Η ομάδα του Αγρινίου μετά τις συνεχόμενες γκέλες και το κακό κλίμα που δημιουργήθηκε, είχε όλο το χρόνο να ανασυνταχθεί και να ανακτήσει δυνάμεις εν όψει της δύσκολης και επίπονης συνέχειας.
Επανεκκίνηση έχουμε τη Δευτέρα και τον προσεχή αντίπαλο μόνο εύκολο και προσιτό δεν τον λες. Ο Πανσερραϊκός που επισκέπεται το Αγρίνιο για να αντιμετωπίσει τον Παναιτωλικό θεωρείται σαν ένα από τα φαβορί της ανόδου και η μέχρι στιγμής πορεία του αυτό δείχνει. Ανεξάρτητα αν οι σερραίοι έχουν να γευτούν τη χαρά της νίκης δύο αγωνιστικές (ήττα στα Γιαννιτσά, ισοπαλία εντός με Ολ. Βόλου), η ομάδα των Σερρών έχει δείξει μέχρι στιγμής ένα πρόσωπο που πιο πολύ λες ότι πείθει παρά ότι πρόκειται για «ομάδα – φούσκα».
Άσχετα αν ακόμη είναι πολύ νωρίς όσον αφορά την τελική έκβαση του φετινού μαραθωνίου, τα πρώτα δείγματα για όλες τις ομάδες έχουν ήδη φανεί και όσο κι αν οι συνεχόμενοι αγώνες που θα συνεχίσουν να δίνουν οι ομάδες ελλοχεύουν και τον κίνδυνο εκπλήξεων (ελέω κούρασης), θαρρώ πως μέχρι τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά κάτι όσον αφορά το αγωνιστικό πρόσωπο της κάθε ομάδας.
Το ζητούμενο βέβαια στην προκειμένη περίπτωση ασφαλώς και δεν είναι η εικόνα των αντιπάλων του Παναιτωλικού αλλά ο ίδιος ο Παναιτωλικός. Κρίνοντας το συγκρότημα του Ν. Καραγεωργίου αγωνιστικά μέχρι στιγμής, αυτό που μπορώ να διαπιστώσω είναι –πέραν της επιθετικής δυστοκίας- η έλλειψη του παίκτη – ηγέτη. Αυτού δηλαδή που θα πάρει στα δύσκολα, την ομάδα από το χέρι και θα την οδηγήσει σε ασφαλή μονοπάτια, δηλαδή σε νίκες.
Τα δύο προηγούμενα χρόνια που ο Παναιτωλικός αγωνίστηκε στη Β΄Εθνική το ρόλο αυτό είχε ο Θεοδωρίδης. Όταν η ομάδα τα έβρισκε σκούρα, αρκούσε μια προσωπική ενέργεια, μια ασίστ ή ένα γκολ του χαρισματικού πρώην αρχηγού της ομάδας που τις περισσότερες φορές ξελάσπωνε τα «καναρίνια». Μπορούσες με άλλα λόγια να βασιστείς πάνω του. Περίμενες ότι μέσα στον αγώνα θα κάνει το απρόβλεπτο, το κάτι παραπάνω που θα αιφνιδίαζε τον αντίπαλο.
Φέτος αυτό μέχρι στιγμής δεν το έχουμε δει. Προσωπικά περίμενα από τον Καμαρά να επωμιστεί αυτό το ρόλο. Ακόμη και στα τριανταέξι του ο σενεγαλέζος έχει την ποιότητα εκείνη που μπορεί κάλλιστα να πάρει μόνος του ένα ματς.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω τον περσινό mvp του Παναιτωλικού, περιμένω κάτι τέτοιο να συμβεί στην πορεία του πρωταθλήματος. Η αργοπορία της επανένταξής του στους αγρινιώτες την καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο συν το γεγονός κάποιων μικροτραυματισμών που είχε έπαιξαν καταλυτικό ρόλο ώστε ο έγχρωμος επιθετικός του Παναιτωλικού να μην προλάβει να προσφέρει μέχρι στιγμής τα αναμενόμενα.
