πολλά πράγματα μαζί. Μικρά και φαινομενικά ασήμαντα τα περισσότερα.
Δεν άλλαξαν όλα ως δια μαγείας στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Δεν ήταν τόσο κακοί οι παίκτες μέχρι πριν δέκα μέρες, που δημιουργούσαν άσχημο κλίμα στ’ αποδυτήρια. Ούτε τόσο καλοί όσο δείχνουν σήμερα. Το κλίμα στις ομάδες το φτιάχνουν οι άνθρωποι που τις συγκροτούν, αλλά κυρίως τ’ αποτελέσματα.
Ο κόσμος ευχαριστήθηκε το παιχνίδι της Τετάρτης με τον Πιερικό. Ίσως όσο κανένα άλλο φέτος. Υπάρχει περίπτωση να μην το ευχαριστήθηκαν οι παίκτες; Να μην ένιωσαν ωραία με όσα πέτυχαν; Υπάρχει περίπτωση με τέτοιο ποδόσφαιρο και αποτελέσματα να μην είναι καλή η μεταξύ τους χημεία;
Υποψιάζομαι ότι κάποιοι από εσάς που διαβάζεται τούτο το κείμενο θα επιστρέψατε ήδη στις πρώτες αράδες του, για να δείτε με μεγαλύτερη προσοχή που κολλάει η αναφορά μου στον Καραγεωργίου. Από την ίδια στήλη παλιότερα (τον Νοέμβρη ήταν) είχα κάνει αναφορά στις ευθύνες του για όσα συνέβαιναν πίσω από τις κλειστές πόρτες των αποδυτηρίων ή και έξω απ’ αυτά. Τουλάχιστον αυτό συμπέραινε κάποιος, βλέποντας να “σφάζεται” πότε με τον Ντιμπαλά, πότε με τον Μητρόπουλο, πότε με άλλους.
Έχω την αίσθηση ότι πλέον οι παίκτες χαίρονται περισσότερο από τότε που ήταν προπονητής τους το παιχνίδι. Και για τον ποδοσφαιριστή, παιχνίδι είναι η προπόνηση, ο επίσημος αγώνας, η καθημερινότητά του. Και σ’ αυτά τα παιχνίδια κανένας δεν θέλει να χάνει.
Όμως έχαναν τακτικά. Δεν τους ευχαριστούσε αυτό που έκαναν. Τα άκουγαν από τον κόσμο, σκέφτονταν να κυκλοφορήσουν στο Αγρίνιο. Αν, λοιπόν, ο Καραγεωργίου έχει μερίδιο της ευθύνης που με τις παραξενιές του άνοιξε μέτωπα στ’ αποδυτήρια, εκείνες που προέρχονται από την κακή αγωνιστική πορεία της ομάδας, είναι πολύ μεγαλύτερες.
Μόνο ο Σίσιτς και ο Μπελόν δεν έζησαν την εσωστρέφεια του προηγούμενου διαστήματος. Αυτοί βρίσκονται δέκα μέρες στην ομάδα και συμμετείχαν σε δύο αγώνες που είχαν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δέκα μέρες ευτυχισμένες. Οι υπόλοιποι νεοφερμένοι, βίωσαν την εσωστρέφεια, την γκρίνια, την απόγνωση, που χόρτασαν οι πιο παλιοί της ομάδας.
Προφανώς το υπόλοιπο του πρωταθλήματος δεν θα έχει μόνο όμορφες στιγμές. Αλλά τουλάχιστον το τελευταίο δεκαήμερο διαπίστωσαν άπαντες ότι αυτή η ομάδα, αυτοί οι παίκτες, δεν είναι άχρηστοι. Όπως κάποιοι προεξοφλούσαν.
Χρήστος Στούμπος-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΕΓΟΝΟΣ