Δημοσιεύουμε μια ενδιαφέρουσα απαντητική Επιστολή στον πρ. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων και Βουλευτή Β’ Περιφέρειας Αθηνών, κ. Απόστολο Κακλαμάνη από το συμπατριώτη μας, διεθνολόγο, Αθανάσιο Γραμμένο.
Αθανάσιος Γραμμένος
Διεθνολόγος
Αθήναι, Τρίτη 19 Ιουνίου 2012
Απαντητική Επιστολή στον πρ. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων και Βουλευτή Β’ Περιφέρειας Αθηνών,
κ. Απόστολο Κακλαμάνη.
Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε,
Έλαβα και ανέγνωσα με μεγάλο ενδιαφέρον την από 10 Ιουνίου 2012 επιστολή σας, με την οποία προσκαλείτε τους πρώην Έφηβους Βουλευτές σε ένα διάλογο, σχετικά με τα φαινόμενα διαφόρων μορφών βίας, τα οποία κατά την άποψη σας “τα τελευταία δύο-τρία χρόνια αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο”.
Αφορμή του μηνύματος σας φαίνεται ότι αποτελεί το δυσάρεστο “τηλεοπτικό επεισόδιο” ανάμεσα στον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής και τις εκπροσώπους του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ζωντανή πρωινή εκπομπή, που έλαβε χώρα στις αρχές Ιουνίου 2012. Αναφέρεστε επίσης σε προπηλακισμούς Βουλευτών, δημοσίων προσώπων και του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε κομματικές αντιπαραθέσεις και σε καταστάσεις που καλλιεργούν ένα πολωμένο συγκρουσιακό κλίμα.
Είμαι φύσει δημοκράτης, πιστεύω στην αξία και στην σημασία του ελεύθερου διαλόγου μέσα σε μια ανοικτή κοινωνία και αναγνωρίζω ότι το ανώτερο αυτό πολίτευμα απαιτεί συνειδητοποιημένους πολίτες, με συναίσθηση κι επίγνωση των ευθυνών, των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων τους. Πιστεύω ακράδαντα ότι στην Δημοκρατία υπεράνω όλων είναι ο Νόμος και στην κοινωνία προέχει το δημόσιο συμφέρον έναντι του ιδιωτικού. Η Δημοκρατία, όπως την αντιλαμβάνομαι, μετουσιώνεται στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα, όπου όμοιοι και αριστοτεχνικά σμιλεμένοι κίονες στηρίζουν αρμονικά τις ζωοφόρους και την στέγη. Προφανώς δεν κομίζω κάτι νέο στην συζήτηση αφού αυτές οι ιδέες βρίσκονται παντού στην Ελληνική Γραμματεία με έμφαση στα έργα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και στον “Επιτάφιο” του Περικλέους. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο “υπεύθυνος πολίτης” κτίζεται σταδιακά, από την βρεφική ηλικία, είναι κύτταρο της “πόλεως” και μορφώνεται μέσα από την Παιδεία. Δεν είναι αρκετό μόνο να αφομοιώνει “χρήσιμες πληροφορίες” αλλά κυρίως πρέπει να κοινωνεί αξίες ηθικής και πατριωτισμού.
Έχοντας παρακολουθήσει όλες τις βαθμίδες του (δημόσιου) σχολείου κι έχοντας εργαστεί ως εκπαιδευτικός στην (ιδιωτική) μεταλυκειακή εκπαίδευση γνωρίζω πολύ καλά τα αποτελέσματα της ανικανότητας του εκπαιδευτικού μας συστήματος να καλλιεργήσει έστω ένα υποτυπώδες αίσθημα καθήκοντος στον μαθητή και στον φοιτητή. Η λαίλαπα του Παπανδρεϊσμού, θιασώτης του οποίου παραμένετε μέχρις ότου να τον αποκηρύξετε δημοσίως, ισοπέδωσε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με δασκάλους-συνδικαλιστές που προβάλλουν μόνο οικονομικά -και ποτέ θεσμικά- αιτήματα, που διεξάγουν κομματική προπαγάνδα μέσα στις σχολικές αίθουσες (κυρίως υπέρ αριστερών κομμάτων) και δυστυχώς φέρονται ως “δημόσιοι υπάλληλοι” ανίκανοι να κατανοήσουν την ιδιαιτερότητα του λειτουργήματος που επιτελούν. Σκεφτείτε ότι από την Δ’ Δημοτικού τα παιδιά εκπαιδεύονται στον συνδικαλισμό συγκροτώντας συμβούλια στις τάξεις, άνευ ουσίας και αρμοδιοτήτων. Είναι περίεργο ποιός και πώς εμπνεύστηκε έναν τέτοιο θεσμό και τί πίστεψε ότι θα εξυπηρετήσει.
