Άλλη μια κουβέντα στην Ελλάδα γίνεται με το γνωστό τρόπο, με τα μαλλιά στη γλώσσα και σε τοπικό αλλά και σε πανελλήνιο επίπεδο. Μιλάμε για το θέμα της αίτησης αναστολής έκτισης της ποινής του Σάββα Ξηρού που έγινε άλλο ένα πεδίο για να τραβάνε από δω και από κει το σκοινί οι ομάδες παραγωγής προπαγάνδας ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι τα πράγματα είναι απλά: Με την υγεία ενός ανθρώπου που μέσα στη φυλακή δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί η παγκόσμια πρακτική είναι ότι αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να πάψεις να τον έχεις σε έναν χώρο τιμωρίας, μια και ήδη τιμωρείται από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Υπ’ αυτή την έννοια το δίκιο το έχουν όσοι λένε ότι μια δημοκρατία δεν μπορεί να εκδικείται και σε αυτή τη βάση άλλωστε για την περίπτωσή του έχει αποφανθεί και διεθνής οργανισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Φυσικά ο Σάββας Ξηρός έχει φάει κάποιες φορές ισόβια για συμμετοχή, μεταξύ άλλων και σε δολοφονίες. Δεν έχει εκφράσει κάποια μεταμέλεια και δεν έχει ζητήσει να αποφυλακιστεί βάση αθώωσης, για ιδεολογικούς λόγους. Για την περίπτωσή του έχουν αρθρογραφήσει άνθρωποι που είναι ξεκάθαρο ότι δεν ζητάνε ανθρωπισμό αλλά δικαίωση του αγώνα του. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας άλλης συζήτησης.
Κατά την προσωπική μου άποψη υπάρχει μια μεγάλη υποκρισία. Πολλοί από όσους προβάλουν ανθρωπιστικούς λόγους για την αναστολή έκτισης της ποινής του(εγκρίθηκε ένας μήνας σε οφθαλμολογική κλινική από το δικαστήριο)δεν λένε ότι ανήκουν στο σημαντικό εκείνο κομμάτι της κοινωνίας που θεωρεί ότι η 17Ν δεν έκανε κάτι κακό, αντίθετα διεξήγαγε έναν καλό αγώνα. Και πολλοί από όσους υπενθυμίζουν ότι επί της ουσίας δολοφονούσε κόσμο είναι διατεθειμένοι να ξεχάσουν ότι αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει πια και έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, παρότι το κράτος ακόμα να επικυρώσει κάτι τέτοιο.
Προσωπικά και από τους δύο προτιμώ εκείνους που ανοιχτά στην κοινωνία λένε ότι πρέπει να απελευθερωθεί γιατί δεν έκανε τίποτε κακό, κάθε άλλο. Είναι, τουλάχιστον, ευθείς και σαφείς, αν και δεν ξέρω πως θα κριθώ εγώ που πιστεύω ότι το σωστό είναι να νοσηλεύεται, πια, χωρίς να πιστεύω ότι ήταν κάποιος καλός αγωνιστής, αλλά ένας δικαστής με όπλο.
Αυτό που με ενοχλεί είναι εκείνοι που δεν λένε ευθέως το πιστεύω τους και κρύβονται πίσω από αστικές συμβάσεις, διεθνείς αποφάσεις και νομικούς όρους. Το μόνο καλό με την απόφαση για τον ένα μήνα σε νοσοκομείο είναι ότι θα εξεταστεί και θα διαπιστωθεί η ακριβής κατάσταση της υγείας του ώστε να ξέρουμε από γιατρούς και όχι από επικοινωνιολόγους για πόσο μεγάλη βλάβη μιλάμε. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Παττακός ελευθερώθηκε το 1990 γιατί είχε «κάτι πολύ σοβαρό» και έφτασε 100 χρονών. Τότε ήταν αντίστροφες οι κατηγορίες γιατί οι σημερινοί ανθρωπιστές δεν είχαν πειστεί ότι είχε τίποτε. Άλλωστε δεν θυμάμαι ποτέ κανένα «χώρο» να ζητά την απελευθέρωση του «εχθρού» του.
Εν ολίγοις, να πούμε όλοι αυτό που θέλουμε να πούμε και να μην κρυβόμαστε.
Γ.Σ.