Πολύ κουβέντα γίνεται αυτές τις μέρες, πέραν των επικεφαλής των αυτοδιοικητικών συνδυασμών, και για τα στελέχη που θα «κατέβουν» ή όχι. Για τα παλιά και για τα καινούρια. Για το που θα βρουν κόσμο για να ψηφοδέλτιά τους οι υποψήφιοι. Είναι αρκετοί που το σκέφτονται ενώ αναμένεται να απαντηθεί και αν άνθρωποι που έχουν μια παρουσία στα κοινά εκτός δήμου θα βρουν χώρους να εκφραστούν.
Προσωπικά, αν είχα την παραμικρή ανάμιξη με την αυτοδιοίκηση με όλα αυτά που είδαν τα μάτια μας εδώ και 4 χρόνια θα είχα μεγάλο προβληματισμό αν αξίζει τον κόπο. Αν είχα την κάψα-γιατί είναι άλλο πράμα να διοικείς στην πόλη και το χωριό και άλλο να κάνεις επίδειξη γραβάτας στη Βουλή ψευτονομοθετώντας-θα ζύγιζα σοβαρά αν το καλύτερο είναι να αφήσεις όσους κρίνουν να αναλάβουν όλο το βάρος, έστω και τώρα που τα πράγματα είναι πιο στρωμένα από ότι πριν 3 χρόνια. Την απάντηση την ξέρω βέβαια, αλλά δεν συμφωνούν όλοι μαζί μου.
Πολλοί είναι εκείνοι που έφαγαν το πακέτο και είναι διατεθειμένοι να το ξαναπαλέψουν, άλλοι είτε κουράστηκαν από διάφορα που έζησαν ή έχουν σοβαρές επιφυλάξεις για το τι είναι σωστό να στηρίζεις πολιτικά πλέον. Οι απόψεις άλλωστε και οι κοσμοθεωρίες δεν είναι σαν βαριά κληρονομική νόσος να την κουβαλάς μια ζωή και όταν τα πράγματα δεν πάνε βάση αυτών να καταγγέλλεις τα πάντα, αλλά όταν κάπου πετυχαίνεις και τίποτε να λες «δικαιώθηκα».
Δεν πρέπει να παρεξηγείται κανένας λοιπόν μετά από θυελλώδεις συνεδριάσεις με κόσμο που ήταν οργισμένος μέσα κι έξω από το δημοτικό συμβούλιο, με το ερώτημα «ποιος φταίει» να έχει πολλές απαντήσεις, με τον αέρα να είναι απειλητικός αλλά να πρέπει να γίνει σεβαστή η δημοκρατία, με τους πόρους κομμένους και με αρμοδιότητες και ευθύνες όπου βάλεις την υπογραφή σου, είτε είσαι αρχή είτε αντιπολίτευση. Αλλά και με το κράτος να σε έχει αφήσει-δημοτική αρχή και αντιπολιτεύσεις-να πάρεις αποφάσεις να ανακουφίσεις τον κόσμο, έναν κόσμο που πριν δυο χρόνια έβλεπε ότι όλα έχουν χαθεί και καταρρέουν τα πάντα.
Ναι, πρέπει να έρθουν και νέοι άνθρωποι στα πράγματα και κυρίως εκείνοι που νιώθουν να μην εκφράζονται από όσα συμβαίνουν. Ναι, να μείνουν στην άκρη όσοι δεν είναι κατασταλαγμένοι. Και ναι, πρέπει να αποδοθεί και η πίστωση σε εκείνους που θέλουν να το παλέψουν.
Αλλά να θυμούνται όλοι ότι ειδικά τη διετία 2011-2012 φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού…
Γ.Σ.