Παράλληλα με τη μάχη για φτηνότερα τοπικά προϊόντα, που θα μπορούσαν να κατεβάσουν γενικότερα τις τιμές στα επίπεδα των μισθών που υπάρχουν πια, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό η μάχη των ενοικίων με εκατέρωθεν απώλειες. Δηλαδή και επιχειρήσεις και σπίτια που δεν αντέχουν την αδιαλλαξία των ιδιοκτητών -που αρνούνται να καταλάβουν ότι άλλαξαν οι εποχές- αλλά και την εξώθηση στα άκρα από πλευράς ενοικιαστών που ανακοινώνουν το περίφημο «δεν πληρώνω, πήγαινέ με στα δικαστήρια»
Πίσω από όλα αυτά όμως κρύβεται μια καθαρά αντιπαραγωγική νοοτροπία των λεγόμενων «εισοδηματιών» που έχουν μάθει να βγαίνουν στις αρχές του μήνα και να μαζεύουν «τον κόπο» τους, κοινώς τα ενοίκια από τα οποία ζουν(και βασιλεύουν).
Κάπως έτσι όμως, δεν μπορεί να πέσει η τιμή ούτε στον καφέ, ούτε στο φαγητό, ούτε στο ρούχο. Και σε συνδυασμό με τις μεταφορές ούτε στα απολύτως αναγκαία.
Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Πολλοί ιδιοκτήτες από μόνοι τους, γνωρίζοντας την κατάσταση που υπάρχει, ακόμα και σε περιζήτητες περιοχές του Αγρινίου, αποφάσισαν να διευκολύνουν τους ενοικιαστές τους ακόμη και σε μαγαζιά στο κέντρο συζητώντας για μειώσεις από 15% έως 25%. Εκεί. Ήδη. οι μαγαζάτορες έχουν μπορέσει να «κατεβάσουν» κάποια ευεργετικά λεπτά, για τους πελάτες αλλά μακροπρόθεσμα και για τους ίδιους, στο προϊόν τους.
Όμως, υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί. Μαγαζί που ενοικιαζόταν για πάνω από 2 χιλιάδες ευρώ(!) στο κέντρο το μήνα και στην οροφή του έχει πολυτελέστατο τσίγκο(!), απλά δεν δέχτηκε καμιά κουβέντα για κάτι πιο λογικό και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο αν θα βρει νέο ενοικιαστή. Ανάλογα και άλλα καταστήματα άκουσαν τους ενοικιαστές τους να τα μαζεύουν και να φεύγουν ειδικά από τη Παπαστράτου, όπου είναι προφανές ότι κάποιοι δεν έχουν ακούσει τίποτε για τα αποτελέσματα του πρόσφατου(αναγκαίου ή όχι)Εφαρμοστικού Νόμου…
Η περίπτωση των ενοικίων των σπιτιών είναι διαφορετική: Εν πρώτοις, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι έχοντες σταθερή εργασία- που έχουν πληγεί αμέσως μετά τους χιλιάδες άνεργους του ιδιωτικού τομέα-συνήθως έχουν δάνειο για ιδιόκτητο σπίτι. Οι ιδιοκτήτες μεγάλων σπιτιών αποφεύγουν μέχρι στιγμής το να συνεργάζονται με μεσιτικά γραφεία και τηρούν στάση αναμονής, ιδιαίτερα για τα 4άρια, κυρίως για δυο λόγους. Γιατί πολύ συχνά ξέρουν ότι αν βάλουν ενοικιαστή μέσα μπορεί σε ένα δυο μήνες να μην έχει να πληρώσει και γιατί πλέον ο ενοικιαστής θα τους ζητήσει απόδειξη για το ποσό που καταβάλει(και όχι αλχημείες 200 ευρώ λιγότερων…)κάτι που δεν συμφέρει με τη παρούσα φορολογική κατάσταση. Ίσως, λοιπόν, περιμένουν την…απελευθέρωση από τον Ευρωπαϊκό ζυγό, την επάνοδο στη δραχμή και την επικράτηση ξανά κανόνων μπάχαλου στη αγορά, που αδυνατεί να αυτορυθμιστεί. Σε όλα τα άλλα να προστεθεί ότι «κακό» κάνουν και τα φοιτητικά νοίκια-που δεν θα έπρεπε να είναι διαφορετικά από τα άλλα-γιατί αποτελούν μέτρο σύγκρισης. Πατάνε στην ανάγκη για γκαρσονιέρες και δυάρια που κάνουν 250 και 270 ευρώ και άρα «λογικά», στα μυαλά κάποιων, δεν μπορούν να κάνουν ένα τεσσάρι να μην έχει 350-380 ευρώ.
Οι ενοικιαστές στην καλύτερη περίπτωση έχουν υποστεί απώλεια εισοδήματος 30% και θα ήταν λογική μια συζήτηση με τους ιδιοκτήτες για μείωση ενός 20% σε πρώτη φάση. Πολλοί θα δουν το δεκαπενθήμερο του Απριλίου να παίρνουν 20 ή 60 ευρώ πιστωτικό από τη δουλειά τους, αφού τα αναδρομικά από το νέο μισθολόγιο θα κρατηθούν όχι σε 8 μήνες όπως είχε ακουστεί, αλλά σε 3 μόλις μήνες. Αυτό σημαίνει ότι για κάποιον που έπαιρνε 900 ευρώ και πάει στα 700 πρέπει Απρίλιο με Ιούνιο να δώσει από το μισθό του 800 και πλέον ευρώ. Κι όμως υπάρχουν ιδιοκτήτες που δεν δέχονται συζήτηση και ποντάρουν στο…εμπάργκο που έχει πέσει άτυπα και που προκαλεί τεχνητή δυσκολία στο να βρεθεί μεγάλο σπίτι για οικογένεια. Κάτι τέτοιο αναμένουν ότι θα συγκρατήσει ψηλά τις τιμές.
Μιλάμε δηλαδή για μια συντεχνιακή συμπεριφορά που στο τέλος θα γεμίσει τον τόπο αγωγές και κοινωνική σύγκρουση.
Δυστυχώς, η λέξη «αλληλεγγύη» πολυφορέθηκε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μη σημαίνει τίποτε πια. Όσο δεν πέφτουν τα ενοίκια δεν μπορεί να εκλογικευτούν οι τιμές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πλέον προτιμούν να μην κάνουν τίποτε με την περιουσία τους προκειμένου να καταδεχτούν να την….υποτιμήσουν. Όσο όμως είμαστε στο σκληρό νόμισμα που έχουμε δεν υπάρχουν περιθώρια για μαυραγορίτικες λογικές. Θυμίζουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει πλήθος δικαστικών αποφάσεων, που συνήθως δικαιώνουν τον συνεπή ενοικιαστή και επιβραβεύουν τον λογικό ιδιοκτήτη.
Συχνά φαινόμενα; Τα δικαστήρια που θέλουν 500 ευρώ για ξεκίνημα, τα απλήρωτα νοίκια και οι συγκρούσεις, οι φθορές στα σπίτια που απαιτούν κεφάλαιο, τα αδιάθετα σπίτια και η διάθεσή τους μετά σε περαστικούς και φυσικά οι κάκιστες σχέσεις. Σημείωση: κάποιες φορές-όχι κατά πλειοψηφία αλλά σε σεβαστό ποσοστό- οι άτεγκτοι ιδιοκτήτες είναι και μπροστάρηδες σε διαμαρτυρίες για τις πολιτικές «των προσκυνημένων στο Μνημόνιο»…
Γ.Σ.