Παρά τον κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού και την έντονη αναζήτηση του «νέου» (που θα αντικαταστήσει, τρόπον τινά, το «παλιό), και θα σημάνει την αρχή μιας «νέας μεταπολίτευσης» για τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, ένα είναι προφανές : ο «παλαιοκομματισμός» , -αυτή – τούτη η διαχρονική, διακομματική και διαπολιτική πληγή -, έχει διαποτίσει τόσο πολύ και τόσο βαθιά τον πολιτικό πολιτισμό και συμπεριφορές της χώρας, ώστε, σχεδόν να απαγορεύει στις, εκάστοτε, και, άρα, στις σημερινές κοινωνικοπολιτικές εφεδρείες της, να εκφραστούν με αυθεντικό τρόπο και να προτάξουν επιχειρήματα και λύσεις πάνω στα «πραγματικά ζητούμενα» και «ζητήματα» της χώρας.
Θα χρειάζονταν πρώτα να γίνει μια «ελληνική πολιτιστική επανάσταση» (στα πρότυπα, ενδεχομένως, της Κινεζικής πολιτιστικής επανάστασης) για να εκφραστούν κάποια στιγμή με τις σωστές αντιστοιχίες αυτές οι δυνάμεις, αλλά, καθώς αυτό δεν έχει συμβεί στα τελευταία διακόσια χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας (!), δεν θα συμβεί ούτε τώρα. Τώρα, άλλωστε, είναι η «ώρα της Ευρώπης» και το παίγνιο αρχίζει να αλλάζει μορφές : να γίνεται, κυρίως, υπερεθνικό.
Ο «παλαιοκομματισμός», λοιπόν, -ο δεξιόστροφος, ο αριστερόστροφος, αυτός που κλίνει προς το Κέντρο ή και όλοι μαζί όταν συντείνουν σε ένα λαϊκισμό χωρίς αρχή, μέση και τέλος-, αποτελεί τον κυρίαρχο αποτρεπτικό παράγοντα και συντελεστή, ώστε, οι υγιείς εφεδρείες της ελληνικής ενδοχώρας, να ανευρεθούν, να συμμετάσχουν, να διασπαρθούν και να εκφραστούν παραγωγικά μέσα στο υφιστάμενο ή το αμέσως επόμενο πολιτικό σκηνικό.
Ως εκ τούτου, αυτό – τούτο το ίδιο το πολιτικό σκηνικό θα αναδιπλώνεται με τις ίδιες ή περίπου ίδιες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα, ήγουν, συντηρητικά, εφόσον, στην ουσία του η δομή θα παραμένει η ίδια. Έτσι, κάθε προσπάθεια για το «καινούργιο» θα πέφτει στο κενό ή στην καλύτερη περίπτωση θα δέχεται τέτοιες και τόσες σοβαρές αμφισβητήσεις μέχρις ότου εμπλακεί κι αυτό θανάσιμα στο γνωστό «φαύλο κύκλο», προκειμένου, απλά και μόνο για να αποδείξει ότι δεν είναι το κακό τέρας! Οπωσδήποτε, μια συζήτηση σαν κι αυτή που έχουμε ανοίξει εδώ, μπορεί να καταλήξει και απολιτική, καθώς, πολιτικά όροι σαν το «παλιό» και το «καινούργιο» δεν υφίστανται : η πολιτική είναι οργανωμένο ρεαλιστικό παιχνίδι και έχει αναφορά στις συγκρούσεις και τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων και τάξεων που, ως γνωστόν, μεταβάλλονται apriori.
Όθεν, μένει να παρακολουθήσουμε την επαληθευτική κλιμάκωση της παλιάς, ωστόσο, επίκαιρης ανάλυσης (και της στήλης), ότι η όποια «νέα μεταπολίτευση», δηλαδή, η αποσύνθεση του παλιού σκηνικού και η παράλληλη ανασυγκρότηση και ανασύνθεσή του σε κάτι «νέο», θα προέλθει με βάση τη διασπορά του υπάρχοντος (ή αυτού που θα επιβιώσει) προσωπικού, τόσο, του ΠΑΣΟΚ που υπήρξε το κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο της μεταπολίτευσης, όσο, και της Νέας Δημοκρατίας που, αφενός, άνοιξε αυτή τη περίοδο κάνοντας τις στρατηγικές επιλογές για την πορεία της χώρας και, αφετέρου, συνακολούθησε σε «καπρίτσια» και «γινάτια» το ΠΑΣΟΚ, αφαιρώντας, έτσι, εκ των πραγμάτων, το δικαίωμα στην «γνήσια αντίθεση», την «πραγματική σύγκρουση» και, τελικά, την «γόνιμη σύνθεση» που θα τροφοδοτούσε το αστικό κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι με χρήσιμους νέους θεσμούς : με νέα νοήματα και περιεχόμενα που ενδεχομένως να έβαζαν φραγμό στην γενική ολίσθηση που μας οδήγησε εδώ που μας οδήγησε.
Αναμένοντας αυτή – τούτη την επαληθευτική κλιμάκωση που, μάλλον, δεν θα αργήσει και πολύ (βλ. κοντά είναι οι ευρωεκλογές και η αμέσως επόμενη (αυτών) περίοδο), θα θέλαμε να τονίσουμε και να συμβουλεύσουμε άπαντες τους υπηκόους και δη τους νέους υπηκόους της χώρας να θωρακιστούν με ψυχραιμία και δύναμη. Διότι, αυτά που θα δούμε , λίαν συντόμως, μπροστά μας ξεπερνούν κατά πολύ ακόμη κι αυτόν – τούτον το κλασικό ιστορικό «παλαιοκομματισμό» της χώρας που, όντως, άφησε εποχή : μετά το πρωτογενές πλεόνασμα που (παλαιοκομματικά), ήδη μοιράζεται στους έλληνες, ακολουθεί η (παλαιοκομματική), έξοδος στις διεθνείς αγορές (!) και η, εξίσου (παλαιοκομματική), αμφισβήτηση του παράδοξου, όσο, και αιφνίδιου γεγονότος. Μετά απ’ αυτό (λογικό κι επόμενο είναι), να ακουστεί ξανά το, επίσης, παλαιοκομματικό : «Όλοι Μαζί τα φάγαμε! Και τότε και τώρα και… νυν και αεί»…
1 Σχόλιο
ΟΚ….μας έπεισες.