Από τη φράση «Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» φτάσαμε στο «Οι εκλογές θα είναι καταστροφικές για τον τόπο». Οι μέρες θυμίζουν κάτι από το αμερικάνικο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον, η σιδερένια φτέρνα. Με την πολιτική της σιδερένιας φτέρνας (περιορισμός δημοκρατίας, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κλείσιμο ΕΡΤ) το πολιτικό σύστημα κατάφερε να διανύσει 2.5 χρόνια πολιτικής παράτασης της ύπαρξης του. Σήμερα, ο φόβος και οι ενοχές είναι το μοναδικό πεδίο πάνω στο οποίο μπορεί να επενδύσει η κυβέρνηση. Πτώχευση, bank run, έξοδος από την Ευρωζώνη είναι στην ατζέντα της κυβέρνησης, που ετοιμάζεται για την πιο σκληρή εκλογική σύγκρουση από τη μεταπολίτευση και μετά. Επιπρόσθετα, η Ελληνική Δημοκρατία δαιμονοποιεί τις εκλογές. Φοβάται (η δημοκρατία;) μια «Λάθος» λαϊκή ετοιμολογία. Από μόνο του αυτό το στοιχείο δείχνει την εξόχως προβληματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα και η ανάγκη για μια αλλαγή που θα δώσει το απαιτούμενο «οξυγόνο» είναι κρίσιμη όσο ποτέ.
Οι μέρες δεν έχουν πολλές ομοιότητες με εκείνες του 2012. Εδώ υπάρχει μια διπλή ανάγνωση. Φαίνονται πιο δύσκολες καθώς λείπει η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα που μπορεί να παίξει ρόλο στις εξελίξεις. Από την άλλη, για πρώτη φορά μια ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα δεν δείχνει «απομονωμένη». Για πρώτη φορά το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μόνο του. Και επιπλέον αποτελεί την ελπίδα πολλών στην Ευρώπη, που περιμένουν να αναλάβει την εξουσία στην Ελλάδα και να στείλει το μήνυμα ενάντια στη λιτότητα σε όλη την Ευρώπη. «Πρώτα η αλλαγή στην Ελλάδα και θα ακολουθήσουμε και εμείς» λένε στην Ισπανία. Αντίστοιχα και στην Ιρλανδία.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι εάν δεν εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και έχουμε αλλαγή κυβέρνησης είμαστε κοντά στο να χάσουμε αυτά που με τόσο κόπο αποκτήσαμε. Θα είμαστε δηλαδή ο χαμένος της Ευρωπαϊκής υπόθεσης. Μπορεί όμως να είναι ο καιρός που ο «χαμένος» τα παίρνει όλα.
Μιλτιάδης Ζαμπάρας