Στα Πανεπιστήμια η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Με την ενηλικίωση του ο πολίτης εφαρμόζει αυτά που μάθαινε τόσο καιρό. Η φαυλότητα και η ψηφοθηρία των κομμάτων ίδρυσε τις κομματικές νεολαίες, οι οποίες εδώ και τριάντα χρόνια υποκαθιστούν τον διοικητικό μηχανισμό, έχοντας αναλάβει να παραδίδουν τις σημειώσεις, να συμπληρώνουν τις δηλώσεις μαθημάτων, να “εξασφαλίζουν” τα “πιο σημαντικά κεφάλαια” της προς εξέτασιν ύλης, να διοργανώνουν ωραίες δεξιώσεις και εκδρομές (το ύψιστο δικαίωμα του φοιτητή) και να κατασπαταλούν τους κομματικούς (άρα δημόσιους) όπως και τους πανεπιστημιακούς πόρους. Θυμάμαι μέχρι σήμερα ένα περιστατικό στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν εκπρόσωποι κομματικής νεολαίας με “δελέαζαν” να γίνω μέλος της επειδή θα έχω το δικαίωμα να τηλεφωνώ σε “γραμμές ενηλίκων” από τα παραχωρημένα σε αυτούς γραφεία της Σχολής – τηλεφωνικές κλήσεις της ντροπής που πληρώνει το δημόσιο Πανεπιστήμιο! Να συμπληρώσω τα σκάνδαλα που ενίοτε αποκαλύπτονται, για καθηγητές ή υπαλλήλους που “εξαφανίζουν” χρήματα από τα ταμεία, που διαβιούν πολυτελώς από τα κονδύλια που προορίζονται για την έρευνα, που κάνουν πολλά πληρωμένα ταξίδια για “εκπαιδευτικούς λόγους” και που τελικώς κατάληξαν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μας Ιδρύματα να κατατάσσονται ντροπιαστικά χαμηλά, κάτω από την τετράκις χιλιοστή θέση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι καταντήσατε την Παιδεία μας ένα ερείπιο, κάνατε τα πανεπιστήμια κέντρο εγκλήματος (η ιστοσελίδα μιας βίαιης οργάνωσης αντιεξουσιαστών εκπέμπει μέσα από το Μετσόβειο Πολυτεχνείο), εκμαυλίσατε τον ακαδημαϊκό χώρο και καταργήσατε τον σεβασμό, ίσως για να μην θίγονται οι “ευαίσθητες μαθητικές ψυχές”. Έπρεπε να ακουστεί το κωμικοτραγικό “εγέρθητω” (sic) για να μάθουμε ότι κάποτε υπήρχαν πρότυπα ευγενείας και απόδοσης τιμών αξιωματικά. Είναι ντροπή για μια χώρα με την ιστορία της Ελλάδας τα πρότυπα αυτά να τα ακολουθούν, έστω και ως παρωδία, οι εκπρόσωποι του Ναζισμού αλλά όχι η δημοκρατική πλειονότητα.
