(…)Η Ελλάδα-δεν θα κουραστώ να το γράφω-είναι η χώρα με τους ΛΙΓΟΤΕΡΟΥΣ νοικοκυραίους στον κόσμο! Οι νέοι δεν γεννούν, οι καινούριες οικογένειες είναι αναλογικά οι λιγότερες παγκοσμίως και οι μισοί 40άρηδες μένουν μόνοι ή στο πατρικό τους σπίτι. Μαζί με αυτόν τον εθνικό/κρατικό/θεσμικό εφιάλτη υπάρχει και ένας άλλος: Τεράστια τμήματα του πληθυσμού ή δεν έχουν πάει ΠΟΤΕ για δουλειά ή δουλεύουν σε αντιπαραγωγικές δουλειές ή τα χτυπά η μακροχρόνια ανεργία. Έτσι έχουμε τεράστιες στρατιές ανθρώπων(θα έλεγα κυρίως αντρών, γιατί αυτοί κυκλοφορούν περισσότερο και κοινωνικοποιούνται διαφορετικά από τις γυναίκες, στις πλατείες, στα γήπεδα, στα ξύλα, στις πρέζες…) που δεν κάνουν κάτι που θέλουν και δεν έχουν που να μεταδώσουν τον εαυτό τους. Διότι, αν δεν το ξέρουν τα κόμματα, είναι βιολογική ανάγκη να πολλαπλασιαστείς και αν δεν κάνεις παιδιά θα προσπαθήσεις να βάλεις τον πνευματικό σου σπόρο στο μυαλό των νεώτερων, όχι μέσω της οικογένειας που δεν έφτιαξες αλλά μέσα των ιδεών, των επαναστάσεων, των κινήσεων.
Εν ολίγοις, τα κόμματα αντί να στρέφονται προς τους «νοικοκυραίους» θα έπρεπε να στρέφονται αλλού. Στο να προσφέρουν δουλειά, στέγη αλλά και όρους και κανόνες στις εκατοντάδες(κυριολεκτώ) χιλιάδες Έλληνες και ξένους στη χώρα που περιθωριοποιούνται ή αποτελούν ήδη χαμένη υπόθεση. Θα ακουστεί σκληρό: Στην επαρχία χωριά ολόκληρα από μόνους άντρες στράφηκαν μαζικά προς την ακροδεξιά και έχω παραδείγματα και από την περιοχή μας. Στις πόλεις πάει ανάλογα. Επειδή ιδεολογικά η Αριστερά- και ακόμα πιο πέρα- πάντα κυριαρχούσε στο λόγο και τα πανεπιστήμια, το… εργαστήριο έβγαλε μεγάλους πληθυσμούς που κοινωνικοποιούνται μέσα από συλλογικότητες με γνώμονα την κοινοκτημοσύνη και τον θρίαμβο της ατομικότητας. Όμως και στις πόλεις-στις πιο δύσκολες περιοχές και ανάλογα με την…παράδοση της κάθε πόλης-μένει και ένα πεδίο δράσης για τους πιο λούμπεν και τους πιο αγράμματους όπου και πάλι μπορεί να θελήσουν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από το ξένο και το διαφορετικό.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών η ανομία στην κοινωνική ζωή και η στρέβλωση τι είναι δημόσιο και τι ελευθερία έκφρασης. Ένα σύνθημα στον τοίχο θεωρείται ιερό, ενώ ακόμα και μια ομάδα μπάλας μπορεί να γίνει σκοπός ζωής και όνειρο για αυτοδιάθεση! Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει όμως σε μια χώρα όπου ανάλογα με το αν οι ιδέες σου είναι αποδεκτές στο περίγυρο μπορείς να κρεμάσεις ένα πανό που να λέει ότι π.χ. ο Βούδας πουλάει όπλα; Αν στην περιοχή σου κυριαρχείς, επιτρέπεται κάτι τέτοιο κι ας προσβληθεί ο Βούδας. Σημειωτέον, ότι άλλος κυριαρχεί στο Αγρίνιο π.χ. και άλλος στην Καλαμάτα. Κάπως σαν τις ποδοσφαιρικές ομάδες, δηλαδή, που αλλού ρίχνει ο ένας «πακέτα» και αλλού τα τρώει τα «πακέτα». Η ουσία δεν αλλάζει όμως: Νέα παιδιά υπό κάποια ηγεσία ή τη ψευδαίσθηση της απουσίας ηγεσίας, τα οποία δεν έχουν αντικείμενο ή δημιουργικό πεδίο, κάνουν τη δήλωσή τους. Παρουσιάζονται και επιθυμούν να κάνουν κάτι δικό τους πέρα από αμφισβήτηση. Είναι, δε, βαθύτατα πεπεισμένα ότι έχουν ένα ιερό σκοπό και ότι υπηρετούν ανώτερες αξίες. Ε, λοιπόν στην Ελλάδα οι νοικοκυραίοι φτάνουν δεν φτάνουν για να αποτελέσουν μεγαλύτερο στόχο για πολιτικές, από ότι οι πληθυσμοί που σας περιγράφω τόση ώρα.
Το αξιοπερίεργο, όμως, είναι .ότι αυτά αρχίζουν και προβληματίζουν(στρεβλά, γιατί είπαμε ότι ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει το δέντρο των νοικοκυραίων και όχι το δάσος των «καταραμένων») μόλις πέσει καμιά μπαταριά ή μόλις γίνει κανένα πλιάτσικο. Το περίεργο είναι ότι δεν το βλέπει κανείς όταν φωλιάζει σε απίστευτες θεωρίες μέσα και γύρω από τα ακαδημαϊκά ιδρύματα από καθηγητές και «φοιτητές» που ζουν έως και 25 χρόνια γύρω από αυτά. Φυσικά την ευθύνη την έχει ο πνευματικός κόσμος και οι δημοσιογράφοι. Και αν για τον πνευματικό κόσμο δεν έχω τι να σας πω, μπορώ να σας πω τι κάνουν οι δημοσιογράφοι: Την πάπια. Κάνουν πως δεν βλέπουν. Κάποιοι λίγοι πωρωμένοι από την ευμάρεια της επιτυχίας τους. Η μεγάλη πλειοψηφία μέσα στη φτώχεια ή την προσπάθεια να κάνουν 3-4 κακοπληρωμένες δουλειές. Και οι αρχι-συνδικαλιστάδες συνήθως στον μικρόκοσμό τους όπως συμβαίνει στα εργατικά κέντρα ή στις ενώσεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Παλιότερα δεξιοί που θέλαν να μην αλλάξει τίποτε, σήμερα κρατικιστές αριστεροί που επίσης θέλουν να μην αλλάξει τίποτε(…)
“από τη στήλη Σχολιανά του Γ.Συμψηρή”