Ένας γνωστός μου πρόσφατα μου έλεγε για το πόσο το Αγρίνιο έχει αρχίσει να μη συνάδει με πόλη των 100.000 κατοίκων. Κάποιες μέρες πριν, του είχε τύχει κάτι έκτακτο και αναγκάστηκε να αφήσει το καφέ που διατηρεί βιαστικά και να φύγει. Ξέχασε, λοιπόν,ορθάνοιχτη την κεντρική πόρτα του μαγαζιού σχεδόν στη 1 η ώρα το πρωί! Κι όμως αυτό έγινε αντιληπτό από έναν υπάλληλο του που έτυχε να γυρνά από κάποιο πάρτι κάπου τα ξημερώματα! “Αυτό” μου έλεγε, “μόνο στο Αγρίνιο θα μπορούσε να γίνει, από τις πόλεις δηλαδή τέτοιου μεγέθους. Από τη μια ήταν τέτοια η ερημιά που δεν το πήρε κανένας χαμπάρι, από την άλλη δεν πέρασε και κανένας που να του φανεί παράξενο το θέαμα ενός άδειου μαγαζιού να χάσκει ορθάνοιχτο μέσα στη νύχτα”…
Δεν είναι όμως η μόνη καινοφανής περίπτωση. Άλλος συμπολίτης μετά από πολλούς κόπους, παλινωδίες και δάνεια κατάφερε να στήσει ένα χώρο που θέλει να τον χρησιμοποιήσει σαν κέντρο για να παρέχει τουριστικές υπηρεσίες στην περιοχή. Ξέρει ότι οι πιο πολλές αρμοδιότητες πάνε στους δήμους, ξέρει τι πρέπει να κάνει, έχει και τις επαφές με το εξωτερικό, έχει και σχέδιο. Έλα όμως που δίπλα από το χώρο που έφτιαξε(και έχει και το σπίτι του)υπάρχει ένα άλλο παλιό σπίτι που οι ιδιοκτήτες του το άφησαν χρόνια χωρίς πόρτες και περίφραξη. Ήδη το κτήριο που γειτονεύει με το δικό του έχει αρχίσει να γίνεται τόπος για να κοιμούνται και να περνούν τη μέρα τους διερχόμενοι, οι οποίοι έχουν αρχίσει να δηλώνουν με τη συμπεριφορά τους ότι σύντομα θα εγκατασταθούν στο χώρο μαζικά και με τα αυτοκίνητά τους(ναι, έχουν) να φράζουν κάθε είσοδο. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να το φανταστεί κάποιος που νόμιζε ότι θα στήσει μια δουλειά στο κέντρο της πόλης. Δεν φτάνει δηλαδή που ο ήρωάς μας περιμένει να δει που θα αποτανθεί για να κάνει πράξη τις ιδέες του, έχει να αντιμετωπίσει και την ακύρωση των πρώτων κόπων του.
Δεν είναι καινούρια η ιδέα να γίνει ένα γραφείο στο δήμο που να λειτουργεί από τη μια σαν υποδοχή ιδεών για την πόλη(επενδυτικών και όχι μόνο)και από την άλλη σαν πρώτη υποδοχή παραπόνων τα οποία αν τα μεταφέρεις στην αστυνομία σου λέει ότι πρέπει να συμβεί κάτι για να επιληφθεί. Γιατί λοιπόν αυτό το ρόλο να μην τον παίξουν τα τοπικά συμβούλια που το μόνιμο παράπονό τους είναι ότι δεν έχουν αντικείμενο; Περισσότερη αντιπροσώπευση θα φέρει κάτι τέτοιο, άρα και δημοκρατία. Πλειοψηφικά θέματα καθημερινότητας αλλά και καινοτομίας θα κρινόταν και θα ήταν και σε γνώση όλων των παρατάξεων. Αλλά μάλλον αυτή είναι η μεγάλη ουτοπία του θέματος και είναι κρίμα γιατί και δεξιότητες χάνονται αλλά και άνθρωποι που θα μπορούσαν να προσφέρουν απογοητεύονται και προστίθενται στους αποστασιοποιημένους.
Γ.Σ.