Πραγματική επανάσταση στην Παιδεία. Τρεις σχολές μηχανικών αποφάσισαν να κάνουν μάθημα! Οι ίδιοι οι φοιτητές, όχι κάποιος που δίνει εντολή, κάποιος κρατικός λακές…Ενώ σε δυο ιδρύματα( ή πάμε και για άλλο;) τους διοικητικούς υπαλλήλους αντικατέστησαν φοιτητές στην…περιφρούρηση και την απαγόρευση των μαθημάτων.
Αλλά άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί μπαίνουν στη διαδικασία του ΑΣΕΠ, προφανώς βιαστικά και χωρίς αληθινή αξιολόγηση. Και, ναι, ας παραβλέψουμε ότι, συχνά, ο τρόπος που «έμπαιναν» ήταν ως βοηθοί κάποιου ερευνητή και μετά μέσα από τις γνωστές μονιμοποιήσεις. Ας πούμε ότι όλο αυτό είναι ψέμα και ότι κανένας δεν πρέπει να χάνει τη δουλειά του.
Τόσες συλλογικότητες και ενώσεις κάθε μέρα που κόπτονται για τη δημόσια και δωρεάν(εδώ γελάνε) Παιδεία δεν είναι παράξενο που δεν βρίσκουν κάτι το…παράξενο στην Παιδεία μας, παρά μόνο το Μνημόνιο και τους λακέδες του;
Μήπως η ανάλυση ότι «θέλουν να αλώσουν την δημόσια Παιδεία για να γεμίσουν με ιδιωτικά ιδρύματα» χωλαίνει στο απλό γεγονός ότι ιδιωτικά Πανεπιστήμια δεν ανοίγουν, ενώ θριαμβεύει η μαύρη φροντιστηριακή εκπαίδευση; Θα μου πεις παλεύουν οι άνθρωποι για να προλάβουν τις αρνητικές εξελίξεις.
Και όχι μόνο οι εκπαιδευτικοί και οι διοικητικοί και κάποιοι πρυτάνεις αλλά και συλλογικότητες όπως π.χ. η Ένωση Γονέων που δεν έχει κάποιο θεσμοθετημένο ρόλο και δεν είναι κάποιο σωματείο. Γονείς που έχουν φτιάξει ένα σύλλογο είναι και, επειδή είμαστε μια οικογένεια, τα τοπικά ΜΜΕ προβάλουν ακόμα και τις αρχαιρεσίες του συλλόγου, όπως προβάλλουν κάθε εκλογές και κάθε δελτίο τύπου κάθε συλλόγου που θέλει να ακουστεί η φωνή του. Θέλω να πω πρόκειται για γονείς που έχουν συγκεκριμένη θεώρηση για το πώς πρέπει να είναι η εκπαίδευση και θέλουν αποκλειστικά δημόσια εκπαίδευση, ενώ όπως λένε στόχο έχουν να κινητοποιήσουν τους συλλόγους γονέων που υπάρχουν στα σχολεία. Δεν πρόκειται για συνδικαλιστές γονείς δηλαδή, τη γνώμη τους λένε για ένα θέμα που τους έκανε να φτιάξουν ένα σύλλογο, όπως κάποιος φτιάχνει ένα σύλλογο γιατί τον νοιάζει η ειρήνη ή η προστασία του περιβάλλοντος.
Πως το συμπέρασμα πάντα είναι ότι φταίει η κρίση, η υποχρηματοδότηση, οι δανειστές και όσοι θέλουν να μορφώνονται μόνο οι πλούσιοι; Δεν υπάρχουν κακώς κείμενα; Δεν υπάρχουν εξοργιστικές δυσλειτουργίες; Πως και δεν μιλάει κανείς γι’ αυτές; Από αγάπη για τα παιδιά και το σχολείο αποκρύπτονται νοοτροπίες που μόνο συντεχνιακές είναι;
Κάθε τόσο κι ένα δελτίο τύπου, μια καταγγελία που είναι θεμιτή για να υπενθυμίζεται στο κράτος τι ξεχνάει. Αλλά ποτέ καμιά παρατήρηση για δομικά προβλήματα και λογικές συντεχνιακές; Το αν μπορεί ένα σχολείο να λειτουργεί με 8 καθηγητές όταν πριν 3 χρόνια είχε…60 είναι αντικείμενο μόνο καταδίκης των περικοπών ή μήπως και ένας προβληματισμός για την υπερβολή που μας έφτασε να μη λειτουργεί τίποτε παρά μόνο με πακτωλούς χρημάτων που δεν τα βγάζουμε εμείς;
Πως δεν ασχολείται κανένας με τα Πανεπιστήμια που έχουν 300 άτομα οικονομική υπηρεσία; Αν πούμε ότι το δικό μας Πανεπιστήμιο έχει έλλειψη στην οικονομική του υπηρεσία σημαίνει ότι πρέπει να μείνουν και οι παραπάνω 300 λες και είναι το λογιστήριο του Κράτους;
Πως δεν βγαίνει μία(όχι δύο, μία) ανακοίνωση για την καταγγελία ότι εκατοντάδες διοικητικοί υπάλληλοι (και στα ιδρύματα που τώρα είναι από κατάληψη) έχουν το ίδιο επώνυμο; Ξέρει κανείς τι σημαίνει ενδογαμία στα ιδρύματα; Ξέρει κανείς το ρόλο των κομμάτων στο χάλι που φτάσαμε ή μήπως δεν θυμάται κανείς τη Μαριέτα Γιαννάκου που την διέσυραν στους τοίχους, γιατί πήγε να το αλλάξει όλο αυτό, και σήμερα την ξαναθυμούνται και της κάνουν συνεντεύξεις;
Κανείς σοβαρός άνθρωπος δε αρνείται ότι η Παιδεία είναι το κριτήριο της ύπαρξης ενός λαού και ενός κράτους. Όταν κόβεις από την αληθινή Παιδεία κάνεις έγκλημα. Αλλά αυτό που έχουμε εμείς είναι αληθινή Παιδεία και λύνεται μόνο με βουνά από λεφτά δανεικά;
Υ.Γ. Ο Καζαντζάκης, όπως μου θύμισε ένα σχόλιο, είπε «ευτυχία είναι να κάνεις το χρέος σου”. Μεγάλη κουβέντα σε μια χώρα με δυστυχισμένους ανθρώπους. Γιατί πρέπει να το βρεις πρώτα το χρέος σου.
Γ.Σ.