Όλα αυτά τα αίσχη έγιναν στο όνομα της “ελευθερίας του λόγου”, στο όνομα του (καταχρηστικού) δικαιώματος καθενός να κάνει οτιδήποτε, ισοπεδωτικά, χωρίς προτεραιότητες, χωρίς διακρίσεις, χωρίς συνέπειες. Καταδικάσατε την αριστεία προάγοντας τους πάντες ανεξαιρέτως, βαπτίσατε την αναίδεια “δημοκρατικό κεκτημένο”, τις ποινές “κατάχρηση εξουσίας” και “αυταρχισμό”, χαλαρώσατε τους κοινωνικούς δεσμούς και απενοχοποιήσατε την ιδιωτεία. Σας θυμίζω ότι ο ίδιος ο Ανδρέας είχε δηλώσει ότι κάθε υπουργός έχει δικαίωμα στην υπεξαίρεση φτάνει να υπάρχει κάποιο όριο.
Παράλληλα, αισθάνομαι την ανάγκη να σας επισημάνω ορισμένες ακόμη πολύ σπουδαίες παραμέτρους, τις οποίες βλέπω ότι -δυστυχώς- αγνοείτε. Κατ’ αρχάς δεν πιστεύω ότι η βία στην οποία αναφέρεστε είναι το μέσο κάποιας συνομωσίας που αποσκοπεί στην κατάργηση του δημοκρατικού διαλόγου διότι απλούστατα ποτέ δεν έχει υπάρξει (ουσιαστικός) δημοκρατικός διάλογος στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Όταν οι συνάδελφοι σας δεν γελοιοποιούνται στα “παράθυρα” της επαίσχυντης τηλεοπτικής οχλοκρατίας, λειτουργούν το Κοινοβούλιο στην βάση της κομματικής πειθαρχίας, με ένα απολύτως πρωθυπουργοκεντρικό (συνεπώς αυταρχικό) μοντέλο, εκμεταλλευόμενο την έλλειψη ελέγχου, την αδυναμία ή την απροθυμία απόδοσης δικαιοσύνης και τους προκλητικούς νόμους περί ευθύνης υπουργών και εσαεί ασυλίας για “πολιτικές αποφάσεις”. Για αυτή τη βία δεν σας άκουσα ποτέ να διαμαρτύρεσθε.
Η βία την οποία παρακολουθούμε είναι απολύτως συστημική. Είναι μια άλλη μορφή αλλά δεν διαφέρει από την πλύση εγκεφάλου που γίνεται στα αισχρά μέσα μαζικής εξημέρωσης, από τις καθημερινές διαδηλώσεις που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας, από την διαφθορά στις Εφορείες και στις Πολεοδομίες, από την τρομοκρατία, την εγκληματικότητα και υπεράνω όλων την προκλητική αδιαφορία του πολιτικού συστήματος.
Διαφωνώ στην αποδοκιμασία του Προέδρου της Δημοκρατίας, διότι ανεξαρτήτως προσώπων υπερέχει ο θεσμός, το σύμβολο της ομόνοιας των Ελλήνων. Ωστόσο, σε μια κοινωνία με το επίπεδο καλλιέργειας που σας ανέφερα πιο πάνω η ψυχραιμία είναι πολυτέλεια όταν το πρόσωπο αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων σε όλη την διάρκεια της κρίσης. Αυτό όμως είναι αναμενόμενο να συμβεί, όταν στον ύψιστο θεσμό του κράτους εκλέγονται πρόσωπα που εξυπηρετούν τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες σε μια δεδομένη στιγμή, ανεξαρτήτως βιογραφικού και πραγματικής υπηρεσίας στην πατρίδα. Σας παραπέμπω στο βιβλίο του αείμνηστου Richard Holbrooke – “To end a war”, για να καταλάβετε τι εννοώ επί του συγκεκριμένου προσώπου.
