Τις επόμενες μέρες, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα, αντιπροσωπείες από τις ενώσεις των εφημεριδάδων από όλη τη χώρα θα συναντηθούν με κυβερνητικούς παράγοντες και ειδικά όσους σχετίζονται με τον Τύπο και τα οικονομικά του. Ειδικά οι εκπρόσωποι των εβδομαδιαίων εφημερίδων έχουν τρέξει πολύ γιατί οι δικές τους εφημερίδες έχουν την ιδιαιτερότητα των λιγότερων εκδόσεων αλλά και μια συνεχούς αλλαγής στην ύλη που επιβάλλεται από τις τεχνολογικές εξελίξεις. Παράλληλα υπάρχουν και πολυδιασπάσεις στις τάξεις τους με αποτέλεσμα αυτοί που προσπαθούν να προλάβουν τον αφανισμό να τρέχουν και να μη φτάνουν. Ανάλογες κινήσεις ετοιμάζονται και από τους ιδιοκτήτες των επαρχιακών ημερήσιων εφημερίδων. Μέχρι στιγμής είναι βέβαιο ότι θα βρουν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Σ. Κεδίκογλου αλλά πιθανότατα να φτάσουν μέχρι κάποιον από τους υφυπουργούς του Οικονομικών ή ακόμα και στον Χατζηδάκη του Ανάπτυξης.
Η αλήθεια είναι ότι όσοι έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ και ειδικά οι πιο νέοι, που δεν έχουν στις συνήθειές τους το να διαβάζουν εφημερίδες, αυτά τα ακούνε βερεσέ. 150 απόψεις στο facebook την ίδια στιγμή ή ένα time searing στο twitter είναι όχι μία, αλλά δεκάδες απόψεις οπότε ποιος ο λόγος να διαβάσεις τι λέει ένας αρθρογράφος ή ένας δημοσιογράφος όταν μάλιστα-κατά πάσα πιθανότητα/βεβαιότητα-τα παίρνει από το τραπεζικό σύστημα ή τη μαφία ή από τους εργολάβους… Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν στον έντυπο Τύπο και κάθε μέρα απολύονται φαίνεται η κοινωνία μάλλον να το αντιμετωπίζει με μια χαιρεκακία και με ένα “ας πρόσεχαν να μην είναι ρουφιάνοι” στο στόμα. Σε αυτό φυσικά δεν φταίει η κοινωνία που ήδη αντιλαμβάνεται ότι τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και στην blogόσφαιρα ή στα χιλιάδες ενημερωτικά site που υπάρχουν.
Ο έντυπος Τύπος πέρασε και αλλού μεγάλη κρίση(Αμερική, Αγγλία) αλλά περιέργως επιβίωσε ο επαρχιακός γιατί οι άνθρωποι ήθελαν να μαθαίνουν από τους συντοπίτες τους τι τρέχει. Περισσότερο, δε, επιβίωσαν τα εβδομαδιαία έντυπα που είχαν γνώμη και ανάλυση σαν συμπλήρωμα στην ταχύτατη ενημέρωση από τα ηλεκτρονικά μέσα που έχουν υποσκελίσει και την τηλεόραση, η οποία επίσης μεταλλάσσεται. Στην Ελλάδα που όλοι μισούν όλους ταυτόχρονα, αφού δεν φαίνεται από κάπου ελπίδα και έμπνευση, ο έντυπος ειδικά τοπικός Τύπος φορτώνεται και όσα δεν έκανε. Επειδή, λοιπόν, δεν θα μάθουμε τώρα για το πόσο “πυλώνας της δημοκρατίας είναι η δημοσίευση” και πόσο πρέπει να στηριχτούν τα τοπικά ΜΜΕ γιατί ξέρουν (αλλά και κουκουλώνουν) τα πράγματα καλύτερα. Και επειδή όλοι ξέρουν ότι υπήρξε ένα τρελό πάρτυ και στα ΜΜΕ με πηγές εισοδήματος που δεν είχαν να κάνουν με την ποιότητα ή τη μαχητικότητα τους, πρέπει να προτείνουμε κάτι.
Ο γράφων λοιπόν πιστεύει ότι υπάρχει ένας μονόδρομος: Οι συνεργασίες. Οι συγχωνεύσεις που θα φέρουν κόψιμο εξόδων και γενικότερο συμμάζεμα, αλλά και που θα δημιουργήσουν ισχυρότερα μέσα, με εργαζόμενους που θα πληρώνονται από εργοδότες που θα μπορούν να απευθυνθούν σε μια αγορά που στενάζει και δεν μπορεί να συντηρεί έναν κατακερματισμένο χώρο. Αλλά και που θα μπορούν να “φοβούνται” οι κρατούντες γιατί θα έχει κοινό και αντίκτυπο ότι γράφεται και δημοσιεύεται. Τώρα γιατί αυτό έφτασε ένας ολόκληρος χώρος στο παρά 5 και ακόμα δεν το έχει βάλει μπροστά μάλλον εξηγείται από την αντίστοιχη συμπεριφορά και των υπολοίπων επαγγελματικών κλάδων. Μάλλον έχουν όλοι στο μυαλό τους εποχές που δεν πρόκειται να ξανάρθουν…
Γ.Σ.