Διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη του Περικλή Κοροβέση για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η καλή δημοσιογράφος, γεμάτη ενθουσιασμό, ξεκινά το ταξίδι αλλά πέφτει σε τοίχο γιατί η ίδια ήθελε να πει το ποίημα, πλην όμως ο Κοροβέσης είναι κανονικός ριζοσπάστης και κανονικός βασανισμένος από τη Χούντα διότι δεν έχει γεννηθεί το ’63 σαν τον Κατρούγκαλο και άρα δεν ήταν…7 ετών το 1970.
«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Το σύνθημα του Πολυτεχνείου ακούγεται στις σημερινές συγκεντρώσεις. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, κι όμως έχουν περάσει 40 χρόνια», ερωτά.
Και της απαντάει ο Κοροβέσης: «Υπάρχει μια στασιμότητα στην ελληνική κοινωνία, θα λέγαμε ένα βάλτωμα, κι όπως ο βάλτος δεν μπορεί να δημιουργήσει ζωή, τα προβλήματα του βάλτου παραμένουν τα ίδια. Βάλτος στην προκειμένη περίπτωση είναι το πολιτικό σύστημα και το βαθύ ελληνικό κράτος. Από την άλλη πλευρά ένα έργο αποξήρανσης του πολιτικού βάλτου, που θα μπορούσε να ήταν η Αριστερά δεν ανέλαβε αυτό το έργο»
Κόκαλο η καλή κυρία : «Τι εννοείτε;»(σ.σ. μάλλον με γουρλωμένα μάτια)
«Να προτείνει κάτι εναλλακτικό και εφαρμόσιμο. Όταν λέω Αριστερά, εννοώ όλο το φάσμα που προτείνει μια άλλη κοινωνία»
Η κυρία όμως δεν είναι έτοιμη να το αφήσει να περάσει αυτό γιατί έχει μια επαναστατικότητα μέσα της. Οπότε το πάει πιο βαθιά: «Ωραία όλα αυτά, αλλά τούτη τη στιγμή η έκφραση “καμένη γη” είναι πραγματικότητα και όχι σχήμα λόγου. Πόσο εύκολο είναι να γίνουν, τη στιγμή μάλιστα που και η κοινωνία η ίδια μοιάζει τόσο σαστισμένη και άλαλη;»
Και γι’ αυτή την ερώτηση παίρνει την απάντηση από τον πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι πάρα πολύ δύσκολο από την άποψη ότι ο κόσμος διαμορφώνεται από τις κυρίαρχες ιδέες της άρχουσας τάξης και αντί να χτυπάει τον εχθρό του χτυπάει τον εαυτό του και τον αδρανοποιεί. Όταν ήμουν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη περίοδο έρχονταν άνθρωποι στο γραφείο μου και μου πρότειναν τι να κάνω. Μου έλεγαν να διώξουμε τους μετανάστες, επίσης ότι οι νέοι σήμερα δεν είναι άντρες αλλά π…δες και ακόμα ότι πρέπει να επαναφέρουμε τη θανατική ποινή για να πάψει η εγκληματικότητα(σ.σ. ψηφοφόροι ή δυνάμει ψηφοφόροι!). Ένας καταστηματάρχης ήρθε και μου πρότεινε να κάνουμε ερώτηση στη Βουλή για να κλείσουν τα μαγαζιά των ξένων και άδειες να παίρνουν μόνο Έλληνες και άλλοι να κλείσουν τα μπουρδέλα της γειτονιάς μου, του Αγ. Παντελεήμονα, για να αναβαθμιστούν τα ακίνητά τους. Δεν ήταν από τον κύκλο μου, ήταν ψηφοφόροι. Με τέτοιες νοοτροπίες τι μπορείς να κάνεις;»
Μετά από όλα αυτά τι άλλο να ειπωθεί; Απλά, πως άλλο θέλουν οι αληθινοί ριζοσπάστες και άλλο εκείνοι που προσήλθαν για την εξουσία. Σε κάποιο άλλο σημείο ο Κοροβέσης λέει το προφανές: «Ό,τι έγινα οφείλεται στην ευχαρίστηση που ήθελα να δώσω στον εαυτό μου, έστω κι αν αυτή πέρναγε από την Μπουμπουλίνας»!
Κοινώς, η επανάσταση είναι για τον εαυτό μας πρωτίστως κι όχι για να σώσουμε τον κόσμο. Μερικοί από μας δεν μπορούμε πια να είμαστε ριζοσπάστες αλλά σεβόμαστε τους αληθινούς ριζοσπάστες. Με άλλα λόγια σε πρώτη φάση πρέπει να αρχίσουμε πρώτα να μαζεύουμε τα σκουπίδια από κει που καθόμαστε. Η επένδυση στην απελπισία είναι καλή για μια μέρα καταστροφής, αλλά δεν διασφαλίζει αληθινή αλλαγή.
Γ.Σ.