Πιστεύω ότι για την συστημική αυτή βία, η κατάχρηση των δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα από την πολιτική ελίτ όλα τα προηγούμενα χρόνια, προκάλεσε τόσο μεγάλη αγανάκτηση στους πολίτες ώστε όχι μόνο απαξίωσαν τους θεσμούς αλλά ακόμη, μη έχοντας καμία άλλη επιλογή, ενδυνάμωσαν τα όντως επικίνδυνα άκρα με το σκεπτικό ότι αυτά θα φέρουν την Νέμεση στους δυνάστες τους. Ήταν τόσο μεγάλος ο θυμός που αγνόησαν ότι έτσι ενισχύουν τις σκοτεινές ομάδες του μίσους και του ρατσισμού, είτε της άκρας Δεξιάς είτε της άκρας Αριστεράς. Αν δοκιμάσετε να περπατήσετε μόνος στα στενά του κέντρου μετά την δύση του ηλίου, βιώνοντας τον κίνδυνο και την απόλυτη εγκατάλειψη από το μεταπολιτευτικό κράτος ίσως αναζητήσετε κι εσείς προστασία στον πρώτο τυχόντα που θα σας την προσφέρει.
Την ίδια στιγμή όμως, οι ευθύνες βαραίνουν και τους (προκλητικούς) “παρουσιαστές” οι οποίοι άγονται και φέρονται ως φορείς εξουσίας, απροκάλυπτα και ανέντιμα. Είναι εκείνοι που θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο το πολίτευμα με την κατευθυνόμενη ειδησεογραφία αλλά και την σωματική ακεραιότητα των προσκεκλημένων τους. Λυπάμαι που δεν στηλιτεύετε την άκρατη χυδαιότητα του δημοσιογράφου, ο οποίος “έριξε το λάδι στην φωτιά” για να αυξήσει το ποσοστό του στην τηλεθέαση. Λυπάμαι που η ματαιοδοξία της τάξης σας και η ανάγκη για “καλές σχέσεις με τον δημοσιογραφικό κόσμο” σας απαγόρευσαν να κατακρίνετε ελεύθερα την οφθαλμοφανή σκοπιμότητα ενός διδάκτορα του πρωινάδικου λαϊκισμού. Λυπάμαι που τόσα χρόνια ως Πρόεδρος της Βουλής, Βουλευτής και ισχυρό μέλος του σοσιαλεπώνυμου και (τότε) κραταιού κυβερνώντος κόμματος δεν ασχοληθήκατε με το κομματοκρατούμενο, κρατικοδίαιτο και άχρηστο Ε.Σ.Ρ. ώστε να πιέσετε με τις δυνάμεις σας να υπηρετήσει επί τέλους την αποστολή του και να προστατεύσει τον χρηματοδότη του, τον Έλληνα πολίτη, από την χυδαιότητα, την αμετροέπεια, τον τηλεοπτικό βιασμό και την εκπόρνευση των αξιών της ελλαδικής κοινωνίας. Αν λειτουργούσε έστω τυπικώς αυτός ο θεσμός σήμερα το επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας θα ήταν μακράν υψηλότερο αλλά πολλοί εξ υμών δεν θα είχατε θέση στον δημόσιο βίο και στα κοινά.
Συνοψίζοντας, έχω να σας πω ότι όσο απεχθής κι αν είναι η βία -εν προκειμένω η πολιτική- δεν πρόκειται να νικηθεί αν εστιάζουμε στο σύμπτωμα και όχι στο αίτιο. Ο πραγματικός λόγος που ζούμε αυτές τις καταστάσεις είναι η πλήρης παρακμή των θεσμών που οφείλεται στην έκπτωση του πολιτικού κόσμου. Λέτε συστηματικά ψέματα στην κοινωνία και επωάζετε το αυγό του φιδιού εδώ και δεκαετίες.
Εξοχότατε, σιωπήσατε όταν διέλυαν την γλώσσα μας, σιωπήσατε όταν σκορπίζονταν τα διαρθρωτικά πακέτα και τα κονδύλια σύγκλισης σε κομματικούς εγκάθετους, σιωπήσατε στο σκάνδαλο Κοσκωτά, σιωπήσατε στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, σιωπήσατε στο σκάνδαλο των υποβρυχίων, σιωπήσατε στο “λεφτά υπάρχουν”, σιωπήσατε γενικώς και τώρα φωνάζετε για να αφυπνίσατε όσους τεχνηέντως υπνωτίζατε με την επίπλαστη ευζωία και την τρυφηλότητα του κομματικού προστατευτισμού!
Τόσοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, χουλιγκάνοι ποδοσφαιριστές, μοντέλα, βαθύπλουτοι επιχειρηματίες και κάθε λογής τυχάρπαστοι βρέθηκαν στα έδρανα δίπλα σας, τόσος “κατιμάς”, τόση σαπίλα στοιβαγμένη στον ναό της Δημοκρατίας να αποφασίζει για την πρόοδο του Έθνους, κι όμως το ανεχτήκατε. Μην βιαστείτε να μου απαντήσετε ότι “αυτούς επιλέγει ο λαός” διότι θα σας απαντήσω ότι αυτούς επιλέγει ο Πρόεδρος του κάθε κόμματος και τους θέτει στην κρίση του κόσμου. Στους Προέδρους σας δεν προβάλλατε ποτέ αντίσταση ακόμη κι όταν στο τιμόνι του κόμματος σας βρέθηκε ο πιο μειονεκτικός και αυτιστικός διάδοχος του πολιτικού πριγκιπάτου, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου.
Θα μπορούσα να αναφέρω με λεπτομέρεια δεκάδες άλλες σκιερές πτυχές του συστήματος όμως είμαι βέβαιος ότι έχετε καθαρή εικόνα σχετικώς. Θα βλέπετε συνάμα ότι οι νέοι και οι ταλαντούχοι αφήνονται στο περιθώριο για να μην “απειλούν” με την ποιότητα τους την κομματική μετριότητα, μάρτυς μου τα ψηφοδέλτια των δύο εκλογικών αναμετρήσεων που προηγήθηκαν. Οι μόνοι “νέοι” ήταν οι γόνοι των παλαιών οικογενειών που βοηθούσαν έτσι στην “ελεγχόμενη ανανέωση” στο πρότυπο της “ελεγχόμενης χρεοκοπίας” του κοινωνικού μας κεφαλαίου. Θα βλέπετε εξάλλου πως οι καλλίτεροι εξ ημών αποδημούν στα φωτισμένα έθνη της Εσπερίας και διακρίνονται μόνο και μόνο επειδή τους δίνονται ίσες ευκαιρίες. Θα βλέπετε πόσο κακό έκανε στην χώρα μου το κόμμα σας, είτε στην πράσινη είτε στην γαλάζια εκδοχή του, διορίζοντας ασύστολα, εμποδίζοντας την επιχειρηματικότητα, απαξιώνοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, αποχαυνώνοντας το δημιουργικό δαιμόνιο του Έλληνα και προσφάτως πληγώνοντας την σχέση μας με την Ευρώπη.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ο πιο αδίστακτος και ο πιο καταστροφικός άνδρας της τελευταίας περιόδου. Μετάλλαξε το κράτος για να το οικειοποιηθεί, έτσι ώστε να κτίσει μια ισόβια εκλογική βάση και σαν οδοστρωτήρας θυσίασε όλες τις εθνικές δυνάμεις για να μετατρέψει την Ελλάδα σε προσωπικό του φέουδο. Γαλούχησε κι άλλες γενιές κι άλλους χώρους κρατώντας την “πατέντα”, με αποκορύφωμα την μετατροπή της αντιπάλου Νέας Δημοκρατίας σε ένα άλλο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αναβίωσε ρεβανσιστικά τον εμφύλιο, δίχασε την ελληνική κοινωνία και με την χυδαιότητα του ρίσκαρε το εγγυημένο ευρωπαϊκό της μέλλον που ξεκίνησε με την ένταξη μας στην Ε.Ο.Κ. Η πορεία της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική αν υπήρχαν πιο ώριμοι και πιο “μεγάλοι” ηγέτες. Η Χρυσή Αυγή, οι ακραίες συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και το Κ.Κ.Ε. δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, το κόμμα σας θα ήταν όντως “σοσιαλιστικό” και η Ν.Δ. όντως “φιλελεύθερη”.
