Όταν έμαθα ότι η επένδυση στη Οξιά(και η αγορά της) δεν προχώρησε γιατί το σημείο που θα έχτιζαν οι Καταριανοί είναι δασική έκταση- με πουρνάρια ή χωρίς-και δεν μπορούν να πάρουν άδεια για να χτίσουν ξενοδοχείο που ήθελαν(συν το ότι η περιοχή είναι και γενικότερα σε συνθήκη προστασίας)το θεώρησα φυσιολογικό και μέσα στα γνωστά πλαίσια. Όταν όμως έμαθα ότι η Οξιά έτσι κι αλλιώς ήταν ιδιωτικό νησί κάτι άρχισε να με ενοχλεί. Δηλαδή κάποιος ήδη του είχε στερήσει την εθνική του κυριαρχία; Όχι βέβαια. Είτε το είχε Έλληνας είτε Πορτορικάνος, μπορεί να του ανήκε σαν περιουσιακό στοιχείο αλλά σαν έδαφος ήταν και θα είναι μέρος της Ελλάδας. Άρα ένα από τα γνωστά πατριωτικά(με φουστανέλα, τσαρούχι, φέσι, αλλά περιέργως όχι πάντα με την ελληνική σημαία για παντιέρα) επιχειρήματα του στυλ “ξεπουλάνε την πατρίδα” μας δεν ίσχυε…
Οπότε αποφάσισα να το δω το θέμα οικολογικά με την επιφύλαξη πάντα ότι “οικολογικά” στην Ελλάδα σημαίνει να μείνουν τα πάντα σε μια αιώνια γαλήνη και ησυχία ενώ στη Δανία σημαίνει μια μονάδα επεξεργασίας αποβλήτων να είναι μέσα στην πόλη, να δίνει ρεύμα σε αυτή, να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς είναι και ένα μέρος της να είναι πάρκο και παιδικές χαρές. Ή τα “πετροχημικά” που εμείς τα πολεμήσαμε και τα νικήσαμε, σήμερα να έχουν το ανάλογο εργοστάσιο που θα γινόταν εδώ, στο Ρήνο στη Γερμανία ή στην Ισπανία, γιατί ως γνωστόν εμείς είμαστε πολύ καθαροί και οικολόγοι, απόδειξη και το περιβάλλον μας γενικά.
Ανέτρεξα λοιπόν στο τι ανέφερε σχετικά με την απόσυρση του ενδιαφέροντος των επενδυτών από το Κατάρ για τη νησίδα Οξιά, ο Περιφερειακός Σύμβουλος της Οικολογικής Δυτικής Ελλάδας Κώστας Παπακωνσταντίνου, που είναι σοβαρός άνθρωπος. “Τα νησιά των Εχινάδων, όπως και κάμποσα άλλα στην Ελλάδα, ήσαν πάντα ιδιωτικά. Δηλαδή πάντα μπορούσαν να πωληθούν ή να ‘αξιοποιηθούν’. Γιατί αυτό δεν είχε γίνει μέχρι σήμερα και επιχειρείται τώρα; Απάντηση: διότι κάποιοι τώρα, στην «αναμπουμπούλα», ελπίζουν να περάσουν το μήνυμα «ελάτε, δεν υπάρχει εμπόδιο».
Κι όμως, «εμπόδιο» υπάρχει – και δεν είναι μόνο η νομοθεσία. Αν αυτά τα νησιά ήσαν καλά για επενδύσεις, θα είχαν ήδη γίνει επενδύσεις. Όσα ήσαν κατάλληλα, όπως ο Σκορπιός και η γειτονική του Μαδουρή, έχουν ‘αξιοποιηθεί’ προ πολλού. Τα άλλα ιδιωτικά νησιά είναι άχρηστα για ‘αξιοποίηση’. Ανεμοδαρμένα, χωρίς λιμάνι, χωρίς παραλίες, χωρίς χώμα, χωρίς νερό,– γι αυτό ακριβώς έχουν οικολογική αξία: επειδή είναι άχρηστα για τον άνθρωπο.
Φυσικά, αν δώσομε ‘Γη και Ύδωρ’, αν αγνοήσουμε κάθε περιορισμό, αν εκποιήσουμε κάθε κοινωνικό, πολιτιστικό, ιστορικό, περιβαλλοντικό και κάθε άλλο ενδιαφέρον που έχουν οι νησίδες για τη χώρα αυτή, τότε μπορεί και η πιο ασύμφορη επένδυση να έχει κάποιο οριακό ενδιαφέρον για ένα τυχοδιώκτη επενδυτή. Ίσως, βέβαια, αυτό να έχουν στο μυαλό τους εκείνοι που επιμένουν για την με κάθε μέσο εκποίηση των νησίδων”.
Δεν είναι λοιπόν μόνο εμπόδιο η νομοθεσία και το γεγονός ότι πρόκειται για προστατευόμενες περιοχές. Είναι και ότι τα νησιά “είναι άχρηστα για τον άνθρωπο και πρέπει να τα αφήσουμε στη ησυχία τους”. Πως όμως έχουν κοινωνικό, πολιτιστικό, ιστορικό, περιβαλλοντικό ενδιαφέρον τότε; Και αλήθεια έχει δει κανείς πως μπορούν να αλλάζουν, πια, άχρηστες για τον άνθρωπο περιοχές και να μετατρέπονται σε χρήσιμες; Δεν μιλάμε για την προσπάθεια που έγινε το ’50 στο Ουζμπεκιστάν να γίνει η έρημος σιτοβολώνας…Αυτά δεν γίνονται σε μια δημοκρατία. Γίνεται όμως η παγκόσμια ατραξιόν που είναι σήμερα μέρη άνυδρα που ψήνονται στους 50 βαθμούς.
Μήπως υπάρχει κάποια οικολογική πρόταση για αξιοποίηση γης που είναι…άχρηστη; Να μη βάλουμε εργοστάσια και ξενοδοχεία, εντάξει. Καμιά ανεμογεννήτρια για ρεύμα; Όχι, εξοργίζει κάποια πουλιά. Κάτι άλλο; Ένα εργαστήριο θαλάσσιων ερευνών για τους εκατοντάδες ωκεανογράφους και περιβαλλοντολόγους που κάθονται σε μια χώρα με χιλιάδες νησιά; Μήπως δηλαδή η απάντηση δεν είναι “να μην κάνουμε τίποτε και να μείνουν όλα στην ησυχία τους”, ακριβώς επειδή δεν είναι αξιοποιήσιμη γη; Που στο κάτω-κάτω είναι και…ιδιωτική ανέκαθεν;
Γ.Σ.