Όπως και να έχει η ομάδα του Αγρινίου θα χρειαστεί ακόμη ένα τέτοιο παίκτη – ηγέτη το Γενάρη. Ειδικά τώρα που το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα δεν ήταν το αναμενόμενο, η μεταγραφική ενίσχυση που επίκειται πρέπει να είναι και ποιοτική και με παίκτες – προσωπικότητες. Βασικά και τα δύο κατ’ εμέ ώστε να καλυφτεί το χαμένο έδαφος.
Το πρωτάθλημα όμως δεν μπορεί να περιμένει και τη Δευτέρα ακολουθεί ντέρμπι. Ο θάνατός σου η ζωή μου είναι το συγκεκριμένο ματς για τον Παναιτωλικό. Δεν τον παίρνει για άλλη στραβή. Το «κακό» της υπόθεσης είναι ότι και ο αντίπαλος μόνο ξεγραμμένο δεν το έχει το ματς στο Αγρίνιο.
Με δεδομένο ότι ο Πανσερραϊκός έχει καλή ομάδα και θέλει να πρωταγωνιστήσει, θα έρθει να χτυπήσει τον αγώνα στα ίσια. Θεωρώ πως οι σερραίοι θα είναι από τις ελάχιστες ομάδες που θα δούμε φέτος στο Αγρίνιο που δε θα κλειστούν στην άμυνα. Τη μπάλα τους θα έρθουν να παίξουν τα «λιοντάρια», εκμεταλλευόμενοι και το άγχος του Παναιτωλικού. Γνωρίζοντας μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος αγώνας είναι για τους αγρινιώτες από αυτούς που λέμε εξάποντα, τότε ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει ακόμη πιο πολύ για τον Παναιτωλικό. Οι σερραίοι στην τελική ακόμη κι αν χάσουν δε θα έχουν…χάσει και πάρα πολλά καθώς θα έχουν ξεμπερδέψει από ένα πολύ δύσκολο εκτός έδρας ντέρμπι βρισκόμενοι ισόβαθμοι με τους κιτρινομπλέ.
Όλα τα λεφτά είναι η αντίδραση και ο σφυγμός του Παναιτωλικού. Ενός Παναιτωλικού που δε θα έχει να διαχειριστεί μόνο το άγχος αλλά και την…υπομονή του κόσμου του. Σε τέτοια ματς που ο γηπεδούχος θέλει πολύ τη νίκη και βλέπει τον αγώνα ως τελικό και με δεδομένη την μέτρια ως κακή εικόνα μέχρι στιγμής, αν το ματς δεν ξεκινήσει καλά και οι παίκτες δείχνουν να μην πατάνε γερά στο τερέν, δε θέλει και πολύ ο κόσμος να αρχίσει από νωρίς τις γκρίνιες και τις αποδοκιμασίες,ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για Παναιτωλικό και έδρα του Αγρινίου.
Δεν ξέρω τι τρόπο θα βρει ο Καραγεωργίου για να αποφορτίσει τους παίκτες του και να κάνει το άγχος που υπάρχει δημιουργικό και όχι καταστροφικό. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι η νίκη αποτελεί μονόδρομο. Με ηγέτες ή χωρίς. Με μισό μιδέν και…μηδέν μπάλα. Το τρίποντο θα μετρήσει στο τέλος. Αυτό χρειάζεται ο Παναιτωλικός πάση θυσία και με οποιοδήποτε κόστος. Ούτε καν θέλω να σκέφτομαι τις παρενέργειες μιας ενδεχόμενης νέας γκέλας. Και στην τελική, για να ξαναγίνει η έδρα φρούριο (όπως έγραφα τις προάλλες), απαιτούνται τέτοιες νίκες. Σε ντέρμπι, με ισχυρούς αντιπάλους. Για να αρχίσει να ξαναπερνάει το μήνυμα ότι στο «κλουβί» τα «καναρίνια» δεν αστειεύονται. Προέχει όμως η νίκη.
Άλλωστε σαν πολλά δεν είναι δυο «διπλά» σε τρεις εντός έδρας αγώνες; Ε, καιρός για «άσσο»!
Perry