Απαντώντας στο κύριο ζήτημα της επιστολής σας, ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τον “κίνδυνο της κατολίσθησης σε διχαστικές και εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις” είναι η γενιά σας και τα απότοκα του κομματικού σωλήνα -που ξεπροβάλλουν ως κληρονόμοι του προηγούμενου καθεστώτος- να αποσυρθείτε άμεσα και να δώσετε την σκυτάλη στους νέους εκείνους που δεν είχαν καμία ανάμειξη με την διάλυση της Ελλάδας και που αδέσμευτοι μπορούν να ξαναχτίσουν από την αρχή την κοινωνία και το κράτος. Είναι πράγματι ουτοπική η προηγούμενη πρόταση, όμως οι επαγγελματίες της πολιτικής ούτε πείθουν κανέναν (εντός κι εκτός Ελλάδας) ούτε είναι σε θέση να διαχειριστούν την κρίση. Είναι παράδοξο να περιμένουμε ότι αυτοί που μας έφεραν στην καταστροφή μπορούν να μας διασώσουν!
Καταδικάζω την βία σε κάθε της μορφή αλλά βία είναι επίσης τρείς γενιές Παπανδρέου και τρείς γενιές Καραμανλή στη Βουλή με όλες τις ανέσεις που παρέχει ο Νόμος σε αυτούς και στους παρατρεχάμενους τους. Η Δημοκρατία μας θα αναγεννηθεί όταν κάποια τάξη των αρίστων αναλάβει τα ηνία της πολιτικής, όταν άνθρωποι που ομιλούν την ελληνική, που έχουν κανονικές δουλειές, που αγαπούν την Ελλάδα πιο πολύ από τον εαυτό τους, που έχουν ερωτευτεί με όλη τους την καρδιά, που έχουν αρχές και αξίες, ήθος και ψυχική τόλμη, “βγουν μπροστά” και διεκδικήσουν το αύριο. Ακόμη, όταν η Ελλάδα σταματήσει να είναι η χώρα των γερόντων, η χώρα του “έτσι θέλω” και του “ξέρεις ποιός είμαι εγώ”, όταν δηλαδή κάποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος να μιλήσει και να δράσει επίμονα και σθεναρά μέχρι τέλους. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα συμβεί όσο οι Βενιζέλοι θα χτυπούν το χέρι στο τραπέζι με θράσος, σαν να μην ήταν εδώ όταν λεηλατήθηκε η Ελλάδα, σαν να μην είδαν και να μην άκουσαν τίποτα. Κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί όταν ο Αντώνης έχει επαγγελματική προϋπηρεσία δύο χρόνια δουλειάς σε μια πιτσαρία πριν από τριάντα χρόνια, όσο ο Αλέξης και η Αλέκα θα στρίβουν το κέρμα του μέλλοντος στο καζίνο του θράσους, υμνητές του παραλόγου και της σταλινικής παράνοιας!
Θα περιμένω τις απόψεις σας, αν και πιστεύω ότι λόγω θέσης δεν θα συμφωνήσετε σε τίποτα από τα παραπάνω. Εν τούτοις, αν δεν μου δώσετε πειστικές απαντήσεις, θα θεωρήσω ότι η φυσική βία σας ενοχλεί και σας αναγκάζει να διαμαρτυρηθείτε διότι απλώς δεν μπορείτε να την τιθασεύσετε για να συνεχίσετε στον ίδιο ρυθμό και όχι από αληθινή δημοκρατική ευαισθησία. Θέλω όμως να πιστεύω ότι ειδικά στην περίπτωση σας ισχύουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός παλαιού δημοκράτη πολιτικού και όχι ο τυχοδιωκτισμός πολλών αργυρώνητων συναδέλφων σας.
Με εκτίμηση,
Αθανάσιος Γραμμένος
Έφηβος Βουλευτής Β’ Συνόδου (1997)