Δεν ξέρω αν ρωτήσατε κανέναν σουβλατζή ή κανέναν με φαγάδικο εν γένει πως είδε τα προχτεσινά δρώμενα στο κέντρο της πόλης με τα σουβλάκια που ψήνονταν σε κάθε είδος μαγαζιού αλλά και το μεσημεριανό γλέντι που έχει πλέον καθιερωθεί παρότι δεν έχει και μεγάλη ιστορία. Μπορεί πλέον να χορεύει κόσμος στους δρόμους την Τσικνοπέμπτη αλλά πριν από δέκα χρόνια ακριβώς τα μαγαζιά που έψηναν στο δρόμο ήταν… δύο(αρ.2). Τυχαίνει να γνωρίζω τους μαγαζάτορες που έκαναν το σκηνικό, γι’ αυτό το ξέρω με ακρίβεια.
Επανερχόμαστε. Δεν ξέρω αν ρωτήσατε κανέναν προμηθευτή τέτοιων μαγαζιών για την επόμενη μέρα επίσης. Θα σας έλεγε ότι ταβέρνες και φαγάδικα παρήγγειλαν ελάχιστα πράγματα την επόμενη μέρα γιατί το βράδυ δεν είχαν δουλειά. Γιατί; Πολύ απλά ο κόσμος έφαγε τσάμπα έξω από τις αυτοσχέδιες ψησταριές και το βράδυ δεν πολυβγήκε με αποτέλεσμα να πάνε και οι πωλήσεις ανάλογα. Οι, δε, μαγαζάτορες αυτού του αντικειμένου(αλλά και οι κάβες) θα σας πουν ότι φέτος η Τσικνοπέμπτη το βράδυ ήταν μια καταστροφή πραγματική και πως από το απόγευμα είχαν τη λιγότερη δουλειά! Ίσως όχι όλοι, διότι ακόμη και στις χειρότερες μέρες κάποιοι δουλεύουν και δεν είναι της παρούσης να πούμε ποιοι.
Είναι όμως εντυπωσιακό ότι ακόμα και για ένα έθιμο που το ψάχναμε χρόνια-γιατί δεν είχαμε καρναβάλι και άρα ούτε διάθεση για προεόρτια-αλλά τελικά αυτό το έθιμο κάποιους έριξε έξω. Μην νομίζετε ότι αυτό συμβαίνει μόνο εδώ. Για παράδειγμα στην Ξάνθη που πλέον έχουν από τα πιο δυνατά και εμπορικά 10ήμερα Αποκριών στη χώρα υπάρχουν παράπονα από κατοίκους της παλιάς πόλης για τις αυτοσχέδιες ψησταριές και την τσίκνα, υπάρχουν παράπονα από τον μεγαλύτερο Πολιτιστικό Σύλλογο της πόλης που κάνει λόγο για «πανηγύρι της κακιάς ώρας» και υπάρχουν και παράπονα από μαγαζάτορες για το τσάμπα. Στο Μεσολόγγι υπάρχουν χρόνια παράπονα από τα ουζερί και τα ταβερνάκια του κέντρου «γιατί ψήνουν σουβλάκια στο δρόμο οι φούρνοι»…
Ασφαλώς για τον γράφοντα, που δεν έχει μαγαζί, είναι κέρδος και το τσάμπα σουβλάκι στο δρόμο αλλά και η πόλη που στήνει ένα αυθόρμητο γλέντι. Δεν μας περισσεύουν κάτι τέτοια… Παρόλα ταύτα είναι αξιοσημείωτο ότι ακόμα και πάνω στη γιορτή μας ρέπουμε προς την υπερβολή. Ρωτώντας φίλους με μπαρ και φαγάδικα μου είπαν ότι οι καφετέριες καλό θα ήταν να ψήνουν για τους πελάτες τους αφού θέλουν συμμετέχουν σε κάτι τέτοιο κι ότι σε τελική ανάλυση αποκλείεται να βγήκε κέρδος από όλα αυτό. Ναι, αλλά ποιος είπε ότι τα…γεγονότα έγιναν για το κέρδος. Πιο πολύ κάτι τέτοια καθιερώνονται σαν παρακαταθήκη επαφής με τον κόσμο για τον υπόλοιπο χρόνο.
Κοινώς σε άλλο ένα θέμα όλοι έχουν δίκιο. Νομίζω, δε, ότι και σε αυτό το ζήτημα η απάντηση είναι το μέτρο. «Η ποσότητα πρέπει να αντιστοιχεί στο κάθε μαγαζί. Το κέρασμα δεν μπορείς να το απαγορεύσεις αλλά αν αυτό γίνεται κάθε χρόνο θα πρέπει τα φαγάδικα το βράδυ και την επομένη να έχουν αργία», μας έλεγε επαγγελματίας.
Και γιατί να μην στίψουν όλοι το μυαλό τους πώς να συμμετάσχουν κι ας κλείσουν όποτε κλείσουν, είναι μια απορία που γεννιέται. Γιατί να μην κοιτάξουμε να το μεγαλώσουμε το φαινόμενο αφού παίρνει έκταση αλλά σκεφτόμαστε πώς θα μπουν περιορισμοί; Γιατί να μη γίνει στο φινάλε «φεστιβάλ κρέατος» με προσφορές και συμμετοχή από όλους; Ειδικά στο νομό με τα περισσότερα σφάγια στην Ελλάδα;
Δεν είναι εύκολο και ίσως η φετινή χρονιά να βγήκε φύρα. Αλλά έτσι είναι οι αλλαγές, έχουν κόστος για κάποιους αρχικά και μετά όλοι το παιδεύουν να «βγάλουν» από αυτές. Με λίγα λόγια και στο θέμα τις τσίκνας ζούμε τις ωδίνες μας καινούριας οικονομίας και νοοτροπίας που θα έρθει να αντικαταστήσει την μακαριότητα μιας εποχής που τα λεφτά ήταν εύκολα και τα χάλαγες όσο εύκολα τα έπαιρνες…
Υ.Γ. Όχι η φωτογραφία δεν είναι από τα μέρη μας.
Γ.Σ.