Πριν λίγες μέρες στην ομάδα του Άρεως που έκλεισε φέτος 99 χρόνια ζωής, ανέλαβε στο ποδόσφαιρο σύμβουλος αγωνιστικού ο παλιός χαλύβδινος και αδέκαστος διαιτητής(ή διατητής όπως λέγεται στη ποδοσφαιρική αργκό) ο Λάζαρος ο Πολατιάν. Μη με ρωτήσετε τι σημαίνει “σύμβουλος αγωνιστικού” γιατί αμφιβάλω αν ξέρει και ο ίδιος, άσε που αν το ακούσει κάποιος ανυποψίαστος θα νομίζει ότι πρόκειται για κάποιον που δίνει συμβουλές σε μονοθέσια της Formoula 1.
Κάποια στιγμή ένας ραδιοφωνικός σταθμός φιλοτιμήθηκε να ρωτήσει τον παλιό, καλό, κ’αγαθό διαιτητή για το ρόλο που -εν πάση περιπτώσει- θα έχει στη ομάδα. Μήπως, όπως το σκέφτεται ο μέσος φίλαθλος, θα παίρνει κανένα τηλεφωνάκι αν μπορέσει να επηρεάσει κανένα παλιό συνάδελφό του; Ή μήπως έχει στην ατζέντα του κανένα παλιό όνομα που ίσως βοηθήσει σε καμιά κακοτοπιά; “Καμιά σχέση” απάντησε ο βράχος Πολατιάν. “Μη νομίζετε ότι μπορεί ΠΙΑ ένας διαιτητής να επηρεάσει καταστάσεις. Η παράγκα δεν υπάρχει ΠΛΕΟΝ”!
Κι όμως μετά από αυτό κανένας εισαγγελέας δεν παρενέβη(τουλάχιστον μέχρι αυτή την ώρα)να πιάσει τον καλό διαιτητή και να τον ρωτήσει το προφανές: Ότι αφού δεν υπάρχει ΠΙΑ, πότε υπήρξε και τι ακριβώς έκανε αυτή η παράγκα; Ούτε κανένας πολιτειακός παράγων διέκοψε το πρωτάθλημα μέχρι να εξακριβωθεί τι ακριβώς εννοεί ο παλαίμαχος διαιτητής. Φυσικά ο κάθε φίλαθλος, λίγο ως πολύ ξέρει ή μάλλον υποψιάζεται. Έχουν γίνει εκπομπές, έχουν αρχίσει δίκες που διακόπηκαν με βουλεύματα, έχουν πάει στο συρτάρι έρευνες, έχει ειπωθεί ότι δεν ήταν μία αλλά δύο οι παράγκες. Και εδώ που τα λέμε μόλις προχτές ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος κ. Κεδίκογλου, αν και οπαδός της ΑΕΚ, είπε ότι το πρωτάθλημα είναι-πάνω κάτω-“αγκαζέ”.
Μήπως όμως ίδρωσε κανένα αυτί φιλάθλου; Πιο πολύ φώναξαν οπαδοί που ένιωσαν παρεξηγημένοι γιατί έγινε καν η κουβέντα. Και δεν μιλάμε για την πρώτη κατηγορία έτσι; Οι ψαγμένοι και οι στοιχηματζήδες λένε ότι αν υπήρξε μια φορά παράγκα στην πρώτη κατηγορία, στις άλλες έχει γίνει η σφαγή του Δράμαλη! Αλλά γιατί τα αναφέρω όλα αυτά…
Βλέπω τις κρίσιμες αγωνιστικές που έρχονται για τη δική μας την ομάδα, τον Παναιτωλικό, και μαζί μια φαγωμάρα που δε λέει να σταματήσει γύρω από το το είναι και τι θα έπρεπε να είναι ο Παναιτωλικός. Πρόκειται για την αρρώστια πολλών φιλάθλων που καμιά φορά εξηγεί γιατί κάποιοι από την πολύ αγάπη καμιά φορά πνίγουν αυτό που λατρεύουν. Αλλά δεν εξηγεί ούτε όλες τις εμμονές, ούτε όλες τις ζήλιες, ούτε τις επιδιώξεις, ούτε τους εγωισμούς και τους ξερολισμούς. Όμως και μόνο που η ομάδα αυτή πήγε κόντρα με ένα ολόκληρο σύστημα και έπεσε πέρυσι(αλήθεια πέρυσι να υπήρχε παράγκα;)θα αρκούσε να είμαστε όλοι ενωμένοι, ρε παιδί μου. Ναι, ξέρω, πολλοί “τα γνωρίζουν από μέσα” και “τσκςςς” και “άσε ρε φίλε δεν έχεις μυρωδιά τι παίχτηκε…” και άλλα πολλά.
Η αίσθηση της υπόλοιπης Ελλάδας όμως είναι αυτή που αναφέρω και το παράδειγμα του Παναιτωλικού είναι κόκκαλο στο λαιμό όσων κάνουν τη δουλειά του σφουγγοκωλάριου από ανάγκη. Το να μη σε πηγαίνει αυτό που αντιπροσωπεύει το ποδόσφαιρο σήμερα στην Ελλάδα, έπρεπε να είναι τίτλος τιμής για όλους τους Αγρινιώτες. Και να είναι λόγος περηφάνιας. Κι όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο, οι πιο πολλοί το προσπερνάνε και κάθε βδομάδα κάθονται γύρω από τραπέζια και φαντασιώνονται που πρέπει να προσκυνήσουμε για να μας πάνε όλα πρίμα.
Τελικά, όσο και να μην το λέμε και να το παίζουμε διαφορετικοί οι πλειοψηφίες διαμορφώνονται από τις νίκες. Κοίτα τον αθλητισμό. Και κοίτα τι ψήφιζαν πάντα οι πολλοί και τι θα ξαναψηφίσουν ακόμα και αν ο λύκος φορέσει άλλη προβιά.
Γ.Σ.