«Ο Xρόνος ο παρών κι ο παρελθών»*…
Kάθε φορά που ο «νέος Χρόνος» εκδιώκει τον «παλιό», – τον «ξοδευμένο χρόνο», μύρια όσα εκφράστηκαν κατά την διαδρομή του γίνονται, θαρρείς, ένας Μύθος που επιθυμεί και, φευ, προσπαθεί να διδάξει ως ένας σοφός πρωθιερέας του Χώρου και του Χρόνου. Έτσι, δεν είναι άστοχο ούτε κακόγουστο αστείο του «παλιού Χρόνου», να παρεισδύει και να διασπείρει, καθ’ όλην την διάρκεια του «νέου», ότι στενωπούς, αμφιταλαντεύσεις και οχλήσεις συνάντησε και, με το οφίτσιο και την πείρα του (ως παλιός), να τα χρεώσει στον αδοκίμαστο και, εν πολλοίς, άπειρο «νέο» που, όντως, τρέμει το φυλλοκάρδι του απ’ όσα ανήκουστα κι ανείπωτα κληρονόμησε. Κοντολογίς : ο «νέος Χρόνος» έχει – τι έχει να αντιμετωπίσει στο δικό του διάβα, έχει να κάνει και με τα καπρίτσια του «παλιού» που επιδιώκει, πολλές φορές με βάναυσο και ανοίκειο τρόπο (!), να διανθίσει ποικιλότροπα την υστεροφημία του.
Καταλήγει, λοιπόν, όλα τα «κακά και άσχημα» του «παλιού Χρόνου» να λογίζονται ως «κακά και άσχημα» του καινούργιου και όλα τα «καλά» του περασμένου να προσμετρούνται απλώς και μόνο σ’ αυτόν. Η έλλειψη δικαιοσύνης, ως φαίνεται, όπως στα χνάρια των Ανθρώπων έτσι και στα χνάρια των Χρόνων καλά κρατεί. Και κρατεί αιώνες τώρα : από κείνη την ένδοξη στιγμή όπου επί γης, αν και οι Άνθρωποι έχουν το κουμάντο (και αναζητείται, ματαίως, η ευδοκία), πράττουν αλλοπρόσαλλα και μεσ’ την διαχρονική σύγχυση, απερισκεψία και δολιότητά τους απομακρύνονται, τρόπον τινά, από την ζωοδόχο πηγή της ζωής – την τέλεια απλότητα και ακεραιότητα της αγάπης, και στροβιλίζονται σε ζώνες και δέσμες του σκοταδιού.
«Αγάπη είναι το Όνομα το αγνοημένο (…)» γράφει, ειδοποιεί και ενοχλεί ο ανυπέρβλητος υποβολέας Τ.Σ Έλιοτ στο «LITTLE GIDDING» των Τεσσάρων Κουαρτέτων του. Οι οπλισμένοι της γνώσης (!), που καραδοκούν στα πέριξ (των αιώνων) το γνωρίζουν και το αναγνωρίζουν εξόχως. Η περηφάνια τους, όμως, -το αέναο σκοτάδι των εκλεκτών και σιμά σ’ αυτούς και των άλλων ανθρώπων-, ούτε στιγμή δεν τους αφήνει να το κάνουν όμοιον ενός εύχρηστου δρώμενου : να το μεταλαμπαδεύσουν –«με μια κατάσταση τέλειας απλότητας (που δεν στοιχίζει και λιγότερο από το καθετί) »-, στον θνητό το Χώρο και Χρόνο : βαθιά ηττημένοι από την πλεονεξία του εκλεκτού πλην αλεξήλιου μυαλού τους, το κρατούν μόνο για τον εαυτό τους : και, σχεδόν, απομονωμένοι, ως είθισται με κάθε ξεχωριστό που δεν θέλει να εκτεθεί και να χτυπηθεί (μήπως κι αλλάξει), το χαίρονται και το απολαμβάνουν μόνοι τους μέχρι, επιτέλους, να βαρεθούν από την ίδια την πείσμονα αυστηρότητά τους.
