Γράφει ο Τσάρλυ
Χαίρετε κύριοι
Μετά την ήττα στο Ηράκλειο και την επικράτηση της Κέρκυρας στο Καραϊσκάκης, ο Παναιτωλικός κατά 99% αποχαιρετά την κατηγορία.
Η ομάδα που στο ξεκίνημα της σεζόν, έμοιαζε ως η ευχάριστη έκπληξη και έβγαζε μια κουλτούρα που έλειπε από το πρωτάθλημά μας, είναι η πρώτη μετά τη Δόξα που υποβιβάζεται. Αν θέλουμε με μια λέξη να χαρακτηρίσουμε τον λόγο του υποβιβασμού του Παναιτωλικού, τα περισσότερα συνοψίζονται στην λέξη απειρία.
Η ομάδα του Αγρινίου δεν διαχειρίστηκε σωστά αρκετές καταστάσεις, που δεδομένα δημιουργούνται σε μια σεζόν. Πάνω από όλα πλήρωσε το ντεφορμάσισμα που ήρθε με το ξεκίνημα του νέου χρόνου. Ο Παναιτωλικός ως ομάδα του Τεννέ, ξεκίνησε καλά το πρωτάθλημα, αλλά στο δεύτερο γύρο ήρθε η συνηθισμένη κατάρρευση. Όποιος παράγοντας αποφασίζει να έχει για προπονητή τον Τεννέ, τον περιμένει με το δίκαννο. Ο Κωστούλας όμως, είδε την ομάδα του να μην κερδίζει παιχνίδι τον Ιανουάριο, να παίζει άθλια στα Γιάννινα και έμεινε άπραγος. Πριν καν τελειώσει ο πρώτος γύρος, ο Χριστοβασίλης πήρε τον Αναστασιάδη, Οι Μπάκος, Καϊμενάκης στην Τρίπολη έφεραν τον Τσιώλη και ο Κομπότης έκανε ματ παίρνοντας τον Σουμπίνιο. Το ίδιο διάστημα ο Κωστούλας φώναζε πως δεν θέλει δανεικό και στήριζε τον Τεννέ.
Το μεγάλο έγκλημα ήταν αυτό που έγινε την χρονική στιγμή που ο Κωστούλας αποφάσισε να παρέμβει. Τώρα που όλα κρίθηκαν και η σεζόν έχει τελειώσει, είναι φανερό, πως στο Παναιτωλικό έλειπαν οι βαθμοί που δεν πήρε στα τέσσερα παιχνίδια με Δόξα και Λεβαδειακό. Όλες οι ομάδες που κινδύνευαν κοίταζαν πότε είναι στο πρόγραμμά τους τα κολλητά παιχνίδια που είχαν αναβληθεί, για να μαζέψουν βαθμούς. Αν υπήρχε οργάνωση στον Παναιτωλικό, η ομάδα θα έπρεπε να ήταν σε πολύ καλή κατάσταση στις αρχές του Φεβρουάριου, όταν και θα έπαιζε τα τέσσερα συνεχόμενα παιχνίδια με Δόξα και Λειβαδιά. Παρότι ήταν φανερό πως αγωνιστικά ήταν σε πτώση και το πρόσωπο που έδειξε στα παιχνίδια με Αστέρα στην Τρίπολη, με Πανιώνιο στην Νέα Σμύρνη, στα Γιάννινα και στα δυο εντός με Κέρκυρα και με ΟΦΗ (για το κύπελλο), ο Τεννές έμεινε στον πάγκο του.
Η λογική έλεγε, πως η μεγάλη απόφαση έπρεπε να παρθεί μετά το παιχνίδι στα Ιωάννινα. Μέχρι τον πρώτο αγώνα με την Δόξα, υπήρχαν δέκα μέρες και ο νέος προπονητής, όποιος και αν ήταν, θα είχε χρόνο για να δουλέψει για αυτά τα τέσσερα οριακά παιχνίδια. Από την στιγμή που ο Κωστούλας, αποφάσισε να κρατήσει τον Τεννέ, έπρεπε να μείνει για όλη τη σειρά των παιχνιδιών, μέχρι δηλαδή να δοθούν και τα τέσσερα παιχνίδια με Δόξα και Λειβαδιά. Η επιπόλαια επιλογή του Κωστούλα να απομακρύνει τον Τεννέ, μετά την πρώτη ήττα από την Δόξα, αποδείχτηκε μοιραία. Ο Λεμονής, χωρίς να καταφέρει να προπόνηση καν την ομάδα του, μέσα σε εφτά ημέρες, γνώρισε τρεις ήττες και έζησε λαϊκά δικαστήρια. Εκείνη την εποχή είχα γράψει, πως ομάδα Γ΄ Εθνικής να έπαιζε από δυο φορές με Δόξα και Λεβαδειακό, δεν γινόταν να μην πάρει πόντο.
