Χτες έκλεισε το μαγαζί του ένας φίλος. Μετά από 112 μήνες, παραπάνω από 9 χρόνια παρουσίας στον ίδιο χώρο δηλαδή. Δεν άντεξε όλα αυτά τα βάρη που επιλέχτηκαν να τα χρεωθεί ακριβώς για να κλείσει το μαγαζί του. Γιατί οι εταίροι και οι δανειστές θεωρούν ότι έχει πολλά μαγαζιά η χώρα και πολύ μεγάλη αυτοαπασχόληση. Δεν είναι ψέμα αυτό, έχουμε ίσως και τριπλάσιο αριθμό αυτοαπασχολούμενων από τις προηγμένες χώρες. Μόνο που τα μαγαζιά δεν κλείνουν μόνα τους. Στέλνουν και κάποιους στην ανεργία. Ιδιοκτήτες και υπαλλήλους. Και είναι υποκρισία να λες ότι θες να αλλάξεις τις δουλειές που κάνει ένας ολόκληρος πληθυσμός γιατί είναι αντιπαραγωγικές, χωρίς να έχεις κάπου να πάνε να δουλέψουν αυτοί που τα κλείνουν και εκείνοι που απασχολούσαν.
Μπαίνουμε στη φάση που από Σεπτέμβρη κάθε μέρα θα κλείνει από ένα μαγαζί ειδικά καφέ, εστιατόριο κλπ. Κάνοντας πλάκα ο φίλος σε υπάλληλό του που τον ρώτησε πόσο το πουλάει είπε “στο χαρίζω όπως είναι, αρκεί να μου δίνεις ένα μεροκάματο 20 ευρώ τη μέρα”! Φυσικά η υπάλληλος ούτε που το συζήτησε. Παλαβή είμαι, σκέφτηκε, να μπλέξω με την ελληνική δημόσια διοίκηση για να…επιχειρώ; Που; Στη χώρα που άνεργος καλείται τώρα να δώσει φόρο από το επίδομά του αν δεν ζει με τα 360 ευρώ το μήνα και σκάβει π.χ. ένα κήπο για 1-2 μεροκάματα τη βδομάδα που του αποφέρουν άλλα τόσα, ανασφάλιστα;
Ο φίλος μου ήταν πικραμένος αλλά αποφασισμένος. Σου λέει, δεν βγαίνει, πάει. Και πρέπει να πω ότι όλοι εμείς που έχουμε απολυθεί επανειλημμένως και ξαναβρήκαμε δουλειά και την ξαναχάσαμε. Όλοι εμείς που δεν έγινε καμιά συναυλία για πάρτη μας. Όλοι εμείς που ζούμε με τη λεγόμενη εργασιακή ανασφάλεια κάθε βράδυ μετά τις 8 και πριν το δελτίο ειδήσεων. Όλοι εμείς που κάναμε δουλειές ακόμη και για 5 χρόνια, οι οποίες έκλειναν από τον πρώτο μήνα τους και όλοι ξέραμε ότι όπου να ‘ναι ήγγικεν η ώρα…Όλοι εμείς που κλείσαμε μαγαζί γιατί δεν έβγαινε και στενοχωρηθήκαμε για υπάλληλο που δεν έχει να δώσει το νοίκι. Όλοι εμείς τον καταλαβαίνουμε. Καιρός να τον καταλάβουν και οι υπόλοιποι.
Γ.Σ.