Ως μία από τις πλέον κακές σελίδες της ιστορίας του Παναιτωλικού λογίζεται η χρονιά που έφυγε . Το 2012 επεφύλαξε στους φιλάθλους του αγρινιώτικου συλλόγου αλλά και στην ίδια την ομάδα πολλές δυσσάρεστες εκπλήξεις με ανατροπές, πισωγυρίσματα, διχόνοιες, γκρίνιες και φυσικά τον οδυνηρό υποβιβασμό της ομάδας στη Β΄Εθνική.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της χρονιάς που μας αφήνει, φέρνω στη μνήμη μου το τέλος της περσινής χρονιάς του 2011. Ο Παναιτωλικός μόλις έχει προκριθεί μέσα στο Αλκαζάρ εις βάρος της Λάρισας μετά από μια διαδικασία θρίλερ και το Τσενάμο να αποκορύει το τελευταίο πέναλτι δίνοντας το έναυσμα για πανηγυρισμούς στην ομάδα του Αγρινίου. Αλήθεια, ποιος θα το φανταζόταν ότι μετά από εκείνη τη βραδιά στον τελευταίο αγώνα του 2011 όλα όσα θα ακολουθούσαν θα ήταν ότι χειρότερο για τον Παναιτωλικό;
Με τον «Τίτορμο» να βρίσκεται κάπου στα μισά του βαθμολογικού πίνακα στο πρωτάθλημα της Super League έχοντας μια άκρως ικανοποιητική παρουσία, όποιον και αν ρωτούσες για το μέλλον της ομάδας και του πού βλέπει να καταλήγει η σεζόν, πιο πολύ για ευρώπη θα σου μιλούσε παρά για οτιδήποτε άλλο. Αν μάλιστα έλεγες πριν ακριβώς ένα χρόνο σε κάποιο φίλαθλο του Παναιτωλικού ότι στο τέλος του 2012 η ομάδα θα βρισκόταν στη Β΄Εθνική καταλαμβάνοντας μάλιστα την έβδομη θέση και έχοντας ήδη αποκλειστεί από ομάδα κατώτερης κατηγορίας στο κύπελλο, τότε σίγουρα θα σε περνούσε για τρελό! Να που όμως συνέβη.
Το…ματσάκι γυρίζει λέει η γνωστή διαφήμηση αλλά εδώ δε μιλάμε για ένα απλό ματσάκι, μιλάμε για ένα παιχνίδι που κυριολεκτικά χάθηκε η μπάλα και το μέτρο. Και όλα αυτά μέσα στο 2012.
Ψάχνω να βρω κάτι θετικό για τα «καναρίνια» της σεζόν που φεύγει και πραγματικά δυσκολεύομαι πάρα πολύ. Λες και κάποιοι..καταράστηκαν τον Παναιτωλικό και οι κατάρες τους έπιασαν τόπο που αρχής γενομμένου του 2012, όπου ότι και να γινόταν στην ομάδα πήγαινε στραβά.
Γκίνια. Ξεκίνησε από το ματς με τον Παναθηναϊκό. Εκεί που έχεις το τρίποντο στην αγκαλιά σου και ο αντίπαλος παίζει με δέκα, τσουπ, 1-1 στα χασομέρια… Και από εκεί ξεκίνησε ο κατήφορος. Με το ένα κακό αποτέλεσμα να διαδέχεται το άλλο. Με την ομάδα να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Και όταν προσπάθησε να το κάνει πάλι..κατάρες και μάγια! Στο ματς με τη Δόξα στο Αγρίνιο. Ταφόπλακα ήταν εκείνο το ματς. Ψυχολιγική.
Δίσεκτο το έτος που μας άφησε και τελικά αφού ακόμη δε μπορώ να εξηγήσω τα..παναιτωλικά φαινόμενα και έτσι όπως εξελίχθηκαν, εκεί καταλήγω. Γιατί, δεν ήταν τελικά τόσο ο υποβιβασμός όσο οι παρενέργειες και τα σημάδια που άφησε. Σημάδια και πληγές που ακόμη και σήμερα υπάρχουν και γιατρειά δεν έχουν βρει.
Προληπτικός γίνομαι αλλά τα τόσα πολλά αυτογκόλ που μπήκαν από όλους και οι τάσεις αυτοκαταστροφής που έδειξε ο σύλλογος μέσα σε μια χρονιά μου μοιάζουν πολύ παράξενα για να τα χωνέψω και να τα αποδεχθώ.
Ναι μεν απειρία. Ναι μεν εγωϊσμοί. Ναι μεν αστοχίες. Ναι μεν ατυχίες. Ναι μεν κατεστημένο (για να μην ξεχάσω και τις περίεργες έως κακές διαιτησίες του β’ περσινού γύρου). Τελικά, μούτζωμα!
Δε γίνεται δηλαδή όσα λάθη και όσα στραβά δεν έγιναν όλες τις προηγούμενες χρονιές να γίνουν σε μια. Και όλα μαζεμένα. Πρέπει να.. προσπαθήσεις πάρα πολύ σα σωματείο για να κάνεις τόσες γκέλες απανωτές που να σε φέρουν εδώ που έχει έρθει σήμερα ο Παναιτωλικός. Να κυνηγάει το..αυτονόητο. Την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία που με τα σημερινά δεδομένα (αγωνιστικά και οικονομικά) των υπόλοιπων ομάδων θα έπρεπε να μοιάζει ως δεδομένη. Κι όμως δεν είναι.
Το ντόμινο της καθίζησης του Παναιτωλικού που ξεκίνησε με το..καλημέρα του 2012 σταματημό δεν είχε και το πισογύρισμα ήταν τεράστιο, σε μια χρονιά που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.
Από γεμάτες εξέδρες και πραγματικό γήπεδο γιορτή, σε μισοάδειο γήπεδο. Από παλμό και φωνή στο πέταλο σε υβριστικά συνθήματα και αποδοκιμασίες. Σε ένα πέταλο χωρίς καθίσματα…Γιατί το είδαμε και αυτό. Μόνο που δεν το γκρέμισε ο Κωστούλας αυτό που ο ίδιος με αγώνα και θυσίες είχε φτιάξει.
Γνωστή η κατάσταση, γνωστά και τα γεγονότα. Το φρεσκάρισμα όμως της μνήμης είναι απαραίτητο για να μην επαναληφθούν τα ίδια και στην πορεία. Μέσα σε μια χρονιά που αφήνει πίσω της μια μεγάλη πληγή που δε λέει να κλείσει. Τη γνωστή κόντρα θύρας 6 και διοίκησης.
Έστω ότι ένας υποβιβασμός είναι θεμιτός για μια ομάδα που δεν είχε την πείρα να διαχειριστεί καταστάσεις στη μεγάλη κατηγορία. Η κόντρα όμως που ακόμη μαίνεται δε μου μοιάζει καθόλου θεμιτή. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πληγή που αφήνει πίσω της η χρονιά των…μάγια! Και μπορεί αυτοί να πέσανε έξω τελικά στις προβλέψεις τους για τη συντέλεια του κόσμου, παρά λίγο όμως να πέσουνε μέσα σε μια άλλη συντέλεια. Αυτή του Παναιτωλικού. Δε λέω, καμία συντέλεια δε θα μπορούσε να γίνει στον Παναιτωλικό μέσα σε μια χρονιά, πόσο χειρότερα όμως θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί τα γεγονότα; Δε νομίζω και πολύ.
Κάποια πράγματα θεωρούνται από κάποιους (ίσως και από μένα) κισμέτ, γραφτό να γίνουν δηλαδή. Ίσως τελικά και στην οικεγένεια του Παναιτωλικού ήταν γραφτό να γίνουν όλα όσα έγιναν φέτος. Για γνώση και..συμμόρφωση; Για αλλαγή πορείας; Για να χαμηλώσουν κάποιες μύτες που απότομα είχαν ψηλώσει; Δεν ξέρω. Ίσως λίγο απ΄όλα. Πιθανότατα και κάτι άλλο που δε μπορώ εγώ να σκεφτώ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο κακή και…μουτζωμένη ήταν η χρονιά που εκπνέει, άλλο τόσο και περισσότερο διδακτική έγινε.
Να φύγει και να μην ξανάρθει τέτοια χρονιά για τον Παναιτωλικό. Στον…αγύριστο να πάει! Αρκεί αυτοί που έπρεπε, να πήραν το μάθημά τους. Είτε εντός είτε εκτός αγωνιστικού χώρου.
Ελπίζω το 2013, έστω κι αν τελειώνει σε..13, να αποδειχθεί πιο γούρικο και πιο ευχάριστο για όλους. Για να ξαναζήσουμε στιγμές Μάη 2011… Όλοι μαζί.
Καλή χρονιά!
Perry