Η ιστορία είναι αυθεντική και δημοσιοποιείται μετά από προτροπή εκείνου που μου τη μετέφερε για να «γράψουμε κάτι». Συμπολίτης που τυχαίνει να είναι όχι μόνο «σειρά μου» από το σχολείο, αλλά και εντάξει άνθρωπος, μου περιέγραψε το εξής περιστατικό. Πριν λίγες μέρες βρισκόταν σε μια γειτονιά της πόλης όταν άκουσε αποδοκιμασίες και βρισιές να προέρχονται από το κάγκελο ενός σχολείου. Μαζικά, σε βαθμό που του προξένησε το ενδιαφέρον και κινήθηκε προς το μέρος. Εκεί είδε έναν πιτσιρικά με σκυμμένο το κεφάλι και τα χέρια στις τσέπες, να κινείται εκτός του σχολείου και να απομακρύνεται δίνοντας την εικόνα του ντροπιασμένου, από τις βρισιές και τις αποδοκιμασίες παιδιών από το σχολείο.
«Το φοβερό ήταν ότι τα παιδιά που συμμετείχαν σε όλο αυτό ήταν πολλά, πάρα πολλά, δεκάδες. Και το ακόμη πιο φοβερό ήταν ότι σε κοντινή απόσταση ήταν κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία, ελπίζω όχι δάσκαλος», μου είπε ο συνομιλητής μου. Πλησίασε τον πιτσιρικά και τον ρώτησε γιατί γίνεται όλο αυτό. Εκείνος του είπε ότι είναι από μια χώρα των Βαλκανίων(«αυτό εξηγούσε τις κραυγές, έξω ρε παλιο… με κατάληξη την εθνικότητά του, που άκουσα πολλές φορές») και ότι ο βασικός λόγος που δεν πάει πια σχολείο σχεδόν ποτέ πια είναι ότι αυτό γινόταν τακτικά μέχρι που τον κούρασε. Το παιδί μίλαγε άπταιστα ελληνικά, ήταν ντυμένο κανονικά και φαινόταν πανέξυπνο. Δεν ξέρει όμως να γράφει και όπως είπε η οικογένειά του μένει μόλις μερικά τετράγωνα πιο κάτω και δεν έχει συμβεί κάτι που να εξηγεί όλη αυτή τη μανία. Περνάει, δε, κάθε πρωί έξω από το σχολείο για να το βλέπει παρότι ξέρει ότι θα ακούσει διάφορα…
Υπερβολική η ιστορία; Όμως εκείνος που μου τη μετέφερε είναι άνθρωπος που η δουλειά του και μόνο δεν του επιτρέπει να λέει υπερβολές σε τέτοια θέματα. Τον ρώτησα γιατί δεν έκανε τίποτε επί τόπου και μου είπε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί το θέμα. Έκανε μια παρατήρηση για να φύγουν τα παιδιά λίγο πιο πέρα. «Από τη στιγμή που δεν πήγα εκείνη την ώρα να κάνω κάτι και προτίμησα να μάθω από τον πιτσιρικά τι συμβαίνει, θα έπρεπε να μπω μέσα και να είναι ο λόγος μου εναντίον των συγκεκριμένων παιδιών. Άσε που όση ώρα ήμουν εκεί και μιλούσα με το παιδί δεν με ρώτησε κανένας ποιος είμαι και τι κάνω εκεί παρότι έβαλα το αυτοκίνητο δίπλα από το σχολείο σε εμφανές σημείο επιτηδες», ήταν τα λόγια του. Μου ζήτησε να μεταφέρω την ιστορία χωρίς λεπτομέρειες, για το σχολείο και την εθνικότητα του θύματος, μπας και τη διαβάσει κάποιος που ξέρει για τα πρόσωπα που εμπλέκονται και κάνει κάτι.
Μου είπε, ακόμα, ότι αν περάσει στο σύντομο μέλλον από την περιοχή και εξακολουθεί να συμβαίνει το ίδιο «θα πρέπει να κάνουμε κάτι με όποιο κόστος». Προσωπικά θα περιμένω, γιατί ξαναλέω ότι ο συγκεκριμένος φίλος δεν λέει τέτοια πράγματα ούτε από ιδεολογία, ούτε για την προβολή, που σίγουρα δεν τη θέλει με τίποτε.
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
Δυστυχώς, φίλε μου, δεν είναι υπερβολική η ιστορία. Συμβαίνουν συνεχώς παρόμοια περιστατικά κι όχι μόνο από μαθητές. Και δικά μας παιδιά είναι σε άλλες χώρες, πολιτισμένες όμως, και τους φέρονται άψογα. Θα γράψω ένα παράδειγμα. Στο Λονδίνο ( είναι πραγματικότητα αυτό που γράφω ) που υπάρχει ήδη κορεσμός από ελληνικά νιάτα, πηγαίνουν ακόμα Ελληνόπουλα να βρουν δουλειά, δε βρίσκουν και δεν έχουν εισιτήριο να επιστρέψουν. Ξέρεις τι κάνουν οι Άγγλοι? Κάνουν έρανο, μαζί με Έλληνες, μαζεύουν χρήματα για εισιτήρια και τους τα δίνουν να ξαναγυρίσουν στην κόλαση!Γίναμε διεθνώς αξιολύπητοι! Άκου και το άλλο. Αυτοί απ’ τη Ρουμανία που ζούσαν στα κοτέτσια ανάμεσα στα καλάμια πίσω απ’ το σταθμό του τρένου ( εφημερίδα ” Γεγονός ” ), μετά το διώξιμο από εκεί, κάποιοι έμειναν στο Αγρίνιο. Ενοικίασαν σπίτια ( και τι σπίτια! ) και πληρώνουν ενοίκιο και μάλιστα τσουχτερό. Ξέρεις τι απόδειξη τους δίνουν? Μια κόλα χαρτί με συμπληρωμένα στοιχεία και την υπογραφή τους. Έχω κάποιες σε φωτοτυπία. Τι να τις κάνω? Τα παιδιά από εμάς τους μεγάλους διδάσκονται. Οπότε, αυτά που έγραψες – και μπράβο που τα έγραψες – είναι πέρα για πέρα αληθινά. Συγκρίνονται αυτά τα δύο παραδείγματα? Θα γίνουμε εμείς ποτέ πολιτισμένοι???