Ειδικότερα, η προεκλογική εξαγγελία για την ίδρυση του 22ου Πανεπιστημίου στη Δυτική Στερεά Ελλάδα (με έδρα στο Αγρίνιο) θα επαναξιολογηθεί με κριτήριο την ακαδημαϊκή οντότητα και την επιστημονική φυσιογνωμία που πρέπει να διαθέτει ένα ΑΕΙ. Το νέο πανεπιστήμιο, με τα υπάρχοντα σχέδια, θα προκύψει από διάσπαση τμημάτων του Παν. Ιωαννίνων, τα οποία λειτουργούν στο Αγρίνιο. «Αυτό είναι αρκετός λόγος για ένα νέο πανεπιστήμιο;», αναρωτιέται το στέλεχος του ΥΠΕΠΘ.”
Με βάση λοιπόν αυτό το δημοσίευμα, σε περιπέτειες μπαίνει η αυτονόμηση του πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος. Κύριος άξονας των επιχειρημάτων του ΥΠΕΠΘ είναι η πλήρωση των “απαραίτητων όρων μιας ακαδημαικής μονάδας”. Και εμείς ρωτάμε το εξής απλό:
Αν αυτό υφίσταται ( που υφίσταται σε κάποιες περιπτώσεις όπου έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν), ποιος ευθύνεται; Προφανώς η υπάρχουσα διοίκηση. Και αν αυτή ποτέ δεν διαμορφώσει αυτούς τους όρους, τότε τι θα γίνει; Δεν θα έχουμε πανεπιστήμιο;
Δηλαδή η μοίρα της υπόθεσης αυτονόμησης αφήνεται αποκλειστικά σε κέντρα αποφάσεων που είναι εκτός της ευρύτερης τοπικής κοινωνίας μας; Πως αυτή θα συστρατεύσει τις δυνάμεις της για να εξασφαλίσει τις υποδομές αλλά κυρίως τις επιστημονικές προυποθέσεις που θα δίνουν εργασιακά δικαιώματα στους αποφοίτους του νέου πανεπιστημίου, όταν θεσμικά είναι ακόμη αποκλεισμένη από αυτό. Εν ολίγοις: Αφήστε να γίνει η αυτονόμηση, δώστε την ευκαιρία στο νεοσυσταθέν πανεπιστήμιο να υπάρξει ως οντότητα και να κριθεί στη συνέχεια από τα βήματα προόδου που έχει κάνει.
Aφήστε πρώτα το νεοσύστατο πανεπιστήμιο τουλάχιστον να “αναπνεύσει”, ‘όπως έγινε και με άλλα πανεπιστημιακά τμήματα στο παρελθόν και μετά να το κρίνετε..
Εν αναμονή λοιπόν εξελίξεων..