Όθεν, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει η χρήσιμη ζεύξη όλων των Χρόνων και Τόπων παρά το γεγονός ότι έτσι ακριβώς είναι. Καθότι, -πάλι δίνει την λύση ο Έλιοτ : «Ο Χρόνος ο παρών (ο «νέος» χρόνος δηλαδή), κι ο παρελθών (ήτοι, ο «παλιός»), και οι δυό είναι παρόντες μες στον μέλλοντα (…) ». Άρα, οι Άνθρωποι υποκείμενοι στους Χρόνους και τους Τόπους θα βιώνουν τον Χρόνο κατά το στρεβλό δοκούν : θα αισθάνονται τον «παλιό» και το «νέο» Χρόνο ως «δύο» σημάδια ενώ, ακριβώς, είναι «Ένα» και το αυτό που θέλει, αλλά, δεν μπορεί, διότι, δεν δύναται επ ουδενί να σμίξει και να κάνει το μεγάλο Θαύμα του Κόσμου : να τον αλλάξει εσωτερικά και εξωτερικά και όλα μαζί, πλέον, -Χρόνος, Τόπος, Άνθρωπος- σε μια Κοσμογονία αισθήσεων και αντιλήψεων να συμφιλιωθούν, να ενωθούν, να γίνουν ένα με την γηραιά Πατρίδα μας : την φύση και τους αγέρες όλων των κόσμων…
(*) Ο αρχικός στίχος από το πρώτο κουαρτέτο του Έλιοτ : το «ΒURNT NORTON» που αποτελεί και την πρώτη ενότητα του όλου έργου. Ακολουθούν οι επόμενες τρείς : το «EAST COCER», το «THE DRY SALVAGES» και το «LITTLE CIDDING» για το οποίο κάναμε λόγο και παραπάνω. Τα «Τέσσερα Κουαρτέτα», πέραν από ένα μυστικό ποίημα που θέλει τα σωστά κλειδιά και ικανή προπαίδεια για να αποδώσει τη γνώση και τη σοφία του, θεωρούνται – και δίκαια, ένα μήνυμα για το μέλλον της Ανθρωπότητας.
(**) Tο άρθρο αυτό του κ. Σπύρου Χ. Τάγκα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Αθηναϊκή Πολιτική και Οικονομική Εφημερίδα «ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ», – Φυλ.: 2/1/2013. Παρουσιάζεται εδώ, με ορισμένες μικροαλλαγές.
5 Σχόλια
Εππειδή σας παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα έχω να σας πω απλά ένα μπράβο. Ένα απλό μπράβο βεβαια δεν φτάνει μπροστά σ’ αυτό που κάνετε να μεταδίδετε τόσο ωραία πράγματα και γνώση αλλά επειδή είμαι και εκπαιδευτικός είμαι υποχρεωμένη να το πω. Είστε και κούκλος…….
Ν.Α
Αγαπητέ κ. Τάγκα,
Οπως πάντα μας εκπλήσσεται ευχάριστα με τα γραφόμενα σας.
Φυσικά και συμφωνώ μαζί σας σε μια τόσο μεστή και γεμάτη νοήματα ομιλία σας..
Σε ότι αφορά το σχόλιο της κας Νανσυ, θα ήθελα να προσθέσω ότι η έκφραση “Είστε και κούκλος” στερείται σοβαρότητας, εκτός εάν αναφέρεται -δικην υπερβολής- στα γραφόμενα και όχι στην εξωτερική σας εμφάνιση..
Κάποτε σιγούμε όχι γιατί απέχουμε, αλλά γιατί απλά δεν έχουμε κάτι καλύτερο να προσθέσουμε, αλλά σας διαβάζουμε τακτικά. Το κείμενο που παραθέτετε κύριε Τάγκα, αξίζει πράγματι συγχαρητηρίων και το θέμα που επιλέξατε εξαίρετο. Ωστόσο, με λυπεί το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχει αναγνώστης – αναγνώστρια που δεν θα περιοριστεί στα γραφόμενά σας, αλλά σας διαβάζει επειδή είστε ”και κούκλος”. Πραγματικά λυπάμαι για την “κυρία” ΝΑΝΣΥ και πολύ περισσότερο επειδή δηλώνει εκπαιδευτικός. Φαντάζομαι με τι κριτήρια θα βαθμολογεί η ”κυρία” !!!
Σοβαρή και προσεγμένη α΄ποψη. Δώσε κι άλλο κ. Σπύρο!!!!!!!!!
Τελικά είσαι μεγαλο αστέρι. Kαι μάλλον Από κείνα που δεν σβήνουν γαιτί ξέρουν καλά τα πράγματα.
Μπράβο.
Ο φίλος Σπύρος είναι πάντα διαχρονικός. Το κάθε τι που γράφει αφορά
πάντοτε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Ο λόγος του δημιουργεί πάντοτε το ενδιαφέρον του αναγνώστη.