Σήμερα, ο Παναιτωλικός έχει 25 βαθμούς, η Κέρκυρα 28 και ο Εργοτέλης 29. Το ταβάνι για την παραμονή είναι οι 35 βαθμοί, αν και η λογική λέει πως η τελευταία ομάδα που θα σωθεί, θα έχει 33 ή 34 πόντους. Η Κέρκυρα στα παιχνίδι με Λεβαδειακό και Δόξα μάζεψε 9 βαθμούς, ο Εργοτέλης 7 και εκκρεμεί ο εντός έδρας αγώνας με τον Λεβαδειακό, ο Πανιώνιος 8, η Ξάνθη 8 και εκκρεμεί ο σημερινός αγώνας στην Λειβαδιά και τα Γιάννινα 7.
Οποιοδήποτε αγωνιστικό πρόβλημα και να βρει κανείς, η αλήθεια είναι πως η κατηγορία χάθηκε σε δέκα μέρες. Σίγουρα είναι παράδοξο τον να τελειώνει το πρωτάθλημα, έχοντας πετύχει μόλις 18 γκολ, μια ομάδα που διαθέτει παίχτες από τη μέση και μπροστά, όπως Χαριστέας, Ακαλέ, Καμαρά και Ονουάτσι. Όποιος από αυτούς έπαιζε σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα που κινδύνευε, θα ήταν πρωταγωνιστής. Στον Παναιτωλικό όμως, κανείς δεν μπόρεσε να βγει μπροστά και να σηκώσει την ομάδα στα δύσκολα.
Τώρα που τελειώνει το πρωτάθλημα, θεωρώ πως πολύ κακό έκανε στην ομάδα, η διαφήμιση που έγινε στο καλό ξεκίνημα και οι αποθεωτικές κριτικές για τις όντως καλές εμφανίσεις του Θεοδωρίδη. Ο Θεοδωρίδης είναι γνωστός παίχτης, πέρασε από πολλές ομάδες, όμως δεν κατάφερε να σταθεί σε υψηλό επίπεδο, ούτε καν να κάνει τη διαφορά στον Εργοτέλη. Κουράζει με το εύκολό του πέσιμο στην παραμικρή επαφή και τον περιορίζει το γεγονός πως έχει μάθει να λειτουργεί σαν καθαρό δεκάρι, χωρίς να είναι παίχτης επιπέδου Ιμπαγάσα. Για να παίζει, ο προπονητής του έπρεπε να χτίσει την ομάδα πάνω του. Ο Τεννές το έκανε και δημιούργησε μια ομάδα με βαριά κορμιά πίσω του (κανένας αμυντικός χαφ του Παναιτωλικού δεν μπορεί να κουβαλήσει μπάλα), ενώ στις πλευρές έπαιζαν μαύροι ποδοσφαιριστές που στηρίζονταν αποκλειστικά στην ταχύτητά τους.
Την ίδια εποχή που ο Ατρόμητος χρησιμοποιεί στα φτερά δημιουργικούς παίχτες, όπως οι Καραγκούνης, Δημούτσος, Τάτος, Επστάιν και Μπρίτο, ο Παναιτωλικός μεσοεπιθετικά είχε μοναδικό δημιουργικό παίχτη τον Θεοδωρίδη. Ένα σύνολο με αργούς αμυντικούς χαφ, ένα παλαιομοδίτικο υπερεκτιμημένο δεκάρι, δυο εξτρέμ που παίζουν σε απόσταση μεταξύ τους και στην κορυφή στον Χαριστέα που στα δύσκολα κρύφτηκε, δεν κατάφερε να βρει ένα αποτελεσματικό ποδοσφαιρικό πλάνο και οι επιθέσεις που έβγαζε ήταν μονοδιάστατες. Ο Λεμονής έχει το ελαφρυντικό πως ανέλαβε αργά, αλλά χρεώνεται πως δεν δούλεψε καλά στην ψυχολογία, δεν τόλμησε και δεν παρουσίασε μια καθαρά δική του φιλοσοφία. Ουσιαστικά άφησε την ομάδα του να κινείται στην ποδοσφαιρική λογική του